Feta Świąteczna 2012: Odsłona III

 Świąteczne porządki w siedzibie OL 

Odsłona III

Jingle bell, jingle bell, jingle bell rock…

Co tu dużo mówić? Siedziała w ciepłym fotelu z nogami wyłożonymi na biurku. Przygniotła jakiś szablon, z którego była bardzo niezadowolona. Miała w zamiarze jakoś to zmienić, ale w tej chwili nie miała na to najmniejszej ochoty. Spędzała leniwe popołudnie, myśląc o wszystkich problemach OL. Nie było dobrze. Fakt faktem, siedziba chwile największej grozy miała już za sobą, ale to wcale nie oznaczało, że nie jest źle. Em od jakiegoś czasu przestała oceniać, chyba że akurat zabłądziła przez przypadek na szóstym piętrze, gdzie plątali się klienci nie potrafiący ani wyjść z siedziby, ani przenieść się do gabinetu Alu, Cat lub Innej. Jednak takie sytuacje zdarzały się stosunkowo rzadko. Niektórzy zapewne mieli wątpliwości, dlaczego dziewczyna jeszcze nie straciła dostępu do swojego gabinetu. No cóż, powodów było kilka. Pierwszym i najważniejszym był fakt, że Alucardyna nie potrafiła zdobyć się na to, żeby wywalić tego śmierdzącego lenia na zbity pysk przez zamknięte okno. Mogło to być spowodowane między innymi tym, że szefowej po prostu żal było okna i nawet, gdyby jednak zdecydowała się na wykopanie Emilyanne, ktoś musiałby naprawić szybę. I tu rodził się problem. Kto naprawiał szyby? No właśnie - Em. Kolejnym powodem był fakt, że gabinet po moderatorce ktoś musiałby oczyścić, a wyciąganie stamtąd rozwścieczonych pingwinów i zasp śniegu zdecydowanie nie należało do marzeń oceniających. Tak więc Em została i robiła wszystko to, czego nie robiła Alu, Cat i Inna. Ostatnio, na przykład, była awaria linków na drugim piętrze, a po tym, jak Inna ją o to wymęczyła, musiała też rozkopać html, żeby dodać głupie akapity. W sumie nie było to dla niej nic nowego.

A teraz miała wolne. Nikt nie dobijał się do jej drzwi, pingwiny słodko drzemały, a w tle leciał cover, który ostatnio podesłała jej przyjaciółka. Było dobrze tak, jak było. Em doszła do wniosku, że najwyraźniej obwieszczenie na drzwiach prowadzących do jej gabinetu wreszcie zaczęło skutkować i potencjalni klienci boją się pożarcia przez złego-moderatora.

Zastanawiała się nad tym, jak wyprowadzić OL na prostą. W kraju panował kryzys, nie było to dla nikogo tajemnicą. Tylko jak tu, do licha, opanować ten kryzys? Była pewna jednego - musi znaleźć jakichś potencjalnych pracowników i wysłać ich na zwiady do Alucardyny. Em podniosła się ze swojego fotela wiedząc, że chyba czas wybrać się do Cat. Nie miała z nią kontaktu od kilku dni, a chciała ustalić kilka rzeczy. Na przykład sprawdzić, czy Cat przypadkiem nie została spetryfikowana przez rzekomego bazyliszka, który miał krążyć po OL.

Szła powoli korytarzem i przyuważyła chudą, zirytowaną klientkę, która właśnie wyszła z gabinetu Cat. Ciągnął się za nią papier toaletowy. A właściwie to origami z papieru toaletowego przedstawiające małe człowieczki. Ach, Em doskonale znała ten problem, z którym najprawdopodobniej zmierzyła się nieszczęsna Cat. Najwyraźniej chuda klientka nie wiedziała, że inni ludzie też mają charakter. Em musiała przyznać, że nieco jej ulżyło - Cat w czasie, w którym się nie odzywała, najprawdopodobniej próbowała zmierzyć się z wyjątkowo nieprzyjemną klientką. Czyli wszystko było w porządku. Oczywiście Em nie mogła w tym momencie wiedzieć, że klientka wcale nie została zapisana jeszcze w recepcji i że papier toaletowy tylko zahaczył o gabinet Cat, bo w rzeczywistości miał wylądować w części poczekalni przeznaczonej dla klientów Alucardyny.

