488 www.brzydula-w-hogwarcie.blog.onet.pl

Oceniam: http://brzydula-w-hogwarcie.blog.onet.pl/

1. Pierwsze Wrażenie

Adres jest całkiem ciekawy. Nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, iż mamy do czynienia z FanFiction, co - trzeba przyznać - bardzo mnie cieszy. Brzydula przywodzi mi na myśl serial, który emitowano kiedyś na TVN. Czyżbyśmy mieli do czynienia z historią podobną tamtej? Brzydkie, nic niewarte kaczątko nagle staje się łabędziem i zakochuje się w jakimś przystojnym, bogatym i sławnym panu. Myślę, że będzie całkiem przyjemnie.

Napis na belce: „W dniu, w którym się zakochali, zatrzymał się czas...”. Niby ładnie, ale jakoś do mnie nie przemawia. Nie szokuje, jest nudno. Mam wrażenie, że w tym napisie jest zbyt wiele cukru. Liczę na to, że w opowiadaniu się z tym nie spotkam.

Blog wita mnie fioletem i czernią. Robi to całkiem niezłe wrażenie. Nagłówek jest ogromny i choć zwykle mnie to irytuje, tutaj po prostu nie przeszkadza.

4/5

2. Prezentacja strony

Przyjrzyjmy się bliżej całości. Jest na czym oko zawiesić. Tak jak już wspominałam - nagłówek jest wielki, ale to mnie nie przeszkadza. Nie przytłacza ze względu na to, że bohaterowie, których przedstawia nie zajmują całej strony. Odcienie fioletu ładnie skomponowały się z czarnym i na pierwszy rzut oka wygląda ślicznie. Podwójnie widzimy czarnowłosego pana i czarnowłosą panią. Dookoła nich jest ogromne zamieszanie. Jakiś las, książka, bańki mydlane, czy co to tam jest, dach domku (a przynajmniej tak mi się wydaje) i dwa napisy. Jeden informuje nas, że autorką szablonu jest Eveenee. Drugi jest po Angielsku: „When love kills love will someone rescue me?”, co w moim prywatnym tłumaczeniu znaczy „Kiedy miłość zabije miłość, czy ktoś mnie ocali?”. Od razu nasunęła mi się myśl, że bohaterka tego opowiadania, będzie musiała wybierać pomiędzy dwójką ważnych dla niej mężczyzn. Przerażająca wizja, ale skoro Brzydula, to może nie ma się czego bać? W każdym razie wszystko ładnie się prezentuje, choć jak na mój gust w nagłówku panuje zbyt duże zamieszanie.

Odkryłam właśnie coś, co nie powinno się zdarzyć. Przewinęłam stronę w dół i powtórnie spotkałam się nagłówkiem. Nagłówek razy dwa... to nie tylko psuje cały efekt, ale i utrudnia czytanie, gdyż tekst biegnie właśnie poprzez ten obrazek.

Autorki. Razem opisałyście siebie, ale raczej niewiele z tego wynika. Żeby dowiedzieć się o obu czegoś więcej znowu musimy klikać. Klik, klik, klik... Cieszę się, że własne opisy wykonałyście tak ładnie. Pokazujecie nam bardziej jakie jesteście, niżeli kim jesteście. Dowiadujemy się też, że aktualnie bloga pisze jedynie Psyche.

„O blogu” podpowiada mi, że wcale się nie myliłam. Brzydula w Hogwarcie opiera się serialu z TVN. Jeśli mam być szczera, to raczej niewiele z niego pamiętam, ale myślę, że podobieństwa wyłapię bez problemu. Zakładka „O blogu” mówi nam praktycznie wszystko, co chcielibyśmy wiedzieć. I nie ukrywam przerażenia na myśl, że czeka mnie przeprawa poprzez opowiadanie o nowym pokoleniu w Hogwarcie.

A teraz pewnie zastanawiacie się, dlaczegóż to napisałam „znowu musimy klikać”. Otóż kompletnie pokiereszowałaś mi ocenę. Blogspot mi podpowiedział, że mój blog znajduje się w Twoich linkach. Zdziwiłam się niezmiernie i postanowiłam tam jeszcze raz zajrzeć. I bum. Oświeć mnie proszę - dlaczego nie zostałam poinformowana o zmianie w tej zakładce? De facto - teraz prezentuje się dużo lepiej, jest praktyczna i wygodna. Ale co z tego, skoro tak się rozpisałam na temat tej zakładki? Zdenerwowałam się. Taki już los nieszczęsnej oceniającej, więc nie pozostaje mi nic innego, jak ponownie powiedzieć coś o tej podstronie. Przede wszystkim - nie ma tego klikania, które uprzednio wyprowadzało mnie z równowagi. Wszystko zostało posegregowane i ładnie się prezentuje. Jest dużo lepiej. Ale nie omieszkam odjąć Ci jednego punkcika za tą nagłą zmianę.

