587 www.teddy-lupin.blogspot.com

Oceniam :  www.teddy-lupin.blogspot.com

Pierwsze wrażenie (4 pkt.)

Adres kojarzy mi się przyjemnie, bo z Nowym Pokoleniem, które uważam za temat dający duże pole do popisu. Jednocześnie jest bardzo oczywisty i przewidywalnym jest, kto w Twojej historii będzie grał główne skrzypce – taka prostota jest mile widziana, kiedy adres trzeba zapamiętać, ale nie niesie z sobą zagadki, niczego, nad czym można by się było zastanowić. Niemniej jednak, co kto lubi, uważam, że to może być klucz do sukcesu w Twoim wypadku.

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to źle postawiony przecinek w napisie na belce – powinien się znajdować przed słowem „jedyną”. Na pochwałę zasługuje jednak poprawny zapis cytatu; nie tylko w cudzysłowie, ale nie zapomniałaś również o autorze słów i utworze, z którego pochodzą.

O grafice wypowiem się później, bo będzie okazja, ale zdecydowanie mam chęć zatrzymać się tu na dłużej i poszperać. Intrygujące są nazwy stron – lubię oryginalność, więc zaliczam to na plus. Czcionka może mi sprawiać problemy, przez swój niewielki rozmiar, ale poradzę sobie z nią przy użyciu duetu Ctrl i +, niemniej jednak może powinnaś pomyśleć o powiększeniu jej trochę.

Wspominałaś mi o trudnościach z przeglądaniem poprzednich postów w wersji mobilnej i bardzo dobrze, że dbasz o wygodę swoich czytelników, ale może warto byłoby spróbować zamienić format archiwum na linki? Myślę, że wyglądałoby to lepiej, a sposób tworzenia jest identyczny z tym występującym kiedyś na platformie onet.pl.

Pierwsze wrażenie oceniam jako pozytywne i z chęcią zabieram się za dalsze poznawanie strony.

Prezencja strony (6 pkt.)

Z szablonu patrzy na mnie uroczy, przystojny, młody mężczyzna, a zastosowane efekty tworzą spójną całość. Nie bez znaczenia jest, że ten pan jest dokładnie w moim typie! A teraz wracamy do oceny. Naprawdę lubię prace Elfaby, chociaż uważam, że wystarczyłoby jedno ujęcie chłopaka, nie dwa, co nie zmienia faktu, że szata graficzna bardzo przypadła mi do gustu pod względem zarówno kolorystyki, jak i formy. Przyjemnie się patrzy, nic nie razi, nie odrzuca - wręcz przeciwnie – miło jest się chwilę zatrzymać i pobłądzić wzrokiem.

Jeśli chodzi o sprawy mniej mnie zachwycające – numerki w statystyce nie są niestety wyśrodkowane, jak sam napis – jest na to bardzo przydatny kod CSS, który łatwo znaleźć. Polecam serdecznie, będzie wyglądać estetyczniej. Idąc za ciosem – czcionka w ramce „Aktualności” jest taka sama, jak zastosowana w wypadku nazw podstron, ale zbyt duża i przez to niepotrzebnie rzuca się w oczy, zamiast komponować spójną całość. Ponownie – dobrze byłoby wyśrodkować zawartość. Podoba mi się bardzo dobór koloru czcionki do tła postu – nieoczywisty, a efekt naprawdę zacny.

Wrzucam na ruszt pierwszą podstronę:

- Zanim przeczytasz – kilka przydatnych informacji; przy okazji orientuję się, że z przecinkami lubisz się nie od dzisiaj, ale zamiast plusów użyłabym słów, a w podpunkcie zawierającym słowo „informuję” powtórzyłaś je dwa razy.

 - W rolach głównych wystąpili – szczerze przyznam, że odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam same opisy bez zdjęć – uwielbiam sama kreować bohaterów w swoich głowach i przyjemnie jest, kiedy autor daje mi taką możliwość. Niestety nie jest tak różowo, już w pierwszym opisie wyłapałam błędy. W kwestii odmiany imienia Harry zachęcam serdecznie, aby kliknąć w ten link oraz poszukać jakiegoś zamiennika na bywanie w „domu Potterów”, bo zbyt bliskie jest sąsiedztwo. Literówka w nazwisku „Malfoy”, ponadto zmieniłabym kolejność – Ted jest przede wszystkim spokrewniony z Blackami, dopiero później z rodziną Dracona. Włosy, włosy i wszędzie włosy – a tak na poważnie, powtarzają się. Zadziwiłaś mnie stwierdzeniem, że chłopak „Z charakteru przydał się zdecydowanie do rodu Blacków” i aż popędziłam sprawdzić do słownika, czy przypadkiem nie ma jakiegoś innego znaczenia, ale obecnie jestem prawie pewna, że chodziło co o wyrażenie „wdać się w kogoś”. Kto się lubi ten się lubi, wróć, miało być czubi, a to oznacza, że słowa „lubi” jest za dużo w ostatnich zdaniach – do poprawy.

Przejdźmy do Victoire – pierwsza rzucająca się w oczy sprawa to odmiana nazwiska Weasley – ponownie odsyłam do linka podanego chwilę wyżej. Natomiast jeśli chodzi o brata, powinna się tam znaleźć forma „Louisa”. Litania literówek i powtórzeń, bardzo proszę sprawdź to i sformułuj ponownie, bo woła o pomstę do nieba.

W kolejnym opisie powaliłaś mnie na kolana, ale niestety nie z radości. Quiddich! Przez moment myślałam, że to tylko literówka, ale kiedy spojrzałam niżej i zobaczyłam ten sam błąd to zwątpiłam. „Przysposobienie obronne” to jedyne, co przyszło mi na myśl, kiedy czytałam kilka zdań o Arianie – stawiam dwa knuty, że chodziło o „uosobienie”. I co to znaczy, że ktoś jest „niesamowicie wymowny”, kiedy jednocześnie charakteryzuje go pogrążenie we własnych myślach i zachowywanie dystansu?

Rada na dziś: trzy „P” : Przeczytaj, Przemyśl, (te dwa procesy można powtórzyć kilka razy) i Przeredaguj (a następnie ponownie Przeczytaj). Widać, że masz pomysł na kreację bohaterów, że poszczególne osoby różnią się między sobą, zarówno wyglądem, jak i cechami charakteru, ale wszystko zaprezentowane jest bardzo chaotycznymi zdaniami. Na pewno potrafisz lepiej.

 - Ciało pedagogiczne – zawiera wyłącznie listę pracowników szkoły oraz nauczycieli oraz informuje, jakimi przedmiotami się zajmują, ale według mnie jest to zbędna podstrona – tego wszystkiego moglibyśmy się dowiedzieć z opowiadania. Swoją drogą nieźle ubawiłam się czytając, że panna Chang uczy Mugoloznawstwa. (A nazwisko Trelawney ma literówkę).

 - Od podszewki – rozumiem, że to o tym, jak powstała historia? Miło, ale pozwolę sobie wtrącić, że Tiger to świństwo nieprzeciętne, podobnie jak Coca-Cola i tym podobne.

„(...) jedną z uwielbianych przeze mnie piosenkę.” – piosenek.

Doszłam do wniosku, że takie chaotyczne opisy, to chyba coś, co Cię charakteryzuje, ale z drugiej strony mam nadzieję, że nie będzie tak do końca, bo trochę ciężko mi się to czyta. Za dużo na raz się dzieje. Sprawdź przecinki, bo w paru miejscach brakuje.

- Napisała to wszystko – wygląda na to, że będzie kilka zdań o Tobie. Zazdroszczę koloru włosów; natura, czy chemia? Po lekturze mam o Tobie bardzo pozytywne mienmanie. Widać, że jesteś inteligentna, dowcipna, nie brak Ci dystansu do samej siebie. Mądre jest rozdzielenie opisu na dwie części – dla pobieżnie zainteresowanych i dla dociekliwych, jak sama to ujęłaś. Przecinki.

- Linki – prozaiczna nazwa, ale ułożone schludnie i z pomysłem.

Na koniec pozostały dwa odnośniki na By Elfaba oraz Wywiader.

Po punktach poleciałam głównie ze względu na literówki, składnię i odmiany – dlatego, że łatwo to wszystko sprawdzić.

Treść (47 pkt.)

a) fabuła opowiadania (22 pkt.)