No, a brak kultury Emilyanne nie zawsze był dobry w skutkach. Niestety, stanęła pod drzwiami gabinetu Cat. I nie zapukała. No bo po co? Już po chwili przekonała się, że powinna była to zrobić. Nie żeby bazyliszek, czy coś… Po prostu weszła, zamknęła za sobą drzwi i oparła się o framugę z zainteresowaniem śledząc sytuację. Cat ani myślała pracować. Dookoła zawalały ją różne notatki, które bynajmniej nie miały nic wspólnego z klientkami. Tymczasem dziewczyna nawet nie próbowała ich czytać! Wpatrywała się za to ze świecącymi oczyma w tańczącą postać przed sobą. Facet był blondynem i nie miał koszulki.

Jasna cholera.

Ryan Gosling.

- Cat, do licha - wtrąciła Em, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

- Paparazii! - Nie pytajcie, dlaczego Ryan Gosling z przerażeniem wskoczył pod biurko Cat. Zdaje się, że na to absolutnie nikt nie znał odpowiedzi, z Cat włącznie. Tymczasem dziewczyna spojrzała nieco skonsternowana na Em, oczekując jakiejś tyrady a propos siedzenia w gabinecie i nie odzywania się do nikogo przez wiele dni.

- Nie mogę uwierzyć, że znowu ślinisz się do tego aktora. A na drugim piętrze jest cała gromadka klientek oczekujących w kolejce do ciebie! - zdenerwowała się dziewczyna. Poprawiła swój czerwony, zbyt duży sweter, przypominając sobie, że nie powinna poruszać się w nim po siedzibie, bo wygląda, jakby wszystko miała głęboko gdzieś. A zresztą… w sumie to miała, nie? A już zwłaszcza zdanie koleżanek - w końcu o wszystkich zmianach skrupulatnie zapominała je informować.

- Powiedziała, co wiedziała - prychnęła dziewczyna, wstając z niezadowoleniem z fotela. Poruszała się z gracją kota, co wszystkich niezmiernie bawiło, a czego nikt nie chciał po sobie pokazać. No, prócz Alu, która na ten widok, skakała i śmiała się jak głupia. O, i jeszcze klaskała jak mała dziewczynka!

- Mogłabyś ruszyć tyłek…

- Przypominam ci, emerycie, że równie dobrze sama mogłabyś coś ocenić. - Cat przerwała Emilyanne. Pokręciła z niezadowoleniem głową, przechodząc przed biurko i chowając za swoimi nogami Goslinga.

- Chyba nie chcę wiedzieć, kto zapłaci za usługi tego faceta - westchnęła Em. - Przyszłam sprawdzić, czy żyjesz. I jeśli byłabyś tak dobra, chodź ze mną do Alucardyny, bo myślę, że tę łazienkę na trzecim piętrze można by było jeszcze raz sprawdzić.

- Liczysz, że trafisz tam na Jęczącą Martę? - Uu, robiło się nieprzyjemnie. Cat zdawała się być zirytowana i miała drwiący głos.

- Chyba nie chcesz, żeby ktoś dowiedział się o supergwieździe w twoim gabinecie? - zagroziła Em. Przez chwilę mierzyły się groźnymi spojrzeniami. Ich twarze spinały się coraz bardziej. Nie minęło kilka sekund, jak obie parsknęły śmiechem.

Szantaż pierwsza klasa.

Pozostawiwszy Goslinga samego w gabinecie (co według Em było głupim pomysłem, zaś według Cat głupim pomysłem, bo mógł pójść z nimi), udały się do Alucardyny, zahaczając po drodze o gabinet Innej. Nie żeby z dziewczętami coś było nie tak, ale wzięły nieszczęsną oceniającą z zaskoczenia. Cat kopniakiem otworzyła drzwi, a Em wydzierała się, a właściwie to próbowała śpiewać „Last Christmas”. A że Inna akurat stała przed lustrem i malowała sobie oczy… No nic dziwnego, że po chwili była cała ubabrana tuszem do rzęs. W sumie tak czy tak, nie robiło to różnicy, bo Cat rzuciła się Innej z pomocą i upaprała ją jeszcze zadziwiająco błyszczącym błyszczykiem. A gabinet Innej wyglądał jakoś inaczej… Na ścianach pastelami były porysowane jakieś napisy, ba!, nawet kaczka w czapce! Em od dawna nie przyznawała się, że to było jej dzieło. Jednak to, co w gabinecie przeszkadzało najbardziej, to niewielkie zgrzyty, od których roiło się na podłodze. To literówka, to powtórzenie… Podłoga w niektórych miejscach była popękana i łudząco przypominała coś na kształt ziemi po trzęsieniu ziemi.

- Co wyście, zwariowały? - wydarła się Inna. Cat odskoczyła od niej jak poparzona i w jednej chwili znalazła się za drzwiami. A Em uśmiechnęła się głupio i kontynuowała swoje „Last Christmas”, nieziemsko fałszując i wyciągając Inną za rękę z gabinetu.

