491 www.wykolejone.blog.onet.pl

Ostatnia ocena (albo raczej komediodramat) i muszę powiedzieć, że się stresuję XD 

Oceniam: www.wykolejone.blog.onet.pl

Muszę przyznać, że już w momencie, kiedy dowiedziałam się, że przyjdzie mi ocenić tego bloga... byłam po prostu zachwycona. Nie zerknęłam nawet, co kryje Twoja strona. Liczyło się tylko i wyłącznie to, że adres masz genialny. Mam ogromną nadzieję, że pierwsze wrażenie mnie nie zawiodło. „Wykolejone” brzmi ciekawe. Kojarzy mi się z jakimś chaosem, burzliwością, a jednocześnie... wiem, że coś się zepsuło. Początkowo pomyślałam, że będzie to pamiętnik. Cóż, wkrótce się przekonamy.

Napis na belce... Przyznam, że niepierwszy raz widzę ten cytat.  „Bo do pewnej granicy można się świetnie przyzwyczaić do bólu”. Nieraz widywałam już go na blogach. Zdanie brzmi nieciekawie. Nie podoba mi się powtórzenie „do”, ale Ty cytujesz tego człowieka, więc nie możesz zmienić jego słów. W każdym razie sens jest dobry. Nie genialny, po prostu dobry. Słowa są prawdziwe. Lepiej jest nam bez bólu, ale do niego można się przyzwyczaić... w jakimś tam stopniu. Ogółem podoba mi się.

Szablon niespecjalnie do mnie przemawia. Nagłówek przedstawia dwa razy tą samą kobietę, która jest ubrana w okropną kurtkę. Właściwie odnoszę wrażenie, że za każdym razem jej ubiór jest inny, aczkolwiek głowy bym sobie za to uciąć nie dała. Wiem, że nie podoba mi się ten strój. Jej wyraz twarzy jest tragiczny. Nijaki. Usta kształtują się w sposób, który mówi, że jest dumna. Za to oczy wyglądają, jak gdyby naprawdę potrzebowała snu. Całość sprawia nieprzyjemne wrażenie, które podpowiada mi, że kobieta brała jakieś używki. Przeraża mnie to. Z tyłu przeplata się jakiś płot, kwiaty i budynek. Nie mam pojęcia, co to właściwie jest.

Na nagłówku widnieje również napis. Znaczenie jest dobre, aczkolwiek żałuję, że jest po angielsku. Nie lubię przeplatania dwóch języków. Albo jeden, albo drugi. Z człowiekiem też tak rozmawiasz? „I don’t lubię herbaty but I love coffee and ciastka z kremem”. Tytuł polski, treść polska, więc dlaczego i napis nie może być po Polsku?

Z boku mamy całą gromadkę linków. Wpierw Menu, zaraz potem polecane blogi. Nie mogłaś stworzyć na nie podstrony? Przez to lista wydaje mi się zbyt długa. Moim zdaniem panuje tu chaos. Swoją drogą linki ułożone są nierówno. Jedne wysunięte bardziej na środek bloga, inne chowają się z boku...

Rzekomo masz Menu. Cudne to Menu. Żadna zakładka nie istnieje, ale to szczegół. Nie, stop... to zdecydowanie nie jest szczegół. Sporo tracisz na prezentacji tejże strony. Onet, który mówi mi, że „taki blog nie istnieje” jest naprawdę irytujący. A miałam nadzieję rozpisać się na ich temat...

Pierwszy rozdział na przywitanie. Króciutki. Dialogi są nienaturalne, nie ma opisów. Gdyby to była ocena szablonowa, prawdopodobnie za świat przedstawiony nie dostałabyś nawet jednego punktu. Ale kto wie, co czeka mnie w następnych rozdziałach? W każdym razie dowiadujemy się, że niejaka Emilia i Kinga zalazły Nikoli za skórę. Teraz główną rolę gra Klaudia. Żałuje, że te zakładki z Menu nie istnieją, bo ledwo zaczęłam czytać, a już się gubię. Nie wspominając o tych tragicznych błędach. W każdym razie Emilia odwiedza Kingę... Nie, Kasię. Małe podsumowanie... Kasia, Kinga, Klaudia, Nikola i Emilia. Mam nadzieję, że nie ma tutaj więcej postaci. Przy tych cudownych opisach prędzej utonę, niż zdążę zrozumieć sens opowiadania.

