544 www.di-volpe.blogspot.com

Ach, z ociąganiem i opieszale, ale jednak zabrałam się za tę ocenę. Owszem, wyszła jakaś krótka i w ogóle, ale zawsze to coś, czyż nie? Alucardyna ruszyła tyłek z kanapy i zabrała się za ocenianie… To sukces jest. A przecież wiadomo, że życie składa się z drobnych sukcesów i wielkich porażek ;]

                                                                                                 

Oceniam: www.di-volpe.blogspot.com

Di Volpe? To po włosku? Tak brzmi. Google Tłumacz twierdzi, że to lis. Mi brzmiało bardziej na nazwę własną. Cóż, do języka włoskiego raczej nic nie mam, a słowo w adresie brzmi całkiem przyjemnie, więc czepiać się nie będę. Bardziej przeszkadzają mi angielskie napisy na nagłówku. Jestem uczulona na angielskie cytaty, z każdą oceną coraz bardziej, mam wrażenie. Niewiele ma to wspólnego z tym, że za angielskim nie przepadam, nie w tym rzecz. Po prostu nie rozumiem, dlaczego polscy blogerzy uparcie czepiają się tej angielszczyzny. Ludzie, cytaty też się tłumaczy! Widział ktoś oryginalny cytat na przykład z Goethego czy Shakespeare’a w polskiej książce?!

Natomiast niesamowicie podoba mi się tytuł. Negatyw szczęścia. Nie jest pseudopoetycki ani gniotowaty jak większość tytułów opowiadań na blogach. Ani śladu kiczu, który ostatnio rozpanoszył się po blogosferze tak, że ciężko przejść, żeby się nim nie upaprać. Gratuluję!

Jeśli chodzi o wygląd bloga, myślę, że nie jest źle. Kolorystyka może nie do końca moja, ale jest estetycznie, bez nadmiaru udziwnień. Zauważyłam, że bardzo modne się ostatnio stało zamieszczanie w szablonach kobiecych twarzy. Wszędzie są zdjęcia bohaterek, albo nawet nie bohaterek, a przypadkowych postaci. I raczej mało kto zwraca na to uwagę. Nie jestem pewna, czy podoba mi się ta moda, ale nie sposób się przed tym obronić. Szabloniarzem nie jestem i nie mogę czepiać się wyglądu strony. Jak dla mnie wszystko jest okey, nic mnie nie drażni, nic nie rozprasza mojej uwagi. I to się liczy. Bardzo ładna czcionka w blogu.

A teraz pozwolisz, że sobie omówię poszczególne zakładki?

Zacznę też bez innowacji, od lewej. Zakładka „o blogu”. Opis opowiadania dosyć średni, jakiś taki nie do końca zachęcający. Powiedziałabym, że neutralny. Zbyt neutralny, nie wzbudził we mnie żadnych emocji. Ani zachęcił ani zniechęcił. Podoba mi się imię głównej bohaterki. Nie, żeby było jakimś najładniejszym imieniem na świecie, ale jest słowiańskie, więc mi się podoba. Byle mnie to nie zmyliło… Może to skrzywienie zawodowe, ale imię Sasza kojarzy mi się tylko z Rosjanką, Ukrainką albo Białorusinką. Szczerze mówiąc nie wiem, czy w innych krajach funkcjonuje takie imię… Co jeszcze? A tak! Pierwszy raz spotkałam się z tym, żeby ktoś tak bez skrępowania nazywał blogowe opowiadanie „powieścią”. Oczywiście ono powieścią poniekąd jest i z gatunkowego punktu widzenia na pewno nie jest opowiadaniem… ale zaskoczyłaś mnie. Raczej pozytywnie.

Dalej mamy bohaterów. Masz tych postaci strasznie dużo i chyba nie sposób wszystkich spamiętać. Nie dziwi mnie to, sama uwielbiam wymyślać postacie i wrzucać je w fabułę, chociaż i tak mam w niej przeludnienie. Bardzo podoba mi się pomysł z takim przedstawieniem ich. Po co bawić się w dodatkowe opisy, skoro opis można wziąć z tekstu? A w końcu chodzi w tej zakładce tylko o to, żeby mieć wszystkich bohaterów w jednym miejscu. Pomysł świetny, zastanawiam się, czy sama go nie wykorzystam. Mogę?

Krótki opis autorki chyba nie wymaga za wielu uwag. Napisany jest poprawnie, a mam poczucie, że nie można czepiać się czyjegoś opisu. Jest jaki jest i już. Dość zwyczajny, bez żadnej udziwnionej aranżacji. Naprawdę chcesz pojechać transsibem? Nie dziwię się, ja też bym chciała. Owszem, zdarzają się zamarznięte toalety i postoje na stacji wśród wielkiej pustki, ale to w końcu urok tej kolei, prawda?

Twoja wersja słynnej zapowiedzi raczej mi się podoba. Niepołączone ze sobą urywki zdań wydają mi się całkowicie bez sensu, ale fragment kolejnego rozdziału, tak jak u Ciebie to chyba dobry pomysł. Nie wiem, czy to w ogóle jest komukolwiek potrzebne, tak jak zawsze w serialach irytuje mnie to całe „w następnym odcinku”. Nie sprawia to, że jakoś szczególnie niecierpliwie czekam na kolejną część. To każdy rozdział ma się kończyć tak, żebym z ciekawości co dalej nie mogła wytrzymać do kolejnego. Jednakże skoro już musi być zapowiedź, to niech będzie taka, jak u Ciebie.