I już po chwili wpadły do najbardziej dzikiego pomieszczenia ze wszystkich, jakie istniały w siedzibie OL. Każda z oceniających, a nawet emeryt, mogli zaświadczyć, że czegoś takiego oczy ludzkie nie widziały. O ile gabinet Alucardyny wyglądał normalnie, bo miał nie odstraszać klientów, o tyle jej dodatkowy pokój przeznaczony dla szefostwa był dżunglą, w której mrożoną cebulę wyjmowało się z piekarnika, a lody jadło się z ciepłą polewą czekoladową. Nie żeby miało to ze sobą jakikolwiek związek… ale przez pokój przechodziły jeszcze małe tory. Była też równie maleńka kolejka, w której Alu ledwie się mieściła. Za to uwielbiała jeździć tam i z powrotem „pociągiem”, czemu właśnie z pasją się poświęcała! Oczywiście nie było to nic dziwnego, jak na codzienność w siedzibie OL.

- Zebranie, zebranie! - krzyczała Cat, przebijając się przez głos wciąż fałszującej Emilyanne. W tym momencie moderatorka zamilkła, rzucając Alucardynie piorunujące spojrzenie. Nie wiadomo skąd, nagle do pokoju szefostwa wślizgnęła się gromadka pingwinów i, uwaga, Ryan Gosling. Z tym, że jakoś wszystkich to obeszło. W budynku OL działy się różne niesamowite rzeczy, dla nikogo nie było to zaskoczeniem.

- Okej, pingwiny zostają, aktor wychodzi - rzuciła Alu, usiłując wydostać się z kolejki. Przez chwilę jej twarz wyrażała przerażenie, ogółem coś, co mówiło „cholera, chyba się zaklinowałam”, ale na szczęście nie minęło kilka sekund, jak stała przed swoimi podwładnymi i przyglądała się każdej z osobna. Jej wzrok na dłużej zahaczył o twarz Innej. - Nie umiesz się malować - wymruczała cicho i pokręciła głową. Nic dziwnego, że Cat wybuchła głośnym śmiechem. Co innego fakt, że zaczęła podskakiwać i klaskać. A Ryan Gosling chyba nie wziął sobie do serca słów Alucardyny, bo rozsiadł się właśnie na kanapie przywiezionej z Rosji.

- Jestem na emeryturze, w ogóle w plecach mnie łamie, bo spędziłam dwie noce na tapczanie. Same go wywalcie - rzuciła Em, nim ktokolwiek zdążył cokolwiek powiedzieć. Tak, to zdecydowanie była ich wina, że bolały ją plecy. No bo ileż można się męczyć z tym wszystkim?

- Oj, do rzeczy, do rzeczy! - zgrabnie zmieniła temat Cat, choć wciąż się uśmiechała. Inna za to wyglądała na mocno urażoną.

- Idziemy na trzecie piętro - zarządziła zadowolona z siebie Em.

- Nie zapominaj się - upomniała ją Alucardyna. No w końcu to ona była szefową, nie? Ale Em rzuciła jej tylko twarde spojrzenie i poruszyła łapeńcią, zachęcając do pójścia za nią. Alu chciała protestować, ale kiedy zobaczyła, jak Cat i Inna ruszają za nią, niezmiernie ciekawe tego, co ma zamiar zrobić moderatorka, Alucardyna stwierdziła, że może być ciekawie. E tam, w końcu Emilyanne była emerytem, należał jej się szacunek. Znaczy się w oczach samej moderatorki, bo reszta ekipy chyba miała na to nieco odmienne zdanie.

Kiedy znalazły się w łazience, doznały niemałego szoku. Ekipa remontowa najwyraźniej wzięła sobie do serca postawienie siedziby OL na nogi i oprócz pokoju konferencyjnego, który wciąż jeszcze stał zakurzony, wyremontowała podejrzane pomieszczenie. Kafelki, którymi została wyłożona podłoga, ściany i sufit, wyglądały co najmniej komicznie. Otóż na podłodze roiło się od pingwinów w czapkach, na ścianach od kotów, a na suficie od czerwonych, zielonych i żółtych glanów. Umywalki zdawały się być w doskonałym stanie, więc Inna nieco się zdziwiła, bo gdy odkręciła jeden kurek, wszystko zaczęło się odsuwać ku górze, tworząc małą przepaść w podłodze. Nie to jednak było problemem - z dziury wyleciało kilkanaście zaginionych klientów. Wszyscy momentalnie z krzykiem zerwali się i wybiegli za drzwi. Em, chcąc nie chcąc, podejrzewała, że pędzą do piwnicy, czyli Archiwum X OL.