Jeśli chodzi o to klikanie... „Bohaterzy” klik, klik, klik... Psyche, nie rób nam tego proszę. Wiesz jakie to nie wygodne?

Ach, właśnie. Wracając do mojego bloga... co on tam właściwie robi? (Tak, tak, wiem... głupie pytanie, głupia odpowiedź - a no, skacze i macha do mnie z kretyńskim uśmieszkiem... Niemniej jednak zastanawia mnie, dlaczego wziął się tam praktycznie znikąd).

 5/10

3. Treść

a) fabuła.

Blog ma bardzo dużo rozdziałów, a ja mam tendencję do rozpisywania się w tym punkcie. Wybrałam podczas czytania sześć rozdziałów, które opisałam i oceniłam.

Rozdział I

Niech to będzie takie nasze wprowadzenie. Rozpoczynamy cytatem, co jak zauważyłam jest Twoim zwyczajem. Nie ukrywam, że podoba mi się ten pomysł. Rozdziały mają zarówno tytuły, jak i swoje hasła przewodnie w postaci tych cytatów. Jestem jedynie niezadowolona, że korzystamy tu na przemian z języka polskiego i angielskiego. Nie przemawiają do mnie angielskie tytuły, bo czuje się przy nich tak, jakby całość miała być napisana po angielsku.

Ale... zajmijmy się lepiej treścią rozdziału. Zaczynamy od opisu Sereny. Typowa brzydula, jak z tego serialu. Jest aparat na zębach, są okulary. Kompletny brak wyczucia w modzie, wszystko tak, jak być powinno. Poznajemy też siostrę głównej bohaterki. Eva gra na fortepianie utwory Vivaldiego. To raczej nieistotne, ale podoba mi się ten pomysł. Dzisiejsi mugole nie doceniają muzyki klasycznej...

Przechodzimy do fragmentu, w którym dzieciaki Pottera wsiadają do Hogwart Ekspress. Jeszcze dobrze nie zapoznałam się z postaciami, ale już wiem, że nie lubię Jamesa. Wiem, że takie postacie są wręcz pożądane, ale ja nie jestem fanką ignorantów. Na podstawie tych kilku zdań stwierdzam, że młody Potter ma się za pępek świata.

Serena natomiast zapowiada się na świętoszkowatą księżniczkę roku. Mężczyzną takim, jak James Potter można wiele wybaczyć? Ja tam bym takiego wyrzuciła przez zamknięte okno, za tę ignorancję. Widocznie nasza Serena już ma do niego słabość.

Umarłam. Szczerze mówiąc... nie wyobrażam sobie (cytując Ciebie) narajanego ucznia Hogwartu ze skrętem w dłoni. Poległam. Nie twierdzę, że bohaterowie powinni być grzeczni, ale... cóż, zawsze wydawało mi się, że czarodzieje nie uznają mugolskich zwyczajów. Mają swoją Ognistą Whisky, mają swoje słodycze, więc dlaczego skręt musi być po prostu zwykłym skrętem?

Kończymy rozdział kłótnią Rose z Jamesem i wiem już na pewno, że nie lubię żadnej z tych dwóch postaci.

Rozdział X

Prawie każdy rozdział zaczynasz od imienia i nazwiska bohatera, wiecie? Nie pytaj mnie, jakim cudem to zauważyłam, bo nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie.

Lily Potter jest źródłem informacji. Plotkuje i bierze za to pieniądze. Kolejna postać, której nie lubię. To zaczyna mnie przerastać - co Wy zrobiłyście z tymi dzieciakami? Co jeden to gorszy.

