499 www.wspomnienia-lily-evans.blogspot.com

Oceniam: www.wspomnienia-lily-evans.blogspot.com

1. Pierwsze wrażenie:

Cóż. Przyznam się bez bicia, że Lily Evans nie lubię. Mało tego. Ja tej postaci naprawdę tak nie trawię, że na samą myśl o niej dostaję drgawek. Niemniej… O tym konkretnym blogu słyszałam już tyle dobrego, że grzecznie postanowiłam się nie uprzedzać i podejść do sprawy profesjonalnie.

W ten właśnie sposób, jeśli idzie o adres, to raczej tak średnio przypadł mi do gustu. Owszem, ma wiele zalet, chyba nawet więcej niż wad, natomiast ja z wiadomych przyczyn ominęłabym go szerokim łukiem. Naprawdę szerokim. Pomijając już fakt, że osobiście nie lubię tytułowej postaci, adres jest zbyt oczywisty. Nie jestem za nadmierną poetyckością, ale trochę tajemniczości nie zaszkodzi, a może przyciągnie czytelnika.

Cytat na belce wydaje mi się nieco dziwny, natomiast z zasady nie czepiam się cytatów, jeśli są poprawnie napisane. A ten jest. I w porządku. Co do samej jego treści, niespecjalnie do mnie przemawia. Oczywiście wiem, o co chodzi, bo w przypadku Lily Evans bardzo łatwo domyślić, się, że to ona jest łanią, a jeleń to James. Natomiast ja nigdy nie zgadzałam się z utożsamianiem Lily z łanią. Wiem, wiem, tak było w kanonie, patronusem Severusa była łania, bo kochał Lily i takie tam. Cóż. Ja się z tym nie zgadzam, niezależnie czy wymyśliła to J.K. Rowling, czy jedna z fanfictionistek. No, nie da się ukryć, że z wiadomych przyczyn, nie przyczepię się do tego, bo nie oceniam przecież kanonu. Mogę tylko powiedzieć, że ja dałabym na belkę cytat z nagłówka, który podoba mi się o wiele bardziej. No i do tego blog miałby wtedy jedno hasło przewodnie, a nie dwa. Powtarzam się, ale lubię, jak motto jest jedno, a każde kolejne mi przeszkadza.

Ogromny plus za to, że wszystkie napisy są w języku polskim. Naprawdę bardzo mnie to cieszy, bo angielskich wstawek w polskim tekście absolutnie nie toleruję.

Dodatkowo plusik za to, że blog naprawdę cieszy oko i mam ochotę wpatrywać się w niego bez końca. Na ten jednak temat rozwinę się za chwilkę.

3/5

2. Prezencja strony:

Przyznam szczerze, że grafika bloga naprawdę mnie zachwyciła. Ten porządek tutaj leje miód na me pedantyczne serce. Oprócz nienagannego ładu, podoba mi się kolorystyka. Nigdy nie przepadałam za kolorami w takim klimacie, ale tutaj wpływają one na mnie jakoś kojąco. I dziękuję serdecznie, że blog nie jest zielony. Do zielonych blogów o Lily mam ciężki wstręt. Obrazek w nagłówku też mi się podoba. Występuje na nim ta ruda małpa, ale jak na siebie to naprawdę ładnie wygląda. No i jest w asyście Pottera, więc jak najbardziej znośnie.

Co do wyglądu, jedno zastrzeżenie tylko. Czasami się Wam bez powodu zmienia kolor albo tło czcionki i są to zwykle pojedyncze zdania, albo kilka linijek. Sprawdzajcie to przed publikacją.

Oczywiście tak różowo być nie może, bo mamy jeszcze podstrony, które ocenia się w „Prezencji strony”. No to jazda…

Po pierwsze niezupełnie rozumiem ideę istnienia tego czegoś, co nazwane zostało „prorokiem codziennym” i są w tym umieszczane fragmenty przyszłych rozdziałów. Po co, na co i dlaczego? Fragmenty przyszłych rozdziałów NIC nie wnoszą. Autor widzi postaci w tych scenach i jemu one coś mówią, ale dla czytelnika to wyrwane z kontekstu kawałki, nie wiadomo po co. Fragmenty działają w przypadku filmów czy gier, bo oprócz słów jest obraz. Same słowa zajmują tylko miejsce i nic nie dają.

Bardzo podoba mi się opis autorek bloga. Jest oryginalny i błyskotliwy, dokładnie taki, jaki powinien być. Nie ma w nim nic oklepanego, gratuluję.

