Feta wakacyjna 2013: Odsłona III

„- A teraz poddajcie się! Zostaniecie złożeni w ofierze bogowi wulkanu!”

Dziewczyny spojrzały po sobie, a stojący niedaleko nich Pan Oceny Legilimens tylko wzruszył rękoma.

- To nie możecie kogoś innego złożyć w ofierze? - zapytała Mademoiselle.

- O, na przykład tamtych turystów. - Emilyanne wskazała palcem na niewielką grupkę osób.

Wszyscy spojrzeli w tamtą stronę. Kilka osób siedziało na trawie, a dwie stały i patrzyły na mapę. Mieli postój. Albo się zgubili.

- Czyli musicie nas skła...  Gdzie oni są?

- Przecież dopiero co tu byli.

- Może głupio im się zrobiło, że nie zauważyli tamtej grupy?

- Myślę, że skończyła się ich zmiana – powiedziała Alu i wskazała bandę rosłych chłopów, którzy jeszcze chwilę wcześniej stali przed nimi, a teraz ściągali maski i przekazywali je zmiennikom.

Zmęczonej, ale szczęśliwej załodze Ocen Legilimens wreszcie udało się wdrapać na punkt obserwacyjny wulkanu, z którego widać było piękną panoramę wyspy.

Dziewczyny rozsiadły się na ławeczkach, a Pan Oceny Legilimens poszedł kupić zimne napoje. W tym czasie Alucardyna wyciągnęła z plecaka słownik polsko-rosyjski i zaczęła go studiować, Madem postanowiła, że zrobi kilka zdjęć, Grafcio zabrała się za pisanie opowiadania, inna wyciągnęła szkicownik i przybory do rysowania, Niekonkretna założyła słuchawki i zaczęła już po raz wtóry czytać Harry'ego Pottera, Neko wyjęła z plecaka jednego ze swoich kotów, a Emilyanne zajęła się oglądaniem White Collar na swoim tablecie.

- Co wy robicie? Przecież podczas tych wakacji mieliśmy się zintegrować, a nie zajmować codziennymi zajęciami! - zirytował się Pan Oceny Legilimens, kładąc kupione napoje na stoliku.

- Ale...

- Żadnych ale! Wieczorem, gdy już wrócimy, robimy ognisko. Bez żadnych słowników, kotów, Neala Caffreya czy słuchawek. Musimy, a raczej wy musicie, się lepiej poznać.

Po powrocie do hotelu większość ekipy poszła na plażę. W pokoju została tylko Emilyanne, która stwierdziła, że pada z nóg i idzie spać.

Alu razem z Mademoiselle i Niekonkretną kąpały się w oceanie, Pan Oceny Legilimens, Neko i Natchniony Grafoman grali w karty, siedząc na leżakach pod parasolami, a inna rysowała.

Nie dane było jej się skupić na pracy, gdyż co chwilę słyszała głosy grupki grającej w karty.

- Oszukujesz!

- Nieprawda!

- A właśnie, że prawda.

- Makao!

- Co?! Przecież dopiero zaczęliśmy grę!

- I co z tego?

- Grr...

- Neko, weź tego kota. Jestem cała podrapana!

- Ale on tylko chce, żebyś go pogłaskała...

W tych warunkach nie dało się nic zrobić. Co rusz rysowała jakąś kreskę źle, gumowała ją i znów źle rysowała. W końcu wstała i przeniosła się kilka leżaków dalej. Z ulgą stwierdziła, że jest ciszej.

W tym samym czasie Em zdążyła poprzekręcać się we wszystkie strony na łóżku i nie zasnąć. W końcu stwierdziła, że chce się jej pić, więc wstała i nalała sobie wody do szklanki. Powoli pijąc, wyszła na balkon i rozglądnęła się. Hotel otoczony był drzewami kokosowymi i ananasowymi. Wzdłuż wybrukowanego chodnika prowadzącego do hotelu rosły hibiskusy. Na placu zabaw bawiły się dzieci, a ich rodzice prowadzili ze sobą głośne rozmowy. Zza drzew było widać plażę.

Dziewczyna weszła do pokoju, odłożyła szklankę na stół i włączyła wiatrak. Położyła się na łóżku, a po chwili zasnęła.

Zaczynało się ściemniać, gdy Pan Oceny Legilimens rozpalał ognisko.

- Gdzie jest Emilyane? - zapytał.

- Pewnie śpi – odrzekła inna.

- Budzimy ją?

- A co jak będzie się na nas za to wkurzać?

- W takim tempie to ona całe życie prześpi. Idźcie po nią.

Mademoiselle wstała, widząc, że nikt się nie rusza.

- To ja po nią pójdę. Muszę jeszcze podłączyć aparat do ładowania.

- Gdzie on jest? Przecież go położyłam na tej szafce! - Madem od dziesięciu minut chodziła po pokoju i szukała aparatu. Na próżno. Doskonale pamiętała, gdzie go położyła po powrocie z wyprawy na wulkan.

- Przecież to niemożliwe, żeby ktoś go ukradł – mruknęła. - Nikt oprócz nas i recepcji nie ma kluczy do pokoi.

Usiadła na łóżku i rozglądnęła się po pomieszczeniu. Po chwili usłyszała jak otwierają się drzwi.

- Co tak długo? Stało się coś? - zapytała inna, wchodząc do pokoju. - Byłaś u Em?

- Jeszcze nie – odpowiedziała. - Ale ktoś mi chyba ukradł aparat.