Albus ma cukier zamiast mózgu, naprawdę! Jest zdecydowanie zbyt słodko, ale mam nieugięte ważenie, że o to właśnie chodzi. Dodatkowo nasz Potter jest bardzo powierzchowny. Wisipina ma tyle inteligencji, co kot napłakał... ale przecież jest ładna! Och, Wisi! Moje ty kochanie, słodkie me słoneczko, koteczku najpiękniejszy, co z tego, że jesteś durna i głupia, skoro twe blond włosy są takie piękne, a twoje oczka połyskują tak ślicznie? Och, Wisi... Dobra, to już koniec ody do Wisi, nie lubię Albusa. To już chyba wszystkie dzieciaki Pottera, prawda? James, Lily i Albus. Rose też jest na pozycji przegranej. Czy jej naprawdę wydaje się, że zapanuje nad powierzchownym sercem młodego Pottera? To przerażające. Stworzyłaś potwory.

Serena jest naprawdę typową, serialową Brzydulą. Tamta też była taka święta, jeśli dobrze pamiętam. Szczerze mówiąc czuje się trochę jak w „Modzie na sukces”. Ilość wątków mnie dobija. Poboczne historie są ważne, ale w tych tutaj można utonąć, zanim jeszcze dotrze się do brzegu.

Marissa jest idiotką, Ryan kretynem. Nie znalazłam póki co żadnej postaci, która zdobyłaby moją sympatię. W każdym opowiadaniu powinien być jakiś pozytywny bohater, który nie byłby idealny, a mimo to wzbudzał zainteresowanie, przyciągał uwagę i dałby się lubić. Tutaj po prostu nie odnajduje kogoś takiego. Ewentualnie Elizabeth, ale to nie jest jeszcze to, czego szukam.

Rena przeżywa swoją pierwszą randkę. Naiwna dziewczyna. Szlag mnie trafia na myśl o zakładzie Jamesa, którego osobiście powiesiłabym za to na żyrandolu. Kretyn. Ale przecież i tak wszystko zakończy się happyendem, więc co się będziemy naprzód denerwować?

Rozdział XI

Rozdział XI, czyli rzekoma randka naszych bohaterów. Nie mogę się powstrzymać, po prostu muszę to zamieścić w ocenie!

Nie lubię Lily. I Rose też nie lubię. I Candy też nie lubię. I Marissy też nie lubię. Boże, czy to ze mną jest coś nie tak? Jeszcze nigdy nie spotkałam się z opowiadaniem, w którym nie polubiłabym żadnej z opisanych postaci! Tak ogółem to McKinney zrobiła ładne przedstawienie.

Żal mi Sereny. Jak można być tak naiwnym? I po jakie licho ona w ogóle na niego czekała? James i jego ignorancja szczerze mnie dobijają. On nie jest nikim wyjątkowym, a Serena jest w tym momencie bardzo powierzchowna. Boże, rozpłaczę się zaraz! „Lekko naiwnej pierwszej miłości”? Lekko naiwnej?! Pozostawiam to bez komentarza, bo inaczej wpadnę w słowotok, przez który pan Potter mógłby trochę ucierpieć.

Głupota Sereny woła o pomstę do nieba! Idealna pani prefekt łamiąca przepisy dla głupiego chłopaka, który ugania się za pierwszą lepszą dziewczyną? On jeszcze śmie jej mówić, że jest piękna i mądra. Dziewczyna musiała się poczuć okropnie, tak jakby się z niej wyśmiewał. Ale przynajmniej wiemy, że Potter ma jakieś tam poczucie winy. Nie ujawniłby jej żadnego ze swoich sekretów, gdyby go nie miał.

Lily dostała miesięczny zakaz na wyjścia do Hogsmeade. W dodatku często przebywa w najgorszej gospodzie w całej wiosce, gdzie spotykają się bardzo podejrzane typy. Rozłożyłyście mnie na łopatki. A to mała diablica! Jeszcze kilka takich zdań i chyba w końcu ją polubię!

Wracając do naszej drogiej parki... James przynajmniej potrafi dać jej chwilę szczęścia, nim czar pryśnie. Następny rozdział dobił mnie bezpowrotnie, ale o nim nie będę się już rozpisywać.

Rozdział XXXII

Nie lubię Jamesa, ale o tym już wiemy. Podejrzewam, że w tym rozdziale czeka nas konfrontacja jego i Sereny. Już nie mogę się doczekać!

Rose naprawdę zależy na dobru Sereny. Cieszy mnie to. Potępia swojego kuzyna i broni przyjaciółkę. Tak być powinno.

