„Najważniejsze jest podejście, a dzisiaj mam złe”*

Lubię ten moment, kiedy budzik dzwoni mi w pokoju o trzeciej nad ranem, a ja wściekła sięgam po telefon. Złość jednak po chwili zamienia się w radość, bo odkrywam, że jest jeszcze na tyle wcześnie, abym mogła pójść spać na kolejne trzy godziny.

Tak, lubię sobie ustawiać dzwonek w środku nocy.

Tak, nie miałam zupełnie pomysłu, jak zacząć ten post.

Tak, już dobrze się domyślasz, co chcę tutaj powiedzieć.

Odchodzę.

Możecie mnie nazwać morderczynią, która ucieka teraz z miejsca zbrodni. Strzeliłam OL w kolano, prawda? OL krwawi? Wiem, że trafiłam w niezabliźnioną jeszcze ranę.

Obiecałam wiele rzeczy. Że pomogę przywrócić świetność OL, że będę pisać często oceny, że zawsze będę się wyrabiać z comiesięczną normą… Obiecałam Ci, Alucardyno, że zostanę z Tobą, choćby niewiadomo co się nie działo.

Nie lubię słowa „obiecuję”. Od dziś je również znienawidzę.

Myśl o odejściu chodziła mi po głowie już od dawna, choć ocenianie już po ponad półtora roku weszło mi w krew. Przed OL udzielałam się na innych blogach tego typu. Jakoś tak bez oceniania… Myślałam, że będzie mi pusto. Po prostu ocenienie traktowałam już jak swój obowiązek.

Najważniejsze jest podejście, a ja chyba miałam złe.

Nie chcę przedłużać. Mówić, że dałam ciała, że się nie popisałam.

Post można w sumie usunąć, jak już go zakryje jakaś ocena. Tak tylko stwierdziłam, że wypadałoby się z mojej strony pożegnać, przeprosić, że zostawiam Was w takim momencie i podziękować, że kiedyś dostałam szansę, aby się tu dostać i poznać Was, niesamowite oceniające, z którymi przemiło mi się rozmawiało.

Kocham Was ;*

I jeszcze raz przepraszam, szczególnie Ew. Tak prosiłam Cię, abyś dała nam szansę. A ja już na samym początku zawiodłam.

Leszczyna

* Pezet, Bezsenność