522 www.hp-i-zatajone-dziedzictwo-yaoi.blog.onet.com

Oceniam: www.hp-i-zatajone-dziedzictwo-yaoi.blog.onet.pl

Blog z Onetu? Dawno już takich nie oceniałam, ale mam nadzieję, że nie zapomniałam przez ten czas jak się posługiwać tym serwisem. No to lećmy.

Hmm… Tytuł jest po polsku, co mnie bardzo cieszy, natomiast sam jego wydźwięk mi się nie podoba. Patrzę i patrzę, krzywię się lekko… Harry Potter i Zatajone Dziedzictwo, ładnie. Tylko po co to „yaoi” na końcu? Podejrzewam, że to pierwsze ostrzeżenie dla ewentualnych hejterów, żeby nie wchodzili, jak nie lubią. No okey, rozumiem. Ale, choć przykro mi to stwierdzić, brzmi to jakby to „zatajone dziedzictwo” i „yaoi” było razem. Zatajone dziedzictwo yaoi. Czyli, że yaoi jest dziedzictwem? Parskam cichym śmiechem. Brzmi to strasznie głupio, naprawdę.

Odwracam wzrok od tego brzydkiego adresu i patrzę na napis na nagłówku. O, z dopisanym autorem! I całkiem ładny cytat. Tylko, że jest w nim paskudny błąd. Droga autorko NIE MA takiego słowa jak „zwyciężcą”. Zwycięzcą, uwierz mi. Radzę to natychmiast poprawić, bo jest okropne i kłuje w oczy.

Poza tym błędem, nagłówek prezentuje się całkiem fajnie. To znaczy prezentowałby się, gdyby nie to, że kompletnie nie pasuje do Harry’ego Pottera. Raczej przywodzi na myśl Bleacha. Właściwie z początku byłam pewna, że gość na pierwszym planie to Byakuya… Obrazki prezentujące głównych bohaterów też mi nie pasują. Szczególnie ten rzekomo przedstawiające Harry’ego. Dziewczyno, on nie był taki wykokszony! Wręcz przeciwnie! Tutaj wygląda jak jakiś potężny czarodziej, wojownik, ktoś wielki… a przecież Potter był wystraszonym kurduplem, któremu wydawało się, że coś znaczy, a tak naprawdę co chwila dziadek ratował mu skórę. Co do drugiego bohatera to nie mam pojęcia, jak bardzo obrazek jest do niego adekwatny. Bądź co bądź, to Twoja własna postać, której nie znam.

Jeśli chodzi o sam wygląd bloga to cóż… Nie podoba mi się ta zgniła zieleń, ale tak poza tym to nie jest najgorzej. Zmieniłabym czcionki. Po pierwsze ujednolicić, a po drugie ta w menu jest brzydka, po trzecie ciemna zieleń na czarnym tle jest dla mnie całkowicie niewidzialna. Muszę zaznaczyć opis postaci, żeby go odczytać. To chyba tyle do zmiany. Oprócz tego, że osobiście zdecydowanie wolę jaśniejszą kolorystykę, naprawdę nie jest źle.

Z opisu Harry’ego nie wiem prawie nic. Coś zburzyło jego światopogląd i nie wiadomo, czy będzie dalej ufał dziadkowi dobrej radzie, Dumbledore’owi. Wzruszam ramionami. Jak ktoś jest tak obrzydliwie dobry jak Dumbek, to musi być coś z nim nie tak i nie trzeba być wybrańcem, żeby na to wpaść. Ale poniekąd podoba mi się ta nutka tajemniczości tutaj. Zdecydowanie gorszy jest opis drugiego bohatera. Oprócz jego imienia, nie podoba mi się nic. Po pierwsze, rzuciło mi się w oczy sformułowanie „szesnastoletni, młody wampir”. Błagam, nie rób ze mnie debila. Jak ktoś ma szesnaście lat, to do jasnej Anielki, wiem, że jest młody! Nie należy pisać tak oczywistych rzeczy, potem to wygląda, jakbyś to napisała tylko po to, żeby opis zajął więcej miejsca. Po drugie tutaj już tej tajemniczości nie ma. Czy pod wpływem znajomości z Potterem podejmie decyzję o zmianie szkoły? No czy podejmie?! Muszę to wiedzieć! Podobnie jak to, czy pani Hela z parteru kupiła dziś ziemniaki.

Dobra, dajmy spokój młodemu szesnastolatkowi i ziemniakom pani Heli, zajmijmy się podstronami. Na podstronie o Autorce nie znalazłam nic przydatnego, za to masę błędów. Cóż, o błędach rozwinę się w odpowiednim czasie, a co do opisu, uważam, że jest za skromny. Nie ma tam nic odkrywczego, wiem tylko, ile masz lat. Akurat mi jest idealnie wszystko jedno, czy masz ich osiemnaście czy trzynaście, bez różnicy.

Przechodzę do kolejnej podstrony. Zastanawiam się chwilę, co się z nią stało, że wygląda, jakby tekst był wklejonym tam obrazkiem… Dochodzę do wniosku, że raczej sama nie zgadnę, o co z tym chodzi, w każdym razie średnio zachęcająco to wygląda. A jeśli chodzi o treść podstrony, to… Wiesz, czego nie znoszę na blogach o tematyce yaoi? Nazywania każdego, kto nie uwielbia gejów homofobem. Zapamiętaj sobie, że homofob to określenie pejoratywne i obraźliwe. Ja osobiście nie mam nic do ludzi o takiej orientacji seksualnej, wręcz przeciwnie, biorąc pod uwagę, że mój najlepszy przyjaciel jest gejem. A jednak zapewne zaliczam się do zbioru homofobów, skoro nie lubię czytania o tyłkach i penisach, tak?

Podstrona o bohaterach mnie załamała. Mamy tam tytuł „drużyna zielonych”, ale to jeszcze nic. Poniżej znajdują się zdjęcia postaci, ich nazwiska oraz określenia, czym są. Mamy tam wampira… hmm, powiedzmy, że jeszcze ujdzie w tłoku, chociaż nie znoszę wampirów. Później dhampira, cokolwiek to jest. Tym czymś jest Dean Thomas… (?!) Kolejny jest gość z połową ręki – elf, oraz kobietka ze skrzydłami – mroczny elf. Już czuję, że to będzie jedna wielka masakra. Chciałabym wiedzieć co te wszystkie pozaludzkie śmieci tam robią? O ile się nie mylę to fanfiction na podstawie Harry’ego Pottera, nie Władcy Pierścieni… W kanonie nie było żadnych elfów ani innego dziadostwa, z tego, co wiem. Wampiry by się znalazły ze dwa, jak mi właśnie przypomniał głos ludu w komentarzach. Niemniej niepokoi mnie wroga obecność tego czegoś na tym blogu. Znacznie gorsza jest „drużyna czarnych”, która to nawet nie jest podpisana po nazwiskach i nazwie gatunku. Same zdjęcia samych średnio męskich facetów… Źle się czuję… Drużyna czerwonych jest podpisana. Draco Malfoy jest elfem… NIEEE! Bogowie, za co?! Mamy jeszcze drużynę brązowych, podpisaną. Nie wiem, co w tym opowiadaniu robią wampiry, dhampiry, elfy, mroczne elfy, magowie żywiołów, nekromanci i czarnomagowie, ale… przeraża mnie to!

Szczerze wątpię, że uratujesz się treścią. Ale spróbujmy.

Hmmm… No to, żeby tak zacząć od początku i omówić wszystko, zacznę od tego, że jeszcze nigdy nie widziałam takiej interpretacji Harry’ego Pottera. To wszystko powala na łopatki, naprawdę. Oj powala, niestety nie zawsze pozytywnie.

Niestety obok niewątpliwej oryginalności całej fabuły, opowiadanie zaskakuje kompletnym brakiem jakiegokolwiek sensu, ładu, składu i tak dalej. Powiem to szczerze, że chociaż czytanie czegoś takiego wciąga, zaskakuje i wywołuje raczej zdecydowanie pozytywne emocje… niestety czegoś tak niekompatybilnego z czymkolwiek jeszcze nie widziałam. O ile różne były już wersje losów Harry’ego po śmierci Syriusza, czy też po piątym roku, tak wszystkie, które czytałam chociaż mniej więcej wiązały się z kanonem. U Ciebie nie ma mowy o czymś takim.

Początek pierwszego rozdziału wydaje się jeszcze całkiem niewinny. Harry u Dursleyów. No, dramatyzuje jak zawsze. Przyjaciele do niego nie piszą. No smutne, smutne. Pewnie zabronił im zły Dumbledore, któremu to Potti już nie ufa. No standard. Ale niestety zaraz pojawia się jakiś trzepnięty przez lewą półkulę mózgu zmutowany komar i zaczyna gadać takie dziwne rzeczy, że można ślinotoku od tego dostać. Całe zło skupiło się rzecz jasna na dyrektorze, który to okazał się podłym, wrednym komuchem, przez którego rodzina królewska straciła potomka, którym jest Harry. I tysiąc innych zawiłości, ale nie mam siły ich przytaczać. Wiemy zatem, że Lily i James żyją gdzieś tam i są królem i królową śmietnika, a Harry też będzie za chwilę zmutowanym komarem, tak jak oni. Że o tym nie wiedział to wina walniętego lewicowca, Dumbiego. Okazuje się bowiem, że to on uknuł całą intrygę, porozdzielał rodzinki i wepchnął parę osób do śmietnika. Całość może odkręcić tylko książę zmutowanych komarów, powracając do śmietnika. Zdaniem towarzysza dyrektora, do owego powrotu miało nigdy nie dojść, ale komary są sprytniejsze i dały radę jednak zabrać księcia. Inna sprawa, że komuch nawet niespecjalnie im przeszkadzał w tym przedsięwzięciu. Pewnie nawet nie zauważył, że coś knują, bo był zajęty kontemplowaniem portretu Stalina. W każdym razie Harruś wraca do swojego uroczego domku i ogólnie jest uroczo. Szczęśliwa rodzinka komarów w komplecie sprowadza do swojego śmietnika masę różnych śmieci takich jak inne komary, półkomary (trzeba by chyba określić je jako dhomary), elfy, mroczne elfy i inne dziadostwo stworzone nie z tego Boga. Śmieci odzyskują wspomnienia odebrane im szturmem przez starego bolszewika i orientują się, jakimi są śmieciami. Oczywiście są tym zachwycone i jest jeszcze bardziej uroczo. Następnie komar naczelny, czyli James zarządza akcję ratujemy Syriusza półmrocznego elfa (przez długi czas usiłowałam wyobrazić sobie tego półmrocznego, ale to nie na mój mały móżdżek). Pan półmroczny zostaje uratowany i wraca do świata żywych, ponieważ młody komar Harry rozwiązał zadanie z rachunku prawdopodobieństwa w labiryncie. Fajne zadanie, swoją drogą, rozwiązałam, a dopiero później czytałam dalej… nie wyszło mi… no dobra, mniejsza o to. W każdym razie, żeby nie zmieniać koncepcji – jest uroczo. W mojej głowie zapisał się śliczny obrazek połączonych, szczęśliwych rodzinek, które nie znają już teraz żadnych trosk i na wszystko mają rozwiązanie. Wiem, że jestem nieczułym, zepsutym lewicowcem, co to myśli tylko o emancypacji kobiet, ale moim zdaniem autorka przedawkowała Disneya. Mocno przedawkowała! Dalej mamy przydział śmieciątek do odpowiednich grup szkoleniowych. Zupełnie nie zdziwiło mnie, że Harry trafił do tej najbardziej wykokszonej… nie, to nie było do przewidzenia, po prostu jestem tak niebywale przenikliwa! Cicho, nie gasić mnie, pozwólcie mi w to wierzyć! W każdym razie zaczynają się treningi, które mają trwać cztery lata. No i oczywiście nasz książę komarów we wszystkim okazuje się najlepszy. I nikt mu nie dokucza, dziwne. A tak, zapomniałam, że ma być uroczo. Treningi się kończą, śmieciątka wracają do śmietnika by stać się śmieciami. Harry i jego siostra (tak, ma siostrę, Anię, też komara) zostają ukoronowani na przyszłych władców śmietnika. Zaraz potem Harry wchodzi w związek z innym komarem, którego od dawna kochał, a ten komar jego. I jak jest? Uroczo, rzecz jasna. A następnie mamy Hogwart, do którego nagle powpadało wszystko, co tylko mogło tam się nazlatywać. Amen.

Teraz co nieco o stylu. Podobają mi się Twoje dialogi. Używasz potocznego słownictwa, wypowiedzi bohaterów są zróżnicowane i naturalne. Z tym jest bardzo dobrze. Jeśli zaś chodzi o opisy, to jest to po prostu tragedia. Po pierwsze robisz to, czego nienawidzę na blogach, mianowicie opisujesz dokładnie, co bohater zdjął, jak wszedł do łazienki, jaką temperaturę wody ustawił, jak mocny strumień puścił, czym się namydlił, czym się wytarł, w jakiej kreacji udrapowanej z ręcznika wyszedł z łazienki, w co się potem ubrał i ile mu to wszystko zajęło. Kiedyś uważałam takie opisy za „bogate”, a to głównie dlatego, że były długie i nic nie wnosiły. Kiedy miałam czternaście lat, wydawało mi się to dobrym opisem. A potem się dowiedziałam, że takie kwiatki określa się mianem grafomanii. Jeśli zaś chodzi o potrzebne opisy (patrz uczucia, miejsca) to egzystują w szczątkowych ilościach i lewie się trzymają życia. Twoi bohaterowie żyją w próżni, gdzie od czasu do czasu zawieszona jest kartka z napisem „sala treningowa”. Oprócz nich w próżni egzystują tylko łazienki i prysznice, których jest na pęczki i ciut ciut. Poza tym każdy Twój bohater wychodzi spod prysznica z ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Każdy, zawsze. Tak samo jak wszyscy wszystko wykonują błyskawicznie. Takiej ilości czynności wykonanych błyskawicznie w jednym miejscu jeszcze nie widziałam.

Teraz pozwolisz, że zajmę się scenami łóżkowymi. Po pierwszych dwóch starałam się nie zwracać uwagi na sterczące członki, tarcia, erekcje i różne takie, czego było za dużo. Ale co do samych scen łóżkowych, przede wszystkim mocno z nimi przesadzasz. Nie wiem, jak jest z Twoim doświadczeniem i średnio mnie to interesuje, ale zdecydowanie zbyt Cię ponosi przy opisach seksu. Szczególnie pierwszy raz Harry’ego. Nie mam pojęcia, skąd tyś wzięła te jęki z powodu dotknięcia sutka, ale to naprawdę nie wywołuje takiej ekstazy. A może to ze mną jest coś nie tak? Pomijam już fakt, że zabawy Harry’ego z opiekunem grupy tak średnio mi się podobają. A i jeszcze coś. Dostaję cholery, kiedy czytam o „wejściu” Harry’ego, bo za nic nie mogę przestać sobie wyobrażać drzwi od stodoły. Odbyt, nie wejście, moja droga. Średnio to romantyczne, ale ta część ciała nazywa się odbytem. Tak samo nie mogę, kiedy widzę w tekście „czerwoną główkę penisa”. No aż mnie telepie. To nie jest żadna czerwona główka tylko napletek, a pod spodem jest żołądź. Dziękuję za uwagę.

Ubolewam nad Twoim światem przedstawionym. Nie wiem, po co osadziłaś to opowiadanie na podstawach Harry’ego Pottera, skoro się to jedno z drugim kupy nie trzyma. Mam nieodparte wrażenie, że to tylko dlatego, że zwyczajnie nie chciało Ci się wymyślać całości od podstaw, więc postanowiłaś część pożyczyć. Po czym mając już magię, terminologię i szczątki specyfiki świata Rowling, zrobiłaś z większości istniejących postaci mdłe, rozgotowane kalafiory, a z Dumbledore’a komunistę. Twoje własne postaci są o wiele lepsze i naprawdę dziwię się, że zrobiłaś z tego fanfiction.

Co ja to jeszcze chciałam… A tak. Droga autorko, liczby w tekście ciągłym piszemy słownie. Godziny też. A poza tym, nie mam pojęcia, po co piszesz dokładnie godziny z minutami około pięćdziesięciu razy na rozdział. Miałam miejscami wrażenie, że nadrabiasz w ten sposób ubogie słownictwo. Można i tak, jest mi niezmiernie przykro.

Jeśli chodzi o poprawność językową, tragedii nie ma. Zauważyłam tylko, że Ci się spacja zacina i piszesz „po za” zamiast „poza”. I znalazłam jeden rażący błąd ortograficzny, w słowie ohyda. Napisałaś to przez „ch”, mam nadzieję, że to literówka?

Podsumowując, masz pozytywne strony, ale pisać to Ty nie umiesz. Pomysły masz dość ciekawe, formułujesz fajne dialogi, ale na tym koniec. Po pierwsze nie potrafisz odpowiednio manipulować emocjami, przez co tekst jest dość nudny. U Ciebie większość czasu cukierkowy przy okazji. Po drugie kompletnie nie radzisz sobie ze szlachetnym zagadnieniem, jakim jest opis. Twoje opisy to grafomańska zapchaj-dziura i nic poza tym. Po trzecie, mimo wciągającej fabuły, Twoja pisanina jest dla mnie równie niestrawna jak szpinak, którego nienawidzę całym układem pokarmowym.

Ode mnie dostajesz Okropnego. Cóż, mogę Ci życzyć powodzenia i żywić nadzieję, że za powyższy tekst się nie obrazisz, tylko wyciągniesz wnioski. A ile w tym celowości, to już od Ciebie zależy.

Pozdrawiam!