Idziemy do prologu i pierwsze, co mnie wita, to napis „Księga Pierwsza” – można więc mieć nadzieję, że masz plan na to opowiadanie. Zobaczymy, co się za tym wszystkim kryje. Prolog jest tak naprawdę jakby końcem, co sugeruje kompozycję zamkniętą, chyba, że się mylę i wszystko będzie się dziać poza Hogwartem, co okaże się dopiero w pierwszym rozdziale. Jednak, kiedy przypominam sobie opisy bohaterów, to wygląda na to, że mam podstawy do takiego myślenia. Nie podoba mi się wizja prawie dwudziestolatka, który płacze, kiedy jego dziewczyna wyjeżdża do szkoły mimo, że może się z nią widywać podczas wyjść do Hogsmeade, na przerwie świątecznej i takie tam, trochę moim zdaniem przesadzone, chociaż niektórym może się wydać urocze.
Ładne nawiązanie do sytuacji opisanej w książce i przedstawienie jej z innego punktu widzenia. Multum powtórzeń zaimków – koniecznie do poprawy. Postawiłaś sobie spore wyzwanie, jakim jest pisanie w pierwszej osobie, ale moje wątpliwości stanęły pod znakiem zapytania po lekturze pierwszego rozdziału, chociaż jest jedna rzecz, której nie przepuszczę.

ARMATY. Armaty są z Chudley, nie „Armady”.

Muszę jednak przyznać, że „Kartka z pamiętnika” zaskoczyła mnie. Bardzo pozytywnie. Opowiadasz w jednym rozdziale po części historię znajomości Teddy’ego i Victoire, pokazujesz stan aktualny, jak i to, co może wpłynąć na dalsze losy bohaterów, a co miało miejsce w niedalekiej przeszłości. Co więcej – mimo że to dopiero pierwszy rozdział, już zaczynam mieć pewną słabość do Twoich bohaterów, a to bardzo dobrze wróży.

„Zapach cynamonu” kontynuuje formę pamiętnika, a muszę przyznać, że bardzo zgrabnie Ci to wychodzi. Odstęp dwudniowy, a więc wystarczający, by wydarzyło się w życiu młodego człowieka coś, co warto opisać. Z tym kuzynostwem czwartego stopnia to troszkę na wyrost. Jakby się uprzeć i liczyć, to Victoire jest ciocią Teda, a chyba nie o to chodzi? (Victoire jest czwartym dzieckiem idąc od wspólnej linii, Ted – piątym). Ale tym się nie przejmuj, to jestem ja, Niekonkretna, która musi sprawdzić każdą, najmniejszą nawet pierdółkę. Wróćmy do tematu. Przerywasz formę dziennika, niemniej jednak styl wypowiedzi jest bardzo podobny, chociaż widać wyraźnie, że tym razem mamy do czynienia z akcją, nie wspomnieniem. Nie jestem przekonana do formy wypadu do Hogsmeade – chodzi mi tutaj głównie o niefrasobliwość Teda w wypadku nakrycia przez nauczycieli. Nie pasuje mi stwierdzenie, że zdążyli się oni do takich eskapad przyzwyczaić; owszem, Lupin jest pełnoletni, ale wciąż obowiązują go szkolne reguły, do których powinien się stosować.

Perypetie ze świętami są rozegrane naprawdę przyjemnie – piętrzą się pozornie trudności, które, kiedy obserwujemy z boku, wydają się naprawdę błahe. Cóż, jak to mówią, najciemniej pod latarnią. Dylematy Teda są bardzo plastyczne, a Ty zdecydowanie dajesz sobie radę z opisywaniem jego spostrzeżeń w pierwszej osobie.

Przekleństwa nigdy nie były moją ulubioną formą wyrazu w opowiadaniach i do ostatniego rozdziału używałaś ich relatywnie rzadko, ale trochę moim zdaniem przesadziłaś. Sporo z tych słów dałoby się wyrazić w inny sposób, a w tym momencie pozostawiłaś mnie z lekkim niesmakiem. Poza tym – owszem, chłopcy są pełnoletni, ale czternaście „kolejek”? Przesada, to ogromne niedopowiedzenie. Szczerze mówiąc spodziewałabym się, że po jakiejkolwiek intensywnie zakrapianej pogawędce, a ta zdecydowanie nią była, z czystego rozsądku pozostaną na nocleg gdzieś w Hogsmeade zamiast wracać do Hogwartu, co wydaje się karkołomne. Przynajmniej jest okazja do handlu informacjami.

Na obecny stan rozdziałów trudno jest rozwlekać się przy fabule, aczkolwiek mamy zarysowanych głównych bohaterów oraz postacie poboczne i ich cele, co pozwala być optymistycznie nastawionym na przyszłość. Spójność to coś, co na pewno charakteryzuje dotychczasowe odcinki. Podoba mi się sposób, w jaki przedstawiasz skomplikowaną relację pomiędzy Tedem, Kasją i Victoire. Widać, że ona sama jest dynamiczna, zmienia się, szuka jakiejś równowagi, a nic co się dzieje nie jest przypadkiem. Jednocześnie, mimo że wydarzeń jest niemało i akcja ma tempo, nie zauważyłam, żeby coś wymknęło się z konwencji – taki rozwój sytuacji jest naprawdę korzystny – niczego na siłę nie przyspieszasz.

Za co odjęłam punkty?

Nieprzestrzeganie przez Teda regulaminu jest absolutnie do uzasadnienia, ale nadmierna pobłażliwość nauczycieli i ta popijawa skutecznie zburzyły nastrój, jaki potrafisz zbudować.

b) świat przedstawiony (8 pkt.)

Nie jestem w stanie powiedzieć złego słowa, bo istnieje. Co prawda zapożyczony od pani Rowling, ale w końcu to fanfiction. W związku z małą ilością rozdziałów do tej pory akcja toczyła się tylko w kilku miejscach – Wielkiej Sali, Hogsmeade, Norze, sporadycznie na korytarzach Hogwartu. Wplotłaś jednak coś od siebie, mam tu na myśli mieszkanie pana Fella. Nie zapominasz o otoczeniu bohaterów i zawsze w jakiś sposób je zaznaczasz.

c) kreacja bohaterów (8 pkt.)

Muszę odjąć dwa punkciki, ale o tym będzie później.

Główne postacie, to znaczy Teda i Victoire miałaś możliwość wykreować sama i z tego skorzystałaś, chociaż wydaje mi się, że w pewien sposób przypominają oni swoich rodziców, co bardzo mi się podoba – tego oczekiwałabym po opowiadaniu o Nowym Pokoleniu – mimo wszystko pewnego rodzaju kanoniczności.

Opowiadanie jest prowadzone z perspektywy młodego Lupina, a więc to na nim skupię się najpierw. Nie akcentujesz jego cech metamorfomaga, co, przyznaję bez bicia, ujęło mnie. Chłopak jest absolutnie niepodobny do ojca, ale mimo to swoim zachowaniem bardzo mi kogoś przypomina. Nie, nie Syriusza, jak wspomniałaś w jednym z rozdziałów, ale właśnie Nimfadorę. Ted manifestuje w trochę nieporadny sposób potrzebę bycia zauważonym; widać to było przez chwilę w pierwszych rozdziałach, a potem ta chęć skupiła się w zasadzie tylko na Weasley, przez co może odrobinę zaginęła przy okazji innych frapujących zagadnień. Nie wiem, czy był to celowy zabieg, ale ja to odczytuję w ten sposób. Jest pewny siebie, butny, ale boi się zaangażować i chyba to ostatnie jest jedyną cechą, jaką dzieli z ojcem, chociaż wydaje mi się, że powody takiej obawy były u nich zgoła inne. Jego stosunek do Victoire jest jasny dla nas od samego początku, chociaż obserwujemy, jak bardzo stara się ze swoimi uczuciami walczyć. Tak naprawdę bardzo skupiasz się na uczuciach, bo jeśli miałabym powiedzieć, jakie Ted ma stopnie albo, który przedmiot w Hogwarcie ceni sobie najbardziej, to przykro mi, ale niestety nie jestem w stanie tego zrobić. Urocze jest natomiast to, jak chłopak usilnie podkreśla swoją pełnoletniość, mimo że my wyraźnie widzimy, że do niej nie dorasta.