No, koniec tego dobrego, przechodzimy do fabuły.

Tym razem zacznę od końca, skoro mnie nie ogranicza żaden ciąg – mianowicie od narracji. Jest pierwszoosobowa i bardzo lekko prowadzona, ale nie to jest najważniejsze. Narracja bardzo, ale to bardzo mi się podoba, a to dlatego, że od pierwszego zdania potrafiłam bardzo dobrze zapoznać się z główną bohaterką. Może nie utożsamić, ale może zaprzyjaźnić? Dzięki możliwości śledzenia jej myśli mogłam jej kibicować. Prowadzisz narrację w taki sposób, że Sasza wydaje się postacią bardzo żywą i realistyczną. Bardzo lubię takie postaci, wprost uwielbiam czytać o czyichś przemyśleniach i emocjach. U Ciebie mi ich nie brakuje.

Druga sprawa to oczywiście postaci. Podoba mi się sposób, w jaki je opisujesz, bo opisy są szczegółowe i dokładne, bohaterów można sobie wyobrazić. Co mi się nie podobało? Chociaż może nie „nie podobało”, a lekko utrudniało sprawę… Ilość bohaterów. Miejscami ciężko się połapać, bo masz ich naprawdę bardzo dużo. Nie przeszkadza mi to, że jest ich sporo – to raczej plus, w końcu zawsze potrzebne jest tło. Natomiast musiałam w dwa dni przeczytać pięćdziesiąt rozdziałów, co poskutkowało tym, że nie wszystkie zostały przeczytane z należytym zrozumieniem i niektóre postacie mi się ze sobą myliły. Szczególnie, że odkryłam, że nie potrafię poprawnie czytać włoskich nazwisk. Niemniej poza tym drobnym mankamentem, bardzo się cieszę, że Twoje postacie wszystkie są mniej lub bardziej żywe. Mam wrażenie, że bohaterowie są po prostu normalnymi ludźmi. Ze swoistego modowego światka, ale normalnymi – z zaletami i wadami, z pragnieniami i przeszłością. Do tego dochodzi punkt widzenia Saszy, zatem ocena postaci jest nieobiektywna. To sprawia, że jeszcze bardziej ludzkie się wydają. Nie da się ukryć, że narrator subiektywny i stronniczy przedstawia postaci lepiej niż obiektywny i niezaangażowany. Dlaczego? A no dlatego, że jest bardziej bezkompromisowy w ocenie innych bohaterów – bierze udział w tych samych zdarzeniach.

Jeśli chodzi o samą fabułę, to powiem tyle, że to nie do końca moje klimaty. Po prostu kompletnie nie interesuję się modą i nie znam się na tym wszystkim. Natomiast mimo tego opowiadanie potrafiło mnie wciągnąć. Nie jakoś do przesady, ale czytało się bardzo fajnie, byłam ciekawa, co dalej i zdążyłam bardzo polubić Saszę. To pewnie kwestia tego, że wszystko jest bardzo dobrze ubrane w słowa, tekst jest dopieszczony i poprawny… Do tego dochodzi realizm sytuacji i zdarzeń. Oczywiście zbiegi okoliczności są jakie są i pewnie wiele z nich ma za zadanie po prostu utrudnienie bohaterom życia, bo o czym byłoby opowiadanie, gdyby nie to. Niemniej, nie ma w fabule jakichś głupot i absurdów (a przynajmniej nie takich do bólu absurdalnych), które mogłyby mi ją skutecznie obrzydzić. No owszem, trochę naiwne to wszystko. Kojarzy mi się z serialami TVN. Sympatyczne czytadło, ciut przewidywalne, ale w gruncie rzeczy przyjemne. To jeszcze jeden powód, dlaczego to nie moje klimaty. No i jeszcze może nie do końca przemawia do mnie postać matki Saszy – nie jestem w stanie wyobrazić sobie kogoś takiego na żywo, ale wydaje mi się, że to dlatego, że osobiście jestem z innego świata i to wszystko, o czym jest mowa, jest ode mnie jak najdalej.

Jeśli mam być szczera, ani przez chwilę nie spodziewałam się, że znajdę u Ciebie jakieś błędy godne przytoczenia. Nie rozczarowałaś mnie pod tym względem. Aż miło poczytać coś, bez nieustannego kopiowania błędów do osobnego pliku – miód na serce oceniającej, mimo, że czasem pewnie tęsknię za blogaskami i aŁtoreczkami. Tobie z całego serca gratuluję utrzymania tekstu w tak nienagannym stanie. W kwestii poprawności to tyle z mojej strony.

Podsumowując, widać, że jesteś doświadczoną bloggerką. Do tego piszesz bardzo dobrze i jedyne co mogę Ci powiedzieć to PISZ DALEJ! Ode mnie dostajesz dzisiaj mocne Powyżej Oczekiwań. Życzę Ci dalszych sukcesów w pisaniu i dużo, dużo weny. Ocenienie Ciebie było dla mnie czystą przyjemnością.

~~~

Ech, myślałam, że będę męczyć tę ocenę i męczyć… A tu zaczęłam i sru, poszło, jakby zupełnie bez trudu. To chyba dobry znak, możliwe, że nawet dam radę dodać następną ocenę przed końcem grudnia. No, przydałoby się, czyż nie? Ach i nic to, że dziesiątego stycznia mam egzamin z literatury XD

Pozdrawiam wszystkich ^^