Nawiązując do prezentacji strony... Cóż, musisz mi wybaczyć, że mówię o tym dopiero teraz. Nie lubię chaosu, ale nie mam zamiaru dopisywać tego u góry, skoro dopiero teraz mam szansę to zauważyć. Notki pisane są różnymi czcionkami o innych wielkościach i kolorach. W Rozdziale drugim widzę dwa różne charaktery pisma i bynajmniej mi się to nie podoba. Czymkolwiek nie byłby tekst zapisany inną czcionką, mogłaś zastosować kursywę.

Zajmijmy się teraz tekstem. Nikola rozmawia z... No właśnie, z kim rozmawia? Z tekstu niestety nie jestem w stanie tego wywnioskować. Język, którego używają nasi bohaterowie jest slangiem młodzieży. Z małym przymrużeniem oka to mówię, gdyż młodzież takowego słownictwa nie używa. Przynajmniej ja się z tym nie spotkałam. Błędy stylistyczne w dialogach daruję Ci tylko dlatego, że ludzie często nie myślą nad swoimi wypowiedziami.

„-Kinga!?

Zobaczyła ją w oddali, postanowiła więc ukryć się za drzewem i obserwować”. Cytuje ten fragment nie bez powodu. Odnoszę wrażenie, że normalna nastolatka nie wrzeszczy na ulicy imienia koleżanki tylko po to, by zaraz ukryć się przed nią za drzewem. Nie wspominając już o śledzeniu jej, jak gdyby tamta miała coś na sumieniu. Ale kto wie, kto wie? Może nasza Nikola ma takie zwyczaje?

Ania. Mój Boże, Ania! Ile będzie jeszcze tych postaci? To naprawdę by mi nie przeszkadzało, gdybyś uświadomiła mnie chociażby o tym, że Nikola jest ruda, a Kinga ma czarne włosy. Czytelnik gubi się w tym, nie rozróżnia bohaterów.

Kinga ugryzła Anię w szyję i wykasowała pamięć Nikoli. Sztuczne dialogi, brak opisów, nie ma świata przedstawionego, a teraz jeszcze fabuła jest do kitu. Naprawdę nie chcę być wredna, ale... co to w ogóle jest? Przeczytaj droga autorko rozdział drugi, spójrz w jakim stylu go napisałaś, weź pod uwagę to, co on właściwie głosi i spróbuj nie załamać rąk nad tym... czymś. W życiu nie wpadłabym na to, że blog o tak genialnym adresie, może być taki... kiepski?

Klaudia lubi Bednarka. Nie będę wyrażała tutaj swoich opinii na temat tego człowieka, aczkolwiek... z każdym zdaniem jest coraz gorzej. Momentami nie wiem, czy jest jakikolwiek sens wypisywać tutaj Twoich błędów. Ale nie będę się już użalała, po prostu będę ich wypisywała, jeśli dalej tak pójdzie.

Agrr... Schabowy z ziemniakami... Cóż za wyśmienity obiad. Idę zjeść kanapkę, bo zgłodniałam... Nie, żartuje. Zastanawia mnie jedynie to bezstresowe wychowanie. „Zdejmę ci szlaban, jak zjesz obiad, bo nic mnie nie obchodzi fakt, że narozrabiałaś”. Czy Klaudia to jest ta pani z lasu? Jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało, droga Autorko, mylę bohaterów i pamiętam jedynie, że któraś z wymienionych dziewczynek poszła do lasu w nocy, gdyż niejaka Nikola... nie, Kinga ją tam zaprowadziła. Stop... Kinga? A może Emilka? Cóż, wnioski same się nasuwają.

W tym rozdziale mamy całkiem sporo o zainteresowaniach muzycznych naszych bohaterek. Szczerze mówiąc nie wiem kim są „Lales”. Bednarka nie słucham. Wampirami bynajmniej się nie interesuje, chociaż przeczytałam sagę „Zmierzch”. Swoją drogą... nic na tym blogu nie wskazywało, że opowiadanie będzie o wampirach.

Chciałabym powiedzieć, czego dowiedziałam się w następnych rozdziałach. Otóż każda z bohaterek ma w oczach rentgen i widzi wszystko przez ścianę i drzwi. Zakładam, że to wszystko było po prostu błędami stylistycznymi, bo normalny człowiek, zapewniam Cię, wcale nie widzi przez drzwi i ścianę.

Ludzie wpatrują się na kogoś? Autorko, odpowiedz sobie na pytanie - wpatruję się w bloga, czy wpatruje się na bloga? Jeśli chodzi o fabułę... Przykro mi to mówić, naprawdę bardzo przykro, ale nie jestem w stanie opowiedzieć Ci, o czym pisałaś. Kompletnie niczego z tego nie wywnioskowałam. Wiem, że jedna z dziewczyn została zmieniona w wampira. Wiem, że wszystkie mają po siedemnaście lat, a zachowują się jak dziesięciolatki. Ale co się działo... nie wiem. Największą zagadką pozostaje dla mnie rozdział siódmy, w którym to jedną z bohaterek odwiedza wampirzyca Emilia razem z matką. Którą? - nie wiem, nie rozróżniam postaci. W każdym razie bohaterka, która gości tegoż stwora, przebywa jednocześnie ze swoją przyjaciółką. Dość tajemniczy rozdział. Emilia raz siedzi w salonie, a raz jest „na zewnątrz”. Nie rozumiem tego, co tam się działo. Pani domu kłóci się ze swoją córką tak, jak gdyby miała siedem lat. Zaczynasz wprowadzać opisy, ale z niechęcią stwierdzę, że już na to za późno. Pogmatwałaś całość tak bardzo, że nie jestem w stanie zrozumieć czegokolwiek.

Pani, która została przemieniona w wampira, a jednak nim jeszcze nie jest, lubi tosty. Fascynujące, ale nadal nie wiem, jak ona właściwie się nazywa. Kasia? Muszę to koniecznie zapamiętać! Wracając do tostów... mmm, chleb zrobiłby wszystko, żeby uciec od tej okropnej tortury, jaką jest przyrządzanie śniadania. Chlebie, przynieś mi wody! Oj, chyba nie dosłyszał. Chlebie, przynieś mi kawy! Dalej nic, tosty chyba się na mnie obraziły.

Och, nie! Co za tragedia spotkała narratora tegoż opowiadania! KECHAP Kaśki się skończył! Ogłaszam żałobę narodową, chyba że ktoś raczy dokupić ketchup.

W ósmym rozdziale Nikola została zamieniona w wampira. Owacje na stojąco, zapamiętałam jej imię. Dzięki Bogu jeszcze tylko sześć rozdziałów do końca, bo opowiadanie nie tylko mnie nudzi, ale i irytuje.

Dwa tysiące pięćset czterdzieści dziewięć i trzy czwarte błędu później... Jest! Dobrnęłam do czternastego rozdziału! Kompletnie niczego po drodze nie zrozumiałam. Głowa mnie już boli, a Ty wcale nie ułatwiasz mi oceny. Zakończenie jest dziwne. Mowa o wiośnie i o zimie. Bohaterki są tymi porami roku.

Różnica pomiędzy pierwszym, a ostatnim rozdziałem jest piorunująca. Nie ma już tylu błędów, choć nadal się pojawiają. Zaczęłaś tworzyć jakieś tam opisy. Jest dużo lepiej, choć wciąż nie najlepiej. Dialogi są nienaturalne, postacie nierealne. I nadal śpię czytając.

Poprawność, a raczej jej brak, mnie załamuje. Nie mam zamiaru wypisywać Ci wszystkich błędów, raczej się streszczę. Pozwól, że zaprezentuje Ci te, które najmocniej rzucają się w oczy. Krótko mówiąc: wszędzie brakuje przecinków, zamiast pytajników na końcu pytania stawiasz wykrzykniki, liczby zapisujesz cyframi, zamiast pisać ich słownie. Niektórych zdań nie sposób zrozumieć. Logika tekstu... właściwie jej nie ma. To wszystko mnie przeraża. Z pierwszych dwóch rozdziałów wypisałam większość błędów. Dalej wybrałam z rozdziału VIII te, które naprawdę się o to prosiły.

Rozdział I

„Niesłyszałam” - czasowniki z „nie” piszemy osobno.        

„ale wtedy była może 7 a teraz jest prawie północ!” - w tekście ciągłym cyfry zapisujemy słownie. Przed „a” powinien być przecinek.

„Dobra najwyżej powiesz mi jutro w szkole” - przecinek po „dobra”.

„...?” - taki znak definitywnie nie istnieje.

„Nigdy więcej nie idę nigdzie z Emilką i Kingą, a już zupełnie w nocy!” - a już z pewnością nie w nocy.

„Tak Kasiu.” - przecinek przed „Kasiu”.

„Kaśka wyszła umyta już i ubrana z łazienki.” - konstrukcja tego zdania leży. To „już” kompletnie mi tam nie pasuje.

„Dziewczyna zajrzała za ścianę, aż w końcu potwornie się zdziwiła.” - Szczerze powiedziawszy żałuję, że ja nie mam takiego talentu. Chciałabym móc patrzeć za ścianę, ale niestety brak mi rentgena w oczach.

Rozdział II

„"Akurat". Pomyślała Nikola. ale zaraz wybiła tą myśl z głowy.” - przecinek po „akurat” zamiast kropki, a „pomyślała” z małej litery. Proponowałabym usunąć cudzysłów, a zastosować kursywę.

„Idąc ulicą Nikola obserwowała jesienne drzewa” - przecinek po „ulicą”.

„wten” - w ten!

„Tak, już od dawna, bo od półtora miesiąca” - pozwól, że tego nie skomentuje.

„Drzewa mieniły się w złocistych kolorach, takich jak czerwony, żółty czy pomarańczowy” - Tak, racja, niebieski też jest złocisty.

„krzyknęła jestem” - a gdzie jakiś cudzysłów?

„maccabraa” - tytuły piszemy z dużej litery.

„Pokój Kaśki nie był zbyt duży. Kaśka słuchała rapu” - powtórzenie.

„Jej ulubioną piosenką była przyjaciel, śpiewana przez Lales” - nie rozumiem sensu tego zdania, ale zapewniam Cię, że cudzysłów wiele by tutaj zmienił.

„Za 5 minut Kaśka nacisnęła przycisk "Wyślij"” - Pięć minut później.

Rozdział VIII

„kechapem” - ketchup! Już lepiej było napisać „keczup”, bo choć tę formę rzadko się stosuje, to jest jak najbardziej poprawna.

„Dziewczyna wstawiła wodę na kawę(...). Zalała herbatę” - wypadałoby się zdecydować, czy to była woda na kawę, czy jednak na herbatę.

Świat przedstawiony? W tym opowiadaniu definitywnie nie istnieje. Kreacja bohaterów? Tak cudowna, że ich nie rozróżniam. Ktoś ma w domu zoo, ktoś jest wampirem, ktoś lubi tosty, a jeszcze inny ktoś ma czarne rurki i białą tunikę z różą. Bohaterów w tym opowiadaniu jest zbyt dużo, przez co podałaś o nich zbyt mało faktów. Nie wiem, która postać jest tu najważniejsza. Jestem w stanie wymienić imiona, jakie padały, ale nie potrafię przypisać do nich cech postaci. To przerażające.

Adres nie ma nic wspólnego z belką i opowiadaniem. Chyba że ma wszystkich powiadomić o tym, że tekst jest zbyt chaotyczny, ażeby go zrozumieć. Ogółem „Wyklejone” leży, płacze i woła o pomstę do nieba. Nie mam pojęcia, kim jest kobieta na nagłówku. Żadnej spójności, żadnych nawiązań. Opowiadanie jest nieprzemyślane i krótkie. Nudzi, nie daje żadnego obrazu wydarzeń w nim opisanych.

Ladychoco, adres to zbyt mało, by uratować honor tegoż bloga. Byłam szczęśliwa, że przyjdzie mi go oceniać, a tymczasem boli mnie głowa. Załamuje ręce, nie rozumiem o czym piszesz. Przykro mi, ale ode mnie dostajesz Trolla z niewielkim plusem za pierwsze wrażenie i szablon. Fabuła jest kiepska, nieciekawa. Nie potrafisz stworzyć porządnie świata, nie umiesz wykreować postaci. Poprawność, a raczej jej brak przeraża. Tekst jest nielogiczny, a z niektórych błędów naprawdę można się pośmiać. Jeśli ten blog ma być idealny, to musisz go stworzyć od początku, od podstaw. Całe szczęście wyraźnie widać, jak powoli Twój styl się zmienia. Niestety, bez trwałych fundamentów, reszta nie ma sensu. Ćwiczenia mogą uczynić Cię mistrzem, ale tylko wtedy, kiedy naprawdę będzie Ci na tym zależało.