Nie wierzę. Serena naprawdę pozwoliła mu siebie pocałować. Pozwoliła mu po tym wszystkim! Głupia dziewczyna, nawet jeśli nie miała zamiaru mu wybaczać. Chociaż z drugiej strony można to uznać za jej małą zemstę. Dała mu nadzieję, żeby po chwili ją odebrać.

Rozdział właściwie trochę mnie zawiódł. Nie spełnił moich oczekiwań. Na samym końcu jest jeszcze króciutka rozmowa Sereny z Angelique, dzięki której brzydula dowiaduje się o kolejnym kłamstewku chłopaka. Nudziłam się czytając to. Liczyłam na jakąś porządną awanturę, tymczasem Serena podeszła do wszystkiego ze stoickim spokojem, co niekoniecznie mi się spodobało. Po tym wszystkim nadal pozostała okropnie naiwna. Nie podoba mi się to. Dlaczego nie domyśliła się, że James okłamał ją też w sprawie Angelique? Na końcu rozdziału XXXII mamy dobre podsumowanie. Po co dziewczynie takiej jak ta Ślizgonka potrzebna by była pomoc? Kto, jak kto, ale Angelique bez problemu poradziłaby sobie z zaborczym bratem.

Rozdział XL

Oni wszyscy mają identyczny sposób flirtowania z dziewczynami. Sypią im masę komplementów, mówią jakie to one nie są cudowne... Chelsea robi wyrzuty Easy’emu. Jest wielce zakochana w Albusie. Już od jakiegoś czasu się w tym wszystkim gubię. Zbyt wiele wątków, zbyt wiele!

Zauważyłam, że masz tendencję do robienia celowych powtórzeń, usiłując podkreślić coś ważnego. W tym wypadku były to zdania zaczynające się od słowa „chłopak”. To jest dobre. W pewien sposób udaje Ci się oddać sens całej sytuacji. Tylko nie nadużywaj tego.

Ryan i Carmella. Na korytarzu. Przyłapani. Akurat ten fragment pozostawię bez komentarza.

Rose jest wredna, aczkolwiek nie daje kary naszej parze. Dlaczegóż to? Otóż z mroku wyłania się jeszcze jedna para, której widok wyprowadza dziewczynę z równowagi. Wspominałam już, że czuje się jakbym czytała wersję blogową „Mody na sukces”?

Marissa cierpi, bo nie jest już narzeczoną Ryana. Nie lubię tego chłopaka, ale ja w tym opowiadaniu nie lubię praktycznie nikogo. W każdym razie matka dziewczyny dochodzi do zdumiewających wniosków. Z jej ust wyrywa się pytanie, czy Marissa jest w ciąży, co szczerze mówiąc spotkało się u mnie z głośnym śmiechem. Rozmowę słyszy Demelza Fairchild, matka chłopaka. Przerażone kobiety uspokaja dziewczyna mówiąc, że nie ma już narzeczonego i wybuchając głośnym szlochem. Jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało, w każdym razie ja tak to odebrałam.

Końcówka totalnie mnie rozbiła. Pozostawię to bez komentarza, bo ten wątek z nauczycielką jest dla mnie czystą tragedią.

Rozdział XLVIII

Tak przede wszystkim powinnam Ci pogratulować umiejętności oznaczania rozdziałów rzymskimi cyframi. Ja przy czterdziestce pewnie bym już zaczęła się mylić.

Kolejne powtórzenia. Tym razem uparcie wpajasz nam, że Scorpius jest cierpliwy. Rozumiem to, ale tych powtórzeń jest zbyt wiele. Są celowe, nie trzeba być geniuszem żeby to dostrzec. Odrobinę mnie to przytłacza i tym razem raczej do mnie nie przemawia.

Postanowiłaś sparować chłopaka z Rose. Uch, cóżeś mu uczyniła? Jakkolwiek by się dla niego nie zmieniła, ja i tak jej nie polubię. Ale... powiem teraz coś, co niewątpliwie w tym przypadku jest do mnie niepodobne - lubię Malfoya! Och, nie wierzę. Znalazłam kogoś, kto zyskał moją sympatię w tym opowiadaniu. Dobra, wszyscy się cieszą, a tymczasem zajmijmy się dalszą częścią rozdziału. Kolejny pocałunek Rose i Scorpiusa. Powoli zaczynam mieć dość tych wszystkich romansów, jakie przeplatają się przez to opowiadanie. Zbyt wiele tego.

Czytając monolog Candy niemalże zasnęłