Feta wakacyjna 2013: Odsłona IV

Proszę to wziąć z przymrożeniem oka, bo aktualnie mam art-blocka i w ogóle nie myślę (dużo mnie, a nieszczęsna Inna znowu padła moją ofiarą) :D No, a rękawicka chyba w łapcie Grafcia, nie? :D

~~~

                                                                                                     

Czasem tak już jest, że jeśli długo nie może dostać się tego, czego się chce, chęć przeradza się w obsesję. O tym właśnie myślała Emilyanne, przeglądając na aukcji internetowej kapelusze. Nie była zainteresowana tym, co działo się na zewnątrz, ani tym, co działo się daleko stąd, w domu. Czasem przez jej myśli przemknął tylko obraz bałaganu w swoim gabinecie i włóczące się po korytarzach siedziby OL pingwiny, które od grudnia zdążyły już trochę podrosnąć. Jednego miała tu, ze sobą, i szczerze wolała nie wiedzieć co będzie, jak któraś z dziewczyn zajrzy do lodówki. Bowiem pingwin noszący właśnie imię Lodówka był naprawdę jednym z bardziej niespokojnych w jej stadzie pingwinów. No, wracając do tej obsesji i w ogóle kapeluszy – Emi zdecydowanie nie popadała w obsesję. Nie dlatego, że przestała chcieć garderobę kapeluszy i nie dlatego, że przestała lubić Neala Caffreya.

Gdyby Mademoiselle wiedziała, kto właśnie uciekał przez paparazzi, wpadając do ich apartamentu z takim hukiem, że obudził nawet Emi, wcale nie plątałaby się w poszukiwaniu aparatu.

- Co myślisz o tym? – zapytała Em, szczerząc zęby i wskazując w tablecie dżinsowy, przepasany czarną wstążką kapelusz za jedyne dwieście euro. Zupełnie nieświadoma tego, że Neal Caffrey leżący obok niej, właśnie z kieszeni jej szortów niespostrzeżenie wyciąga świstek papieru, spis wszystkich nielegalnych umów Alucardyny. Cholera tam wie, dlaczego Emi wzięła to ze sobą. Nie mogła przecież wiedzieć, że ten idealny Neal Caffrey podrzuci świstki FBI. A że Alu samej nie chciało się zajmować sprawami technicznymi i wszystko, jak cała reszta ekipy zresztą, cisnęła w ręce Emi… No, tym problemem miały zająć się dopiero jakiś dzień później.

- Mój bardziej ci pasuje – wymruczał Caffrey, zakładając świeżo upieczonej rencistce czarny kapelusz na głowę. Jak przystało na walniętą fankę, Em westchnęła, rozmarzonymi oczyma patrząc na swojego Neala. Chwilę później postanowiła jeszcze raz sfotografować niewątpliwie najlepsze wspomnienie z tych wakacji. Tym razem nie bawili się już w ustawianie automatycznego robienia zdjęć, a po prostu walnęli sobie sweet focię z dziubeczkami, z tak zwaną Krzywiozą Mordozą. Aparatem Mademoiselle, jakby ktoś miał co do tego jakieś wątpliwości.

Wspomniana właśnie oceniająca smętnie włóczyła się w kierunku pokoi. Inna skakała dookoła niej żwawo, usiłując ją pocieszyć. Nie żeby jej to wychodziło, zawsze miała tendencję do jeszcze większego psucia humoru. Pełne nadziei jednak, otworzyły drzwi do apartamentu i przeszły przez mały salonik, kierując się prosto w stronę pokoju Emi.

Reakcje obu pań nieco różniły się od siebie.

No może trochę bardziej niż nieco.

No dobra, różnica była diametralna. Kocie oczy Innej (Neko przez chwilę zastanawiała się, czy nie podać jej do sądu za kradzież image'u), która omal nie zemdlała na widok Neala i, dla odmiany, pioruny ciskane wzrokiem przez Mademoiselle, były dość niecodziennym widokiem.

- Skąd ty wzięłaś mój aparat? – wydarła się M, nie zwracając uwagi na towarzystwo. W podskokach znalazła się przy koleżance i wyrwała jej z rąk swoje maleństwo.

- Ogarnij, jakie mamy sweet fotki – powiedziała Em, nie zdążywszy się nawet pożegnać z nowym przyjacielem. Musiał bowiem chłop uciekać przez okno, bo goniąca go Inna tak piszczała, że nie tylko ściągnęła paparazzi, ale i mieszkańców pobliskiego ośrodku dla psychicznie chorych, w którym wszystkie początkowo miały zamieszkać, by zdobyć nowe doświadczenia. Nic dziwnego, że w mgnieniu oka w apartamencie zjawiła się reszta ekipy, zaabsorbowana cichnącymi już krzykami Innej. Niekonkretna przewróciła oczyma – ciekawe, jak na ten widok zareagowałaby Ew.

