494 www.dyktator.blogspot.com

Oceniam: www.dyktator.blogspot.com

Na początku podziękuję Ci, że wybrałaś ocenę nieszablonową – bardzo je lubię, bo mogę sobie pozwolić na nawiązywanie do danego wątku w chwili, w której przyjdzie mi to na myśl, niekoniecznie trzymając się ustalonych punktów.

Adres nie mówi mi absolutnie nic, poza tym, że jest po polsku – nie mam żadnych pomysłów co do treści. Jedyne, z czym mi się kojarzy, to film grany obecnie w kinach pod tym samym tytułem, ale szczerze wątpię w powiązanie tych wątków. Ewentualnie kontekst historyczny, aczkolwiek nie sądzę, żeby i o to chodziło. Ślepo strzeliłabym w Igrzyska Śmierci lub Dramione, ale może czymś mnie zaskoczysz, nie powiem też, żeby Twój nick przy zgłoszeniu naprowadzał na te tematy. Lubię taką dozę niepewności, całkiem przyjemne wrażenie po zwyczajowej oczywistości. Krótki, łatwy do zapamiętania, a jednocześnie zupełnie nie zdradzający z jakim tekstem będę mieć okazję pracować. Otwieram stronę na nowej karcie i nie przerzucając nakierowuję kursor na belkę, żeby zapoznać się z napisem, nie psując sobie pierwszego wrażenia przedwcześnie ujrzaną szatą graficzną. Zobaczmy. Wita mnie AC/DC i z tego powodu odruchowo kieruję swe kroki do prywatnej biblioteki muzycznej, żeby melodię załączyć – będzie się dużo przyjemniej obcowało z Twoim dziełem. Wątpliwość nasuwa się automatycznie – czemu to nie jest w cudzysłowie? Nieładnie. Chociaż tytuł byś podała, jeśli już nie zespół. Na nagłówku cytat już poprawnie zapisany, chociaż nieszczególnie wyróżniony, ale to dobrze, nie przytłacza. Ciekawy obrazek, choć w dalszym ciągu absolutnie nie naprowadza mnie na tematykę opowiadania. Ogień w tle i cała scena zdecydowanie odradza mi podejrzenia, jakoby akcja miała być oparta o któryś z domniemywanych przeze mnie tematów – wygląda na to, że przyjdzie mi się zmierzyć z czymś zupełnie innym. Miło. Cała oprawa bloga jest bardzo ciemna, utrzymana w różnych odcieniach brązu. Kolor, owszem, lubię, ale w małych ilościach. Z drugiej strony jednak nie sądzę, żebyś przesadziła, bo bardzo pasuje – dzięki temu wyraźnym akcentem odznaczają się płomienie na nagłówku. Jedyne, co jeszcze rzuca mi się w oczy, to to, że polskie litery zmieniają się na inną czcionkę – patatajam do pokoju brata (komputer, na którym obecnie pracuję należy do mamy, domyślną przeglądarką jest IE, a zwyczajnie nie wypada mi instalować czegoś innego, bo to nie mój sprzęt). W Operze wszystko wygląda cacy, ale musiałam się upewnić.

Link do „Hells Bells” masz nawet w zakładce – przydatne, mimo, że wciąż nie mam pojęcia w jaki sposób będzie to wiązać się z Twoim opowiadaniem. Ja pozwolę sobie jednak korzystać z źródła na komputerze, bo tam przynajmniej mogę włączyć pętlę.  Na spis treści na razie nie zerkam, bo nie sądzę, żeby był mi w stanie udzielić koniecznych informacji. Ruszam w stronę zakładki „opowiadanie”. Sporo błędów :

„Pomysł na opowiadanie czerpię z kilku naprawdę dobrych dram, takich jak "Pies Orthrosu" czy "Maou", jednakże wątki są wymysłem mojej (chorej) wyobraźni, więc proszę trzymać łapki przy sobie, bo będę gryźć, i nic mnie to nie obchodzi, że przemoc rodzi przemoc.” – tak powinno to wyglądać.

„połączy nie tylko los, ale także/też/również pewna silna więź.”

„właśnie owa wioska”

„pożąda Pięciu Pieczęci”

„Sądzi, bowiem, że właśnie tam” – niekonieczny przecinek numer jeden.

