489 www.kruczy-skowyt.blogspot.com

Oceniam: www.kruczy-skowyt.blogspot.com

Hmm… Kruczy Skowyt? Brzmi nader kusząco… Oczami wyobraźni widzę już kłębiące się stado czarnych ptaszydeł, słyszę ich skrzekliwe wrzaski. Lubię kruki. O tak, bardzo je lubię.

Na belce nie ma żadnego cytatu ani nic z tych rzeczy. Po prostu „melodia skowytu”. Przekrzywiam lekko głowę i zastanawiam się nad tym chwilę. Tak. Może to nawet dobrze. Bo czy ludzie nie przesadzają ostatnio z tymi cytatami? Każdy musi mieć na belce jakąś głęboką mądrość i najczęściej pada na Paulo Coelho. Może to ja jestem jakaś dziwna, ale nie lubię tego gościa… Niemniej, brak cytatu mi się podoba. Szczególnie, że sformułowanie „melodia skowytu” nic więcej nie potrzebuje („kruczy skowyt” jest nieco lepszy i to bym zostawiła, ale mniejsza z tym). Gdybym zobaczyła w bibliotece książkę o jednym z tych dwóch tytułów, na pewno chciałabym ją przeczytać. Albo przynajmniej przejrzeć. Póki co jestem bardzo pozytywnie nastrojona, zobaczymy co jeszcze mi los przyniesie…

Czytam pod nagłówkiem, na którym nie ma żadnego fikuśnego napisu ani nic z tych rzeczy, że obrazek jest Twój. Nie pozostaje mi nic innego jak przyjrzeć się obrazkowi i kiwnąć z uznaniem głową. Mnie się tam dość średnio podoba jego kompozycja, ale pewnie nie umiałabym narysować/namalować go lepiej. Jeśli chodzi o wygląd bloga, to z jednej strony podoba mi się jego minimalizm, a z drugiej aż mnie to przytłacza. Masz tylko archiwum i linki. I absolutnie nic poza tym. Do tego linki masz trzy i to do ocenialni… No cóż, w porządku, tak też można, ale trochę mi tu brakuje wkłady autora. Na przykład opisu autora/autorki  i bloga mi brakuje. Nie tylko z tego względu, że lubię wiedzieć, jak patrzeć na treść opowiadania, co było inspiracją i tak dalej. Twój nick brzmi Mijen. Wskazuje raczej na dziewczynę, ale w sumie nie jestem pewna. A miałam już kilku autorów płci męskiej, więc tym bardziej ciężko mi to jednoznacznie określić. Poza tym, wydaje mi się, że czytelnicy też lubią chociaż mniej więcej znać osobę, która dla nich pisze…

Myślę, że to by było na tyle odnośnie wyglądu bloga i czas przejść do treści. Oszczędzę sobie opisywanie każdego z pięciu rozdziałów osobno, gdyż wyjątkowo nie widzę takiej potrzeby.

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że Twoje opowiadanie mnie nie wciągnęło. Wciągnęło tak, że przeczytałam jednym tchem wszystkie pięć rozdziałów, przegapiłam mecz, a na koniec zawyłam w niebogłosy „ale jak to już?!”. O tak, mogłabym czytać je godzinami i nie znudziłoby mi się.

Usiłuję odnaleźć w pamięci coś podobnego do tego i jak nigdy, nie potrafię tego zrobić. Zaszokowało mnie to. Opowiadanie wydaje mi się jednocześnie normalne i zwykłe, ale oprócz tego tak absurdalne, szokujące i dziwne, że sama nie wiem, co mam o tym myśleć. Nie mam już pojęcia, czy gorączka, która mnie opanowała to zachwyt, czy też wręcz przeciwnie. Natomiast co do tego, że opisujesz coś niezwykłego, nie mam najmniejszych wątpliwości.