- Nie usunęłaś mi stąd nic chyba? – Co z tego, że przed chwilą był tu Neal Caffrey, który gwizdnął nielegalne papierki Alucardyny, skoro aparat został ruszony? O nie, Em tak łatwo się nie wywinie, pomyślała M i na tym planowanie zemsty się skończyło, bo aparat był w stanie nienaruszonym, jak wszystko, co bez pytania pożyczała Em.

- Myślicie, że wróci? – spytała Alu, siadając na łóżku i głaskając po grzbiecie nowego, niezwykle inteligentnego pupilka.

Neko wydawała się w sumie zadowolona, lubiła być głaskana. Przeciągnęła się trochę i zwinęła w kulkę. Gdziekolwiek by się nie znalazła, zawsze było tak samo. Dwukrotnie na jej spotkanie wyszli wszyscy Paryżanie tylko po to, by ją pogłaskać. Bała się wchodzić do paryskich katakumb w obawie, że kości ożyją, żeby ją pogłaskać! Ale aż takiej mocy nie miała, przeżyła spotkanie ze szczerzącymi się do niej czaszkami bez większych zmartwień.

- Kto, Neal? – spytała Grafcio z powątpiewaniem kręcąc głową. Choć Emi spodziewała się czegoś innego.

- Inna – poprawiła ją Alu, zerkając teraz w stronę mocno tulącej do siebie aparat Mademoiselle.

- Szczerze mówiąc coraz bardziej zaczynam w to wątpić – rzuciła beztrosko w sumie dziewczyna.

- Ja też – dodała nieszczerze Em. – Neal skacze z okien przy każdej możliwej okazji, a Inna to chyba pierwszy raz coś takiego przeżywa – i uśmiechnęła się głupio z myślą, że czego by nie zrobiły, Inna i tak znajdzie drogę do domu. Tę cechę dzieliła z Neko. Orientację w terenie zawsze miały niezłą.

- Jeśli wróci połamana, będę mogła poćwiczyć unieruchamianie jej kości – stwierdziła Niekonkretna wesoło, jakby kości Innej były jakieś inne. Właściwie miała nadzieję, że dziewczyna wróci ze sprawnymi dłońmi, bo plan był taki, że zmusi współpracowniczkę do stworzenia jej portretu. W blasku chwały, z gromadką małych dzieci u boku. I ewentualnie z jakimś tró loffem przy sobie.

Alucardyna przyglądała się przez dłuższą chwilę oknu, pod którym na zewnątrz ustawiło się teraz paparazzi. Ta nieszczęsna Inna zawsze pada ofiarą żartów Em, pomyślała zupełnie słusznie.

Wieczór trwał sobie w najlepsze. Inna smętnie wracała plażą w stronę apartamentu. Nie udało jej się schwytać zajączka, przynajmniej niedosłownie, bo gromadka małych króliko-zajęcy towarzyszyła jej w tej wędrówce, szukając nowego właściciela. Uciekły z Australii i po przebyciu takiej drogi i ujarzmieniu paru żyraf po prostu musiały się gdzieś wreszcie zadomowić. Plan Innej był taki, że przy najbliższej okazji po prostu wciśnie je w ręce Grafcia, choć tak w gruncie rzeczy jednego, białego królika miała zamiar sobie zachować i przefarbować. Przywitana z powrotem została raczej z niewielkim entuzjazmem. Nie, żeby dziewczyny się nie cieszyły. Po prostu Emi zdążyła ponownie odlecieć, mimo że popołudniem też drzemała, Grafcio rzucił się na zajęco-króliki za Neko, nie zauważając nawet swojej współpracowniczki, Alu była zbyt zajęta rozmawianiem ze sobą po rosyjsku przy lustrze, a Niekonkretna smuciła się, bo naprawdę chciała Innej kości usztywnić. Jedynie Mademoiselle, którą w nocy ogarniało czyste szaleństwo, rzuciła się niemal Innej na szyję, ciągnąc ją za sobą do pobliskiego klubu, na tle którego, razem z drinkiem, artystka miała ją sportretować w kolorach reggae. Brakowało tylko marihuany.

Kiedy wreszcie wszystkie pokładły się spać, zamiar miały jeden: wstać z samego rana, z pewnością nie w nocy. A że o dziewiątej nad ranem, czyli tak jakby w środku nocy, wpadło FBI, to już inna sprawa.

- Nie zabierajcie nam Alucardyny! – przeraźliwy pisk Niekonkretnej obudził całą ekipę, podczas gdy rzeczona dziewczyna właśnie zastanawiała się, co będzie, jeśli zażąda prawnika z Moskwy.