Podstawowe informacje są tutaj zawarte i uporządkowane – zarówno jeśli chodzi o gatunek, czas i miejsce akcji, jak i tematykę samego opowiadania. Przetłumaczyłaś również napis z belki i podałaś jego dokładne pochodzenie – chwała Ci za to, prawie jestem w stanie wybaczyć niepoprawny zapis w tamtym miejscu.

Jeżeli chodzi o ogólne pierwsze wrażenie, to wygląda na to, że może być ciekawie, choć trochę mnie przeraża koncepcja i aktualne wykonanie (chodzi głównie o ilość błędów w tak krótkim tekście). Nie jestem przekonana również do samego pomysłu, ale może rozwiążesz to w interesujący sposób.

Och, to teraz przy każdym bohaterze będzie osobna notka? Ciekawie. Wszystkie obrazki estetyczne, ładnie podpisane, takiej samej wielkości, w odcienaich szarości, co po głębszym zastanowieniu, pasuje do nastroju bloga; przez moment miałam dylemat, czy imiona są zapisane w katakanie czy kanji. Przy każdej postaci sporo informacji, nie jestem przekonana, czy absolutnie potrzebnych i koniecznych, ale to Twoja wyłączna sprawa. Podoba mi się pomysł w mottem i określeniem postaci w kilku zwięzłych słowach – nawet jeśli ktoś nie ma ochoty „czytać dalej”, to z samego tego podsumowania może wynieść wiedzę konieczną do zapoznania się z daną postacią. Solidarność krwi – jeśli już kogoś polubię, to chyba będzie to właśnie Yukari. Słowo „niewiadomo” zastąpiłabym „nieznany/a”. Początkowo bawiło mnie wyrażenie „doszczętnie zakochany w ogniu” w odniesieniu do „sadysty-piromana” Inohary, ale jak już przeczytałam, że ów człeczyna pragnie „dopiec swojego celu” – do śmiechu mi nie było. Nie wiem, czy wytrzymam aż taki napływ herosowania, bo na razie średnio zachęcająco to dla mnie wygląda – może „w praniu” wyjdzie lepiej. Coraz lepsze kwiatki – „zagorzały alkoholik”. Zaczynam się zastanawiać czy to celowa gra słowna, czy robisz to zupełnie przypadkiem. Za słownikiem PWN cytując : „frywolny «mający swobodny i żartobliwy stosunek do spraw erotycznych; też: świadczący o takim stosunku»” – jesteś absolutnie pewna, że to właśnie miałaś na myśli? Sporo literówek. Czasem nadużywasz przecinków, innym razem jest ich niewystarczająca ilość. Och, padłam – wiem, że to kolejna literówka, ale moja wyobraźnia działa zbyt szybko i jest zbyt plastyczna – „Kolor włosów: czarne z filetowymi refleksami.” Nie powiem, żeby „oklętus” było słowem uwzględnianym w języku polskim.

Mam wrażenie, że trudno będzie mi spamiętać wszystkich bohaterów i nie sądzę, żebym potrafiła się z nimi identyfikować. Ratuje mnie jeszcze nadzieja, że pod tym względem mnie rozczarujesz, naprawdę. Nie mogę jednak odmówić Ci ogromu pracy, jaki zapewne włożyłaś w dopracowanie tej zakładki – jest dobrze skonstruowana, interesująca i było mi miło zapoznać się z jej zawartością. Może trochę mniej jeśli chodzi o treść, ale wizualnie zdecydowanie przypadła mi do gustu.

Jeśli chodzi o pozostałe podstrony – zaglądanie tam, to właściwie formalność. Linki uporządkowane; wśród nich link również naszej ocenialni, co jakby nie było, jest ważną rzeczą. Celowości istnienia strony tytułem „pytania” nie rozumiem, ale może kiedyś ktoś jakieś zada, nigdy nie wiadomo, co się może zdarzyć. Jeśli chodzi o „spis treści” – jestem pod ogromnym wrażeniem. Widzę, że wszystko masz dokładnie rozplanowane. Mogę tylko życzyć wytrwałości w dążeniu do upragnionego celu, którym jak na razie jest epilog. Podkreślę raz jeszcze – podziwiam. Sond nie lubię, nigdy nie lubiłam, aczkolwiek to wyłączna sprawa autorki. Przejadę się jeszcze na dół, aby się zaznajomić z uwagami. Wszystko jasne i oczywiste. Myślę, że nie musiałabyś powtarzać uwag o SPAM’ie jeśli zdecydowałabyś się umieścić tę listę na górze strony, ale możliwe, że tak jest zwyczajnie estetyczniej. Nie pozostawiłaś żadnej notki o sobie, tak więc zaciekawiona wchodzę na profil linkowany za uprzejmością blogspota pod rozdziałem. O! Jesteśmy z tego samego województwa – znaczy, że jak ocena nie przypadnie Ci do gustu możesz mnie znaleźć i kopnąć w tyłek. Milutko. Skromnie. Zbyt wielu rzeczy to tam nie ma, ale trochę mi obraz wyklarowało, nie powiem. Na wszelki wypadek sprawdzam, czy nick zapisany japońskim alfabetem zgadza się z tym pisanym w romaji. Zgadza. Cóż, to jednak jest kanji – ekspertem nie jestem, ale akurat zarówno znaki w katakanie, jak i hiraganie, jeśli chodzi o „ka” pamiętam, tego natomiast nie rozpoznaję. Z góry przepraszam za niezbyt szczegółowe powyższe omówienie, jednak dla mnie zdecydowanie najważniejsza jest treść i to na niej się skupię.

Już sam tytuł prologu bardzo mnie zaciekawił. Intrygujący i niebanalny – mam nadzieję, że dotyczyć będzie to również treści. Przewinęłam sobie na dół, żeby ocenić długość – całkiem przyzwoita – wygląda idealnie. Myśl na początek również zyskała moją aprobatę, ale dysonans wprowadza brak jakiegokolwiek znaku interpunkcyjnego na jej końcu. Zastanawiam się, jaki powita mnie podkład. Ups. No, trudno się mówi i żyje się dalej. Nie lubię The Gazette (pozwolisz, że nie zachowam oryginalnej pisowni), ale mogłam się tego spodziewać obejrzawszy sobie Twój profil – chociaż akurat „Untitled” jestem jeszcze w stanie przetrawić. To nie tak, że nie przepadam za muzyką wschodu w ogóle, bynajmniej. Ten konkretny zespół po prostu nie przypadł mi do gustu. Zdecydowanie wolałabym ujrzeć tutaj chociażby UVERworld, ale nie można mieć wszystkiego. Trudno jednak nie przyznać, że Ruki dysponuje bardzo charakterystycznym głosem. Nie jestem orędowniczką i fanką słuchania muzyki w trakcie czytania, wybacz, dlatego włączam sobie tekst i spokojnie przesłuchuję kawałek – tylko by to rozpraszało moją uwagę, którą w stu procentach pragnę skupić na treści opowiadania. Nie, nie i jeszcze raz nie, nie lubię tej muzyki, ale przebrnę, tekst jest całkiem przystępny. Refren tak naprawdę ratuje sprawę – jest ładny. Chyba nie o muzyce miało być, prawda?

Przechodząc do sprawy właściwej – powtórzenia, i – co bardziej mnie denerwuje – japońskie wstawki. Mimo wszystko miałam nadzieję uniknąć wszem i wobec sławionego „ne?”, niestety, jak widać, nie udało się – a szkoda. Śmieć, jak dla mnie, z definicji jest niepotrzebny, ale to zwyczajne czepialstwo, więc możesz nie zwracać uwagi – co nie znaczy, że nie można by było tego lepiej skonstruować. Inna kwestia – nie wiem, jakim sposobem mżawka – swoją drogą opad atmosferyczny – ze szczególnym naciskiem na pierwsze z tych słów, może się unosić w powietrzu. Sporo powtórzeń, głownie różne wersje słowa „było”. Literówki i dziwne epitety, moim zdaniem nie pasujące stylistycznie; coś typu „kulturowego Kioto”. Twarz natomiast może niczego nie ukazywać, nie zaś niczego „nie wskazywać” – do wskazywania używa się palców. Do określenia rytuału przekazywania ludowych legend lepiej byłoby użyć słowa „krążyły” zamiast „chodziły”.