Jeśli chodzi o samą fabułę, muszę przyznać, że przemawia do mnie. Jako pacyfistka zawsze przejmuję się losem ludzi posyłanych wbrew woli na wojnę, w dodatku nie swoją wojnę. Wojna zawsze była dla mnie czymś okrutnym, nieludzkim i przerażającym. To coś, czego najbardziej nienawidzę. Dlatego tak bardzo czuję strach młodego Kornela i jego siostry, nawet jeśli ta pozornie jest obojętna. Również utożsamiam się z buntownikami. Rozumiem ich i jestem po ich stronie. Wręcz nieświadomie zaczęłam myśleć tymi torami co Twoje postaci, czego Ci z całego serca gratuluję. Bardzo się cieszę, że całość została przedstawiona z punktu widzenia Eleny, siostry posłanego na wojnę Kornela. Ciekawi mnie ta bohaterka, może dlatego, że jest trochę podobna do mnie. Tym łatwiej było mi się z nią utożsamić i myśleć tak, jak ona. Chyba niczego w literaturze nie kocham tak bardzo jak możliwości wczuwania się w postaci. Twoje opowiadanie w pełni mnie pod tym względem usatysfakcjonowało.

Bardzo podoba mi się sposób, w jaki opisałaś miasto, rezerwat, więzienie, czy jakkolwiek można by nazwać miejsce, gdzie żyją Twoi bohaterowie. Zaintrygował mnie ten pomysł. Skąd wzięły Ci się wizje hermetycznego społeczeństwa, samowystarczalnego i żyjącego w izolacji od reszty cywilizowanego świata? Jak udało Ci się osiągnąć taki efekt? Kiedy czytałam o tym rezerwacie aż przechodziły mnie dreszcze. Nie ma takich miejsc, prawda? Mam nadzieję, szczerą i rozpaczliwą, że nie ma. Cieszę się, że mogłam dowiedzieć się z tekstu, jak wygląda i funkcjonuje owo miejsce. W tym przypadku raczej cieszy mnie, że nie ma nigdzie zakładki „o blogu”. Zauważyłam, że autorzy bardzo często pozbawiają się w ten sposób obowiązku opisania świata.

Trochę, minimalnie, brakowało mi opisów uczuć. Wspomnienia i przemyślenia wyszły bardzo fajnie, ale strach, rozpacz, obojętność głównej bohaterki odczuwałam trochę za słabo. Dialogów było dość mało, ale nie za mało. Dokładnie tyle, ile trzeba, powiedziałabym. Może minimalnie za mało jakichś bezsensownych gadek, przekomarzań pomiędzy przyjaciółmi, nudnych rozmów o pogodzie i dostawach żywności. Paradoksalnie lubię, jak w tekście jest trochę (ale trochę!) niepotrzebnych rozmów. Są one niepotrzebne tylko z pozoru, bo tak naprawdę świetnie oddają charakter środowiska.

Z początku trochę żałowałam, że piszesz narracją pamiętnikarską. Za dużo znam książek, które ta narracja zdołała zepsuć. W końcu zmusza autora do pokazywania myśli i emocji tylko jednej osoby, a to chorobliwie upraszcza odbiór problemu. Jednakże miałam takie odczucia chyba tylko przez pół pierwszego rozdziału. Potem nie mogłam już wyobrazić sobie tego tekstu w innej narracji.

Również brak prologu, czy jakiegokolwiek wstępu doskwierał mi tylko na początku. Po przeczytaniu pierwszego rozdziału uznałam, że żaden prolog nie jest potrzebny.

Nie mogę ukryć, że całkowicie usatysfakcjonowała mnie Twoja pisownia. Znalazłam w tekście jedną, jedyną literówkę. W trzeciej linijce czwartego rozdziału jest napisane „mojego brat” zamiast „mojego brata”. Oprócz tego tekst jest idealny, czyściutki i schludny. Gratuluję serdecznie.

Podsumowując, Twój tekst jest napisany poprawnie językowo i stylistycznie. Opowiadanie wciąga i intryguje, a sam pomysł wydaje mi się niesamowicie dobry. Do tego historia jest niekonwencjonalna i nie wpisuje mi się w żaden schemat, nawet gatunkowy. Jestem pod sporym wrażeniem. Nie odmówię sobie tej przyjemności i będę czytać Twojego bloga również po ocenie. Tymczasem z mojej strony  to by było na tyle. Ocena oczywiście może być tylko jedna po tym wszystkim, co mi się podobało i co mnie urzekło. Bez najmniejszego wyrzutu daję Wybitny, chociaż może i brakuje mi paru tradycyjnych, blogowych elementów. Jakieś „o mnie” postaraj się tam mimo wszystko wrzucić.

To chyba już naprawdę wszystko, co chciałam napisać. Dziękuję za uwagę i serdecznie pozdrawiam. Życzę powodzenia w dalszej twórczości.

A tak poza tematem, co ja taką białą serię ostatnio mam? Ani pół złej oceny odkąd wróciłam…