Nie lubię, kiedy na jakiś zarzut, ktoś odpowiada wzruszając ramionami „taką miałam wizję”. U Was też tego nie lubię. Pomysł strony głównej nie jest zły i dość oryginalny, ale fragmenty przyszłości… nie, nie intrygują. Nie spełnia to swojej roli i już. Nie działa. Jest jak wyrostek robaczkowy… coś miało kiedyś robić, ale i tak do niczego nie służy.

Piszecie, że wiecie, że podstrona o bohaterach utrudnia działanie i jest niewygodna w obsłudze. No jest, macie rację. Ale co? Ale taką miałyście wizję. Powiem wam jedno. Nic mnie nie obchodzi, jaką kto miał wizję. Ja miałam wizję, żeby sobie w pokoju zamontować głośniki koncertowe, a oprócz tego rozwalić pół ściany i wsadzić tam akwarium, ale nie zrobiłam tego, bo wszystkim by to przeszkadzało. Myślę, że nie muszę wyjaśniać, co mam na myśli.

A teraz treść podstrony o bohaterach, bo jest jej tak dużo, że nie sposób się nie wypowiedzieć. Jeśli chodzi o ślizgonów to po pierwsze: gdzie jest zdjęcie Lucjusza Malfoya i dlaczego jego opis się zlał z opisem Bellatriks Black? Do tego najwyraźniej nie rozumiecie znaczenia słowa „ignorant/ka”, gdyż napisałyście o Belli, że jest typową ignorantką. Będę to powtarzać do znudzenia, ale ignorant to nie osoba, która coś lub kogoś ignoruje, tylko taka, która niewiele wie. Jest to pojęcie bardzo pejoratywne i krzywdzące, więc radzę nie nadużywać, zwłaszcza, kiedy się nie zna jego prawidłowego znaczenia. Bo to wstyd trochę. Kontynuując ten wywód, tym razem na temat gryfonów, ja wiele rozumiem. Naprawdę wiele. Ale od kiedy pseudonimy należą do zdolności magicznych?! Na szczęście tylko przy opisie Jamesa, więc to chyba jednorazowa pomyłka. Dorcas ma dołeczki w policzkach „podczas uśmiechu”? Nie podoba mi się to określenie, nie pasuje mi. Reszta opisów jest w porządku, nie ma w nich żadnych dziwacznych bubli i pomyłek. Mimo to wszystkie wydają mi się przydługie. Podsumowując, opisów jest za dużo i są zbyt szczegółowe. Nie zgadzam się z tezą, że im lepiej znam bohatera, tym lepiej zrozumiem daną sytuację. Jeśli będzie ona dobrze opisana, to i tak ją zrozumiem, a opisy są lekko przereklamowane. Przecież nie ma czegoś takiego w żadnej książce… Nie pasuje mi też to, że nie umieszczacie dat urodzenia postaci. Tego akurat mi brakuje. I skłania mnie ten brak do dość posępnych rozmyślań, które przerażają mnie mimo iż z całych sił błagam wszystkie znane mi bóstwa, bym się myliła. Te wszystkie postacie… nie są na jednym roku, ani równocześnie w Hogwarcie, prawda? Proszę nie… Nie zniosę Belli na jednym roku z Huncwotami, nie zniosę!

6/10

3. Treść:

a) fabuła opowiadania:

Tracę powoli wiarę w ludzkość. Czy mi się wydaje, czy też większość pierwszych dwóch rozdziałów (części zapisane kursywą) jest żywcem przepisana z książki?! No dobra, są wstawki, wskazujące na punkt widzenia Lily, ale tak naprawdę ich zupełnie nie widać. Po prostu przepisane. Tragedia! Mam nadzieję, że dalej będzie lepiej. Dodam jeszcze, że wstawki odautorskie, a nie przepisane, są napisane na odwal się, żeby były i widać, że nikt się nie starał, żeby je dobrze zapisać. Nie podoba mi się to. Naprawdę mi się nie podoba.

Kolejne rozdziały na szczęście były już własne, a nie przepisane. Nigdy nie myślałam, że będę musiała kiedyś komuś powiedzieć, że się cieszę, że zaczął pisać sam i przestał przepisywać. Widać człowiek uczy się przez całe życie. No dobra.