Nie zachwycił mnie Twój styl. Zdania są urywane – czasem zamiast przecinka stawiasz kropkę, a w zamian przecinkiem łączysz zupełnie niezwiązane ze sobą zdania, które powinny się „rozwieść”. Taka sytuacja ma miejsce chociażby w tym miejscu : „Jego twarz nie wskazywała dosłownie nic. Tak jakby był wyssany ze wszystkich emocji, patrzył, jak domek się zapada.” Przecinki żyją własnym życiem, miło, że im na to pozwalasz, ale niekoniecznie jest to dobre dla tekstu. Nie wydaje mi się, żebyś wykorzystała cały swój potencjał ubierając myśli w słowa. Opisy są całkiem rozbudowane, nie zachwycają mnie, ale trudno mnie w tej materii zadowolić. Ja nie mam problemu ze zrozumieniem japońskich wyrażeń (co prawda pojawiły się tylko dwa), ale sądzę, że warto byłoby chociaż zasygnalizować ich znaczenie potencjalnemu czytelnikowi zainteresowanemu opowiadaniem, a nie mającemu wcześniej styczności z Japonią. Jeżeli nie za pomocą opisu, to chociaż w formie mini-słowniczka pod koniec rozdziału – nie umniejszy to przecież walorom wizualnym. Osobiście wyróżniłabym również słowa „9 lat wcześniej” – na przykład przez pogrubienie czcionki, czy użycie kapitalików.

Kolej na pierwszy rozdział, którego tytuł jet mniej intrygujący i zaskakujący, a jednak jestem ciekawa, jak będzie z nim powiązana treść. Ponownie podkład przesłuchuję najpierw – zespołu nie znam, ale pierwsze nuty brzmią bardzo przyjemnie – podobnie jak wcześniej wyszukuję tekst, żeby zaznajomić się z tematem utworu. Ała. Wokal niestety zepsuł moje wrażenia, ale posłucham do końca. Nie wiem, dlaczego, ale stylistycznie piosenka kojarzy mi się bezustannie z „Nie kłam, że kochasz mnie” pani Flinty i pana Zagrobelnego. Cytat na początku jest z piosenki – nie w cudzysłowie, nie podpisany i brak interpunkcji. Minusik.

Ja rozumiem, że z technicznego punktu widzenia ptaki na gałęziach nie siedzą, ale tak się przyjęło to ujmować – w życiu nie słyszłam jeszcze, żeby jakiś przedstawiciel tej gromady stał na drzewie. Co najwyżej przycupnął. Powtórzeń wciąż od groma – ku mojej rozpaczy, natomiast zestawienie słów „amok codzienności” zmusza mnie do ponownego przestudiowania znaczenia pierwszego słowa. Rozumiem chęć znalezienia ciekawych połączeń, ale zaczyna mnie to męczyć. To nie pasuje i nie trzyma się kupy – nie, nie, i raz jeszcze, nie. W ogóle nie podoba mi się całość : „w amoku codzienności, śpieszyli się donikąd” – artyzm aż po oczach „daje”. Trochę się gubię, ponieważ Kelnerka raz jest pisana z małej, raz z wielkiej litery i już nie wiem, czy to jej przydomek, czy zawód – a jeżeli to drugie, to z jakiego powodu w środku zdania pojawia się wielka litera? Dialogi piszesz w sposób poprawny by za chwilę popełnić błąd – jest jakieś wytłumaczenie? Opisy czasem dopracowane, ale głównie przy tych obrazujących wymianę zdań – niby odpowiednio obfitych – czegoś jednak mi brakuje. Podobała mi się znacznie bardziej, pod tym względem, pierwsza część rozdziału – bardziej dopracowany był portret Inohary niż Dai’a. Ponownie zwrócę uwagę na brak objaśnienia, czy choćby odniesienia w opisie ułatwiającego zrozumienie sensu japońskich wtrąceń – skoro już koniecznie muszą mieć miejsce. Z jednej strony podoba mi się sposób w jaki realizujesz temat – z drugiej bardzo przeszkadzają mi wymienione niedociągnięcia. Historia sama w sobie zaczyna mnie powoli wciągać, natomiast wiem, że nie będę nią w pełni usatysfakcjonowana. Aż mnie zgięło na wiok mojego „ulubionego” epitetu – „delikatnie zarysowanych rysów twarzy”.

Rozdział drugi wita mnie znów muzyką, której twórców nie znałam wcześniej, tym razem jednak tekst jest w komentarzu odautorskim. O! To jest zdecydowanie bardziej na moją modłę! Aż mi się „twarz ucieszyła”.

„Stukot kroków niósł się echem aż po horyzont” – piękne ma facet tąpnięcie w takim razie, nie powiem. Sąsiedzi się nie pobudzili? Natomiast pobiłaś to absolutnie wyrazem „ówże” – zupełnie niepotrzebie udziwniona forma. Trochę zadziwiło mnie też : „światełko przedziwnej fascynacji, która zgoła ją oderwała od rzeczywistości”. Ja naprawdę jestem w stanie dużo zrozumieć i umiem pojąć, że chcesz urozmaicić swój język, ale wolałabym czytać nie przerywając lektury przy takich „kwiatkach” tylko i wyłącznie po to, by zastanawiać się, czy to ja nie zrozumiałam Twoich intencji, czy Ty nie wiesz co właściwie napisałaś. Naprawdę, niczego nie ujęłoby kompozycji tekstu i tej historii pisanie językiem mniej udziwnionym. Przecież składasz całkiem sensowne zdania, a wprowadzając takie słowa burzysz tylko efekt – zamiast wczuwać się w nastrój i identyfikować z bohaterami zastanawiam się, czy śmiać się, czy płakać. Nie podoba mi się, że używasz wulgaryzmów – psują absolutnie wszystko. Zagłębiamy się wciaż w historię bohaterów, pojawiła się nowa ciekawa postać, choć w tym momencie nie jestem w stanie o niej powiedzieć zbyt wiele, poza tym, że rozpoznaję w niej jedną z głównych bohaterek, głownie przez powiązanie z kartami. Popełniłaś kolejne dziwne błędy, które składam na karb niezrozumienia znaczenia słów – po raz kolejny, niestety. Podsumuję to na końcu, pozwolisz?

Miłe zaskoczenie – pierwszy raz nie muszę włączyć podkładu, bo po przeczytaniu cytatu bezbłędnie kojarzę utwór i podśpiewuję go pod nosem. Sprawdzam, tak dla zasady i okazuje się, że zgadłam. Milczeniem pominę ponowny brak cudzysłowu. Absolutnie nie wiem, co Ty masz z tymi „syzyfowymi próbami, które spalają na panewce”, bo ten pseudo- związek frazeologiczny widzę już trzeci raz, a drugi w tym samym rozdziale. Kawałek niezbyt optymistycznej histori Daichi’ego w tle – ciężkie miał chłopak dotychczas życie, nie zazdroszczę, w dodatku ze swoimi przeżyciami musi borykać się sam. Nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że Inoharę poznawaliśmy z innej perspektywy – poprzez opis. Ryuchiro do tej pory objawia nam się wyłącznie przy okazji dialogów i retrospekcji. Była co prawda krótka wstawka podczas naszego pierwszego z nim spotkania – kiedy to wstawał z łóżka, ale wciąż odczuwam pod tym względem niedosyt. Z mojej wiedzy w dziedzinie łaciny (a kurs, jakby nie było, zaliczyłam), inferus to przymiotnik, nie rzeczownik i znaczy nie piekło, a piekielny. Natomiast plus za to, że tym razem pomyślałaś o objaśnieniu! Postaci coraz więcej, a żadnej (oprócz Kyohei’a i Dai’ego) nie poznałam na tyle, by zostawiły sczególny ślad w mojej pamięci – trochę się boję, że mogę się zgubić. Kolejna zagadka pojawia się wraz z tą niezwykłą parą, nie ustrzegłaś się jednak ponownie od błędów, co bardzo mnie smuci, bo jest ich tak dużo, że nie jestem w stanie wszystkich wyłapać, a nawet jeśli byłabym w stanie, to całość wydłużyłaby się ponad miarę – poza tym nie mam żadnej gwarancji, że wprowadziłabyś zmiany. Moją kwestią jest przede wszystkim ocena, nie zaś betowanie.

„Nowa tożsamość” – głosi tytuł rozdziału czwartego. Zespoł kojarzę, chociaż piosenki nie znam; ładna muzyka, niekoniecznie mój typ. Jest dość łagodna w porównianiu do pozostałych, ale tekst ma równie „wymagający”, jeśli mogę to w ten sposób ująć. Z zupełnie innej strony jawią nam się postacie Ryuchiro i Inohary – swoją drogą, kiedy już odsłoniłaś ten fragment ich przeszłości zastanawiam się, czy nadal powinnam ich tak nazywać.Odnosiłam zupełnie inne wrażenie co do psychiki Kyohei’a – najwyraźniej się pomyliłam. Nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo wyrażenia typu „spalił buraka” czy „zalać się w trupa” psują ten tekst. Nijak się mają do języka, którym posługujesz się w sąsiadujących zdaniach.

„Nie należał do osób, które uginały się od widoku kobiecych piersi czy słodkich słów” – jeżeli już, to „pod wpływem”, nie „od”; użycie tutaj słowa „uginały” jest dość niefortunne. „Zapewne” to jeden wyraz. Ostrzegam, jeszcze raz użyjesz słowa „frywolnie”, to do Ciebie strzelę. Tragicznie rozmijasz się z właściwym znaczeniem. Brzmi to po prostu komicznie. Poprawiła się za to wyraźnie obecność przecinków – są – nie dość, że w odpowiednich miejscach, to jeszcze w całkiem słusznej ilości. Nie lubię śmiechu na modłę „shishishishi”, ale to już japońskie skrzywienie. Po prostu słowo „shi” ma kilka znaczeń – oprócz tego oczywistego – czyli cyfry cztery, znaczy także po prostu „śmierć”. Ponownie nie wytłumaczone pewne pojęcia : „tabularaza” czy w pisowni oryginalnej „tabula rasa”, plus, rzecz jasna, japońskie słówka. Akcja rozwija się w świetnym tempie – nie za dużo, nie za mało. Wręcz idealnie. Jeśli chodzi o ten aspekt, nie mam absolutnie zastrzerzeń. Doczekałam się pojawienia bohatera, który najbardziej mnie zaintrygował podczas przeglądania zakładek.

Piękna piosenka wita mnie u progu rozdziału piątego; nie znałam jej wcześniej, ale na pewno zapamiętam. Uduszę. Yukari robi „frywolne kroki w przód”.

„Zaciągnęła się powietrzem i wypuściła go” – to jest „to” powietrze, wypuściła „je”.

„z premedytacją będzie przedłużał ich ekspediencie przed bramą” – słowo na czerwono, to wołacz od słowa „ekspedient”; chyba nie o to chodziło.

W tym momencie cała moja wiedza dotycząca jakichkowiek języków zawiodła (chociaż podejrzewam, że w głównej mierze powinnam uwzględnić tu japoński). Zupełnie nie mam pojęcia, czym jest „iseki”. Nie wiem także, co ma przekazać dziwne „hora hora”. Za to najbardziej rozbawił mnie jad bazyliszka. Ja rozumiem, że tutal bawimy się prawie że w „Paranormal Activity”, ale bazyliszek zepsuł klimat. Kysz, bazyliszku! Do tej pory nie widziałam także na ludzkim ciele, albo jakimkolwiek przedstawicielu królestwa zwierząt „naturalnych zielonych plam” – no, chyba, że chodzi o jakieś gady.

„Nie chciał także komentować jej zachowania, które czasem dawało wiele do życzenia” – związek frazeologiczny istnieje ze słwem „pozostawiać”, nie „dawać”.

Nie potrafię także pojąć, jak można być „uwikłanym w bożków”?

Łał. Nie wiedziałam, że nawet wulgaryzmu można użyć niepoprawnie. Szacunek na dzielnicy. Znowu „palimy na panewce”, ale tym razem to przynajmniej ma jakiś sens.

„swawolnie pogrążyła się w myślach” – temu natomiast zupełnie sensu brak – jak na huśtwace – raz na dole, raz na górze. Męczące.

Zastanawiające, czemu uczepiłaś się tego wyrażenia, swoją drogą, jak już wcześniej wskazałam – będnego – „na inferusa”.

„najchętniej wziąłby ją za łachmyty i wyprowadził z restauracji” – wydaje mi się, że chodziło jednak o łachmany.

„Aktoreczka” w „pisemku” dobrze, że „naga”, a nie „nagusieńka”, bo chyba zemdliłoby mnie od ilości zdrobnień. Powaliło mnie natomiast „pomieszczenie niewysokich lotów” – trudno się przed tym uchylić.

Wypowiadając się na temat samej akcji – powoli zarysowuje się główny temat. Trochę w mękach, bo ten rozdział bardziej mnie zmęczył niż zaciekawił, mimo, że było w nim wiele ciekawych wątków. Nie, nie chodzi o to, że był zbyt długi – raczej kwestią jest chaos. Zaczęłam się gubić – zarówno w  wątkach, jak i przeszłości bohaterów. Wreszcie doszło jednak do intrygującego spotkania trójki spośród głównych postaci – zastanawia mnie w jaki sposób rozwiążesz tą sytuację.

Podkład z rozdziału szóstego znam na pamięć, choć głównie za sprawą mojej siostry – nie dlatego, że go lubię. Tytuł kojarzy mi się z partią szachów. Nie potrafię w żaden sposób zrozumieć tego zdania : „Zmierzyła Junko krótkim spojrzeniem i uśmiechnęła się uroczo, wyjmującą ją i Daichiego jak podmuch wiosennego wietrzyka.”

„krokodylą” – krokodylom;

„krew się w niej zalała” – jeśli już to chyba krew ją zalała;

„strach już od dawna przerodził się w uczucie, którego nawet ona sama nie potrafiła dobrze określić”

Karta frywolnie unosi się w powietrzu. Brak mi słów. Och. Kolejne palenie na panewce. Zaczynam się przyzwyczajać. Płatki wiśni też idą za przykładem karty.

„opaczność” – o, to mnie już zupełnie rozbroiło. Opatrzność.

Kolejny ciekawy zwrot akcji, którego się nie spodziewałam. Ładnie łączysz wątki. Nie zmienia to jednak faktu, że ja nigdy nie publikuję rozdziału, z którego nie jestem zadowolona. Tym bardziej nie piszę pod spodem, co mi się w nim nie podoba – to trochę dziecinne. Nie podoba mi się konstrukcja postaci Narity, za to Yukari przypadł mi do gustu.

Mogłabym być naprawdę wredna, ale pomysł, mimo, że mnie od początku nie przekonywał, wydawał się być całkiem interesującym materiałem, nad którym można pracować. Poza tym nie chcę Cię aż tak zniechęcać, bo widać, że masz zacięcie i jakiś zalążek talentu, który jednak potrzebuje bardzo dużo uwagi i poświęconej mu pracy, bo w obecnej sytuacji wszystko to wypada po prostu miernie. Potraktowałam Cię ulgowo – głównie jeśli chodzi o błędy, a tych było niesamowicie dużo. Może się mylę, ale silisz się na komplikowanie zdań, żeby poprawić ich wartość, poprzez użycie słów zupełnie nie pasujących do kontekstu, często nie mających żadnego związku z opisywanymi emocjami, czy sytuacją. Prosiłabym Cię, żebyś, zanim następnym razem zdecydujesz się na coś takiego, sprawdziła znaczenie danego słowa czy to w słowniku, czy zwyczajnie wpisując je w wyszukiwarkę i zaznajamiając się z opisem. Czasami jest to wręcz na granicy absurdu. Sprawiłaś przez to, że – mimo intrygującego pomysłu na opowiadanie – zniechęciłam się już przy trzecim rozdziale. Uproszczenie języka może nie wpłynie dodatnio na walor językowy tekstu, ale na pewno poprawi jego odbiór. Mnóstwo literówek, choć z rozdziału na rozdział coraz mniej. Oscylujesz na skraju przepaści – niby jest dobrze, a jednocześnie brakuje tak dużo, że sama nie wiem, na co jeszcze powinnam zwrócić uwagę. Każdy rozdział nadaje się do gruntownej przeróbki – obawiam się, że pomoc obecnej bety jest niewystarczająca – swoją drogą, jeśli mogę wiedzieć, co ona sprawdza?

Co jest na plus? Potrafisz dobrze budować napięcie, rozdziały piszesz długie i gdyby nie wszystko, co było wymienione wyżej, czytałoby się to naprawdę przyjemnie. Masz pomysł – konsekwentnie realizowany, jak na razie dobrze skonstruowani bohaterowie, ciekawe wątki. Urywasz akcję w takim momencie, że czytelnik ma ochotę sięgnąć po kolejną część. Historia jest bardzo oryginalna, przede wszystkim – Twoja własna. Widać, że poświęcasz jej dużo czasu, nie ma tutaj banalnie rozegranych sytuacji, dobrze realizuesz postawiony przed sobą temat – masz na niego sporo pomysłów. Również tytuły są zaskakujące – to wbrew pozorom bardzo ważne. Poprawiła się kwestia interpunkcji, chociaż nadal czeka Cię przy niej sporo pracy.

Może problem jest właśnie w tym, że za bardzo chcesz?

Ode mnie dostajesz ocenę Zadowalającą, ale z minusem – błędy i powtórzenia w takiej ilości nie mogą zostać potraktowane ulgowo.

____

Wyniki z matury cacy.

Po osiemdziesiąt procent z biologii i chemii na rozszerzeniu

Sto z matematyki podstawowej.

Siedemdziesiąt sześć z polskiego.

Dziewięćdziesiąt osiem z angielskiego.

<3