- Co tam może być? - spytała retorycznie Alucardyna. Gdyby ktokolwiek wiedział o tym cokolwiek…

- Co robimy? - Inna nieco się wierciła, jakby obawiała się, że zaraz Emilyanne zrzuci ją w przepaść. W sumie to było bardzo prawdopodobne, bo na twarzy dziewczyny wykwitł szatański uśmiech samozadowolenia i sprawą wątpliwą było, czy to efekt tego, że znalazły cokolwiek dzięki jej zarządzeniu, czy może jednak Inna już wkrótce miała stać się ofiarą.

- Trzeba się dowiedzieć czegoś więcej o tym, co działo się tu kiedyś - odparła Alu, rzucając twarde spojrzenie Cat.

- Nie patrz tak na mnie - wyszeptała przerażona dziewczyna. Taki ton u Alu z pewnością nie mógł zwiastować niczego dobrego. Gdyby Em kiedykolwiek usłyszała taki głos szefowej, najprawdopodobniej zaczęłaby pakować manatki z wiedzą, że to już koniec jej przygody z OL.

- Cat, odwiedzisz kogoś, kto był tu za czasów budowy, kogoś, kto był tu najdłużej - tłumaczyła Alucardyna i, na nieszczęście, wciąż brzmiała groźnie.

- Nie znam nikogo takiego - zaprotestowała zmartwiona tym, co może nastąpić. - Niby kogo miałabym się pytać?

- Ew! - zawołała radośnie Emilyanne. Zupełnie niepodobnie do Alucardyny.

- Myślicie, że Ew wyhodowałaby tu bazyliszka? - zdziwiła się Inna, poprawiając fryzurę i wpatrując się w ciemną dziurę w podłodze. Nic nie mogła tam dostrzec.

- Cóż… tego dopiero się dowiemy - odparła nowa szefowa.

***

Kiedy Inna weszła do gabinetu Cat, nieco się zdziwiła. Wszędzie leżały pudła, do których Cat włożyła swoje notatki i księgi. Ukradkiem zaplątał się tam nawet jakiś chudy klient w czapce Mikołaja. Pakująca się oceniająca właśnie ciągnęła ku największemu kartonowi Ryana Goslinga, który zdawał się nie mieć nic przeciwko temu, że zaraz zostanie zaklejony w pudle.

- Co ty, do cholery, robisz? - zdziwiła się Inna, zatrzaskując za sobą drzwi.

- Jak to co? Odchodzę - odparła Cat, patrząc smutno na swoje pudła i klienta, którego chciała chyba jeszcze obsłużyć przed zakończeniem swojej pracy.

- Dlaczego? - zapytała druga oceniająca, kręcąc z niedowierzaniem głową.

- Nie wiem nawet, gdzie mam szukać Ew! Pewnie nim ją znajdę, natknę się na bazyliszka i skończę jak Bogini Nike - wymamrotała niewyraźnie dziewczyna. Nie w smak jej było żegnać się z ciepłą posadą i nowymi, wspaniałymi współpracownikami. Bo gdzie ona teraz znajdzie tak przyjemne miejsce do pracy, jakim było OL? Że też postanowiły odkopać salę konferencyjną!

- Zwariowałaś? Nie możesz teraz się poddać! - zaprotestowała Inna. Jej głos był stanowczy i przebijała przez niego jakaś siła. Wiedziała, do czego chce namówić koleżankę i nie miała najmniejszej ochoty odpuszczać.

- I co ja teraz pocznę? - westchnęła Cat, puszczając dłoń Goslinga, który z uwagą przysłuchiwał się rozmowie.

- Nie wiem, ale dasz radę. I pomogę ci w tym. I Emilyanne też ci pomoże - przekonywała Inna.

- A Alucardyna? - zapytała Cat.

- Pewnie już działa na własną rękę - odezwała się Emilyanne, która właśnie stanęła w drzwiach. Na rękach trzymała małego pingwina. Właściwe to był to dość niecodzienny widok, bo obwiązała się światełkami na choinkę, które jakimś dziwnym trafem bez prądu świeciły.

- Co ty, podsłuchiwałaś? - zapytała Cat. Em pokręciła głową.

- Pingwin mi powiedział - odpowiedziała śmiertelnie poważnym głosem.

***

Cat, przejmujesz pałeczkę :D I upraszam się o niepublikowanie niczego do sobotniego wieczora. Ach, właśnie, dziewczynki, do roboty! Bo nam się grudzień skończy. I, oczywiście, jak Wam się podoba nowy wystrój? Elle jest geniuszem, wiem :D