Nie wiem, jak ja to przeżyję. To raczej nie jest kwestia tego, że źle piszecie, tylko tego, że ja nienawidzę tej parki jak mało czego. No nic, jakoś to będzie. Generalnie fabuła jest dość mało odkrywcza. Jakby nie patrzeć to wszędzie, cały czas i non stop, dzieje się to samo. Ale to chyba taki temat po prostu. Lily i James muszą się bardzo długo docierać, potem jak już się zejdą to ciągle się rozchodzą, albo chociaż kłócą. Ich relacja to jedno wielkie błędne koło. Do tego pojawiają się jednocechowe postacie przeszkadzadła, jest cała masa sytuacji, psujących wszystko… I tak się to nie może scalić do kupy. Jeśli chodzi konkretnie o Waszą fabułę, cóż. Nie jest najgorsza. Przynajmniej nie najgorsza z tego, co czytałam. Momentami nawet mnie wciągała. Odkąd zaczęły pojawiać się opisy i to z frekwencją większą niż śladowe ilości orzechów arachidowych w pralinkach, opowiadanie zrobiło się ciekawsze i jakby żywsze. I mniej banalne, nie da się ukryć. Nie. Wasza fabuła zdecydowanie banałem nie jest (no, może wyjąwszy kilka pierwszych rozdziałów, ale to raczej zrozumiałe). Szkoda tylko, że wybrałyście właśnie taki temat. Jest oklepany i rozdrobniony już na wszystkie możliwe sposoby. Osobiście nie lubię czytać takich przetrawionych rzeczy. Niby nie czytałam, ale i tak wiem, co będzie dalej. Irytujące uczucie. Niestety, opowiadania o Lily są przewidywalne. Chyba wszystkie bez wyjątku. Niemniej, jestem usatysfakcjonowana. Raczej. Spodziewałam się większych fajerwerków, ale przyznam szczerze, że była to raczej naiwna wiara. Nie jest źle. Cieszę się też ogromnie, że w fabule istnieje coś takiego jak rodzina Evansówny i to w nawet rozbudowanej formie. Zawsze mnie dziwiło w fanfickach, że rodzice i siostra Lily są tylko do momentu, jak ona jedzie do Hogwartu, a potem Lily spędza każde wakacje z przyjaciółkami i… nie ma już rodziny. No to przecież normalne, że dwunastolatka jedzie na całe wakacje do przyjaciółki. Niezmiernie się cieszę, że u Was tak nie jest.

Jest tylko jedna rzecz, której Wam NIGDY nie wybaczę. Wspominałam już o tym, że nie zniosę Lucjusza, Belli i Narcyzy w Hogwarcie razem z Huncwotami? Lucjusz był od nich sześć lat starszy. Narcyza chyba pięć, a Bellatriks dziewięć. Są aż tacy durni, że siupnęli tyle razy? Poza tym nawet w Waszym opowiadaniu, w drugim rozdziale, jest wspomniane o tym, że Lucjusz już był prefektem, kiedy Snape dołączył do Slytherinu. Czy Wy zupełnie nie myślicie, pisząc?

Podsumowując, za niedopatrzenia w kwestii wieku postaci zgarniam trzy punkty. Kolejne pięć za dwa pierwsze rozdziały. Powinno polecieć więcej, ale ja z natury łaskawa jestem. Reszta dla Was.

17/25

b) świat przedstawiony:

Odkąd zaczął egzystować gdzieś po piętnastym rozdziale, ma się wprost wspaniale. Na początku było z nim gorzej, ale przecież każdy przeżył początek. Myślę, że braki w początkowych rozdziałach są wybaczalne. Niemniej, proponuję je poprawić, przydałoby się przeredagowanie. Wiecie, sama edytorska robota bez ingerowania w fabułę.

8/10

c) kreacja bohaterów:

No cóż, myślę, że wypada zacząć od pań. Toteż:

Ludzie! Evans jest tak głupia, że aż mi się od tego kręci w głowie. To jest jakiś galopujący koszmar. Nienawidzę tej postaci, nienawidzę, nienawidzę! Ale… ale wiecie co? Opisujecie ją dokładnie tak, jak ją sobie zawsze wyobrażałam. Sama opisałabym tę rudą kretynkę tak samo. Dokładnie tak bym ją opisała. Nienawidzę o niej czytać, kiedy jest tak opisana.

Przyjaciółki Lily wykazują nieco większy potencjał niż upośledzony pierwotniak, tu mnie zaskoczyłyście. Rzadko się zdarza, żeby na blogach te klony potrafiły myśleć i były chociaż w najmniejszym stopniu samodzielne, zwykle to po prostu trochę paćki, która pełza za główną bohaterką i prawi banały. No cóż, gratuluję. Rozdzielając je na jednostki, cóż. Dorcas nie robi wiele poza tym, że jest i jakaś taka papierowa mi się wydaje. Co nie zmienia faktu, że ona faktycznie ma jakieś samodzielne odruchy. Bardziej mi się podoba Mary. No dobra, zbyt inteligentna nie jest, ale jej wstawki z rodzaju „czuję, że powinnam pomalować paznokcie” po prostu uwielbiam. No i sprawiają one, że Mary ma coś na kształt charakteru.