Victoire ma w sobie delikatność i siłę, którą często widziałam w książkach u Ginny, a więc jest cechą Weasleyów, wie też, jak wykorzystać swój urok, chociaż go nie nadużywa. Podoba mi się, że jej zachowaniem pokazujesz, w jaki sposób wychowali ją rodzice. Uczucia, którymi darzy Lupina są dla nas absolutnie transparentne, tak, jak to bywa w przypadku piętnastoletnich podlotków i muszę przyznać, że tworzysz jej postać ze swego rodzaju urokiem. Jest zdecydowana, odważna, nie boi się mówić co myśli, a jednocześnie widać, że sytuacja, jaka wytworzyła się między nią, a chłopakiem wprawia ją w niemałe zagubienie i konsternację. Nie kreujesz jej na zbyt dojrzałą, pozwalasz, żeby wciąż miała w sobie sporo z dziecka, jednocześnie ujawniając dojrzałość, którą zaczyna zdobywać.

Jeśli chodzi o bohaterów pobocznych, to bardzo ujęło mnie to, że chociaż pojawiają się sporadycznie, to jesteśmy w stanie wskazać podstawowe cechy ich charakteru. Ponadto absolutne pokłony biję za to, że każda postać ma coś w sobie charakterystycznego, jest nietuzinkowa, w pewien sposób nieprzewidywalna. Kasja, pomimo bycia zdecydowanym czarnym charakterem tej historii, potrafi zachowywać się normalnie w stosunku do Nate’a, poza tym widać wyraźnie, że nie jest głupia. Na swój sposób żal mi tego, jak Ted z nią postąpił i akceptuję jej chęć odegrania się – to wszystko jest bardzo dobrze umotywowane. Chace i Sterling (uwielbiam to imię z sobie znanych powodów i już samym jego użyciem mnie ujęłaś) stanowią wraz z Tedem zgraną paczkę i chociaż to Lupin zdaje się w niej dowodzić, to tak naprawdę zajmują równorzędne miejsca, co mi się podoba. Ponadto Wood ujmuje samym swoim sposobem bycia. O Higgsie wiemy nieco mniej, bo nie przyciąga tak bardzo uwagi, chociaż podejrzewam, że i on nie raz nas jeszcze zaskoczy. Przyjaciółki Victoire nie giną na jej tle, chociaż to Weasley jest postacią najbardziej wyrazistą – tak powinno być, w końcu to główna bohaterka. Skye co prawda na dwa rozdziały zgubiła literkę przy imieniu i zmieniła je na Sky, ale nie ucierpiała na tym jej silna osobowość, bezkompromisowość i to, że nie daje się łatwo wodzić za nos. Ariana wydaje się bardzo delikatna i krucha, a pamiętam, że w opisie wspominałaś coś o byciu również wygadaną – cóż, na razie tego nie uświadczyłam.

Punkty odejmuję za Teda, który, mimo że świetnie prowadzony, tworzy swoimi zachowaniami w pewnych momentach najbardziej irytującego dla mnie bohatera. Po prostu nie kupuję pobłażliwości nauczycieli, łamania regulaminu bez przyczyny (Huncwoci przynajmniej robili żarty, a Harry ratował świat) z pełną świadomością tego, co się robi. Zwłaszcza, kiedy jest się synem Lupina.

Drugi punkt, może niesprawiedliwie, ale w końcu oceny są subiektywne, odejmuję za kreację rodziny. Niby wiemy, że Ted najlepszy kontakt utrzymuje z małą Lily, ale trochę zabrakło mi bliskości, jaka powinna się wytworzyć między nim, a Harrym – w końcu był on jego jedynym męskim wzorcem i to też trochę rzutuje mi na późniejszy charakter chłopaka. Po prostu uważam, że mimo wieku dorastania, w jakim obecnie się znajduje, relacje z rodziną powinny być wyjątkowo silnie rozwinięte, podobnie jak więzi, które Potter zadzierzgnął z Weasleyami swego czasu.

d) opisy i dialogi (9pkt.)

Zapis dialogów jest poprawny, czyta się je naprawdę świetnie, bo nie są „suche” – dbasz o opis czynności, jakie dana postać wykonuje w czasie wypowiadania kwestii. Nad opisami rozpływałabym się absolutnie, gdyby nie te nieszczęsne powtórzenia. Tak czy inaczej – bardzo plastycznie przedstawiasz świat otaczający bohaterów. To chyba także właściwy podpunkt by wspomnieć o tym, jak wartościowe są przeżycia wewnętrzne Teda – piszesz z perspektywy, którą można uznać za męską, nie starasz się dodać mu cech, których większość mężczyzn nie wykształca w stopniu pozwalającym na zauważenie ich. Chłopak pozostaje tylko i wyłącznie siedemnastolatkiem, który nie ma większego pojęcia o sposobie w jaki dziewczyny postrzegają rzeczywistość i chwała Ci za to, bo tak właśnie powinno być.

Stosunek dialogów do opisów jest dla mnie wprost idealny.

Poprawność językowa (16 pkt.)

Dwa punkty odejmuje za multum powtórzeń, które niestety znajdują się w każdym rozdziale – zarówno powtórzenia imion bohaterów w bliskim sąsiedztwie, jak i wyrazów, zaimków, sporo tego.

Generalnie jeśli chodzi o błędy, to dużo jest literówek, sporo brakuje też „ogonków”, ale mam nadzieję, że do tego dojdziesz sama.

Rozdział drugi i trzeci:

„Victoire spojrzała wymownie w górę, najwyraźniej powoli zaczynając się denerwować moją ignorancją wobec niej, bo usilnie unikałem kontaktu wzrokowego.”

„Więc to jednoznaczne z ignorancją.”

Ignorancja - brak wiedzy na jakiś ważny temat (temu wyrazowi ignorancja jest często błędnie przypisywane znaczenie wyrazu ignorowanie)

Jak widać wyżej pomyliłaś znaczenia.

Rozdział trzeci:

„Wybacz, tato.” - przecinek zgubiony.

„Darowaliśmy sobie pelerynę niewidkę, a z samą mapą ruszyliśmy na trzecie piętro.”- literówka.

„- Nie. Moja mama jest francuską. (ulicą chyba, albo bułką)

- Francuską, powiadasz? To bardzo interesujące, moja duszko. A mówisz po francusku?”

Francuzka, ale francuski. Do zapamiętania.

Rozdział czwarty:

„Codziennie cierpiałem jej widok, a także różne zachcianki niewiedzącej o niczym Kasji.” – w tym zdaniu mam zagwozdkę pod tytułem: „O co chodzi?”.

„Sam cały czas powtarzasz, że jestem smarkulą, więc teraz się nie zgrywaj, Lupin.” – zabrakło literki.

W późniejszych rozdziałach nie było znaczących błędów, poza powtórzeniami i literówkami, głównie w wyrazach typu „cię” i „się”.

Oryginalność historii (4 pkt.)

Historii o Nowym Pokoleniu jest sporo, ale nie spotkałam się jeszcze z blogiem, na którym na ten konkretny związek patrzymy z męskiej perspektywy. Rzecz jasna nie mogę dać stu procent za oryginalność, bo mimo wszystko zapożyczamy się trochę od pani Rowling.

Dodatkowe punkty (3 pkt.)

Kilka dostaniesz.

Za Lily Potter, która jest moim zdaniem absolutnie urocza i bardzo podobało mi się przedstawienie jej relacji z Tedem.

Spodobało mi się tempo akcji, bo jest bardzo nienachalne. To też spory plus w moich oczach.

Ostatni punkt dodatkowy otrzymujesz za dowcipność, również niewymuszoną – uśmiechałam się nie raz i zawsze szczerze.

Suma : 80 punktów, co daje Ci ocenę Powyżej Oczekiwań.

Gratuluję, chociaż jak sama widzisz przed Tobą jeszcze sporo pracy. Koniecznie popraw literówki, bo są bardzo irytujące. Sama fabuła, chociaż nie trzyma się stricte kanonu, zmierza moim zdaniem w bardzo dobrym kierunku. Czytałam z niekłamaną przyjemnością i bardzo chętnie będę od teraz odwiedzać Twój blog już prywatnie, jako czytelniczka. A do Lublina może wpadnę kiedyś na kawę, bo jedna z przyjaciółek zaczyna tam studia, a druga, która jest ze mną w grupie, właśnie stamtąd pochodzi.

Pozdrawiam serdecznie.