James. Cóż. James jest taki, jaki powinien być James. Jamesowaty taki. Podoba mi się ta postać. Jest inteligentny, błyskotliwy, przy okazji napuszony i wredny, ugania się za Lily i jest wprost kwintesencją kanonicznego Jamesa. Potter jest pozerem i kretynem, ale właśnie to czyni go takim uroczym. W tekście, bo w życiu bym zabiła. Podobało mi się, że potrafił też wyrazić swoje zdanie i czasem wygarnąć coś Lily. Nie lubię na blogach kreacji Jamesa – chusteczki do nosa, w którą Lily się wypłakuje i wrzuca do kosza, a chusteczka, jak to chusteczka, pokornie to przyjmuje. Pokorny James Potter? NIE. I w właśnie u Was to „nie” jest trzykrotnie podkreślone. Brawo.

Huncwoci jak dla mnie są w porządku. Szczególnie Syriusz, który był właśnie taki, jaki mi najbardziej odpowiada. Remus trochę za bardzo „ciepłokluchowaty” jak na Remusa. Lubię go w bardziej zdecydowanej wersji. Ale ten Wasz jest kanoniczny, niestety. Petera Pettigrew nie dostrzegłam. I błąd.

O ślizgonach już się wypowiedziałam, prawda? Nieważne, jacy oni są. Ważne, ŻE są. Samo ich istnienie na tym blogu jest niedopuszczalne.

7/10

d) opisy i dialogi:

Wasze dialogi bardzo mi się podobają. Szczególnie wypowiedzi Jamesa. On mnie niezmiernie śmieszy, zawsze potrafi powiedzieć coś takiego, że zaraz mi weselej. Ogólnie dialogi są dobrze skonstruowane, występuje w nich odpowiednia dawka humoru, są naturalne, dysponują odpowiednim ładunkiem emocjonalnym. Nie wiem, czego można chcieć więcej.

Opisy. Opisy, odkąd zaczęły istnieć to są z rozdziału na rozdział lepsze i barwniejsze. Do tego są bardzo żywe. Na moją wyobraźnię działają jak trzeba.

10/10

4. Poprawność językowa:

Jest dobrze, tekst raczej zawsze jest dopracowany i dopieszczony. Jest bardzo czysto, jeśli chodzi o takie śmieci jak literówki, czy błędy ortograficzne. Z tego, co zaobserwowałam, powtarzacie ciągle tylko jeden błąd. Mianowicie piszecie „nie” z przymiotnikami osobno. Czyli źle. To się pisze razem, uwierzcie na słowo. Stara Alu wie, co mówi. Gorzej, że coraz częściej trafiam na ten błąd nawet w książkach. Językowcy znowu postanowili dostosować język do braku inteligencji ogółu i to dopuścili. Za chwilę nie będzie nic złego w mówieniu „wziąść” i „włanczać”. No nic. Poza tym z Waszą poprawnością jest dobrze. Zauważyłam jeszcze tylko, że zdarza Wam się zapomnieć o przecinku przed zwrotem do adresata. „Moja rodzina James!” zamiast „Moja rodzina, James!”. Wiadomo w czym rzecz, prawda?

18/20

5. Oryginalność historii:

Dziękuję, postoję. No, co by nie mówić, opowiadanie nie jest oryginalne. To temat przeżuty i wypluty już kilkadziesiąt razy. W każdym możliwym języku. Mimo to, doceniam, bo w Waszej historii widać Wasze starania. I dzięki temu jest ona inna w odbiorze niż większość. Nie zanudza na śmierć. I nie sprawia, że mam ochotę od słodyczy rzygnąć tęczą. Ma w sobie coś… coś innego, coś, czego wcześniej nie odczułam czytając o Lily Evans.

2/5

6. Dodatkowe punkty:

Myślę, że jeszcze z dwa za całokształt bloga, na który po prostu miło popatrzeć. I jeszcze dwa za to wymienione wyżej „coś” właśnie. Za to, że włożyłyście w pisanie bloga z cztery razy więcej serca niż mieści moja klatka piersiowa.

4/5

Razem: 75/100

Ocena: Zadowalający.

Ja tam zadowolona nie jestem. Liczyłam na więcej. Ale nie jest źle. Macie potencjał, macie pasję, macie swoich fanów, którym się z resztą nie dziwię, że Was lubią. A ja… Ja mam może inny gust. I tyle. Powodzenia życzę, chociaż przy takim stażu to pewnie już nie potrzeba… Pozdrawiam serdecznie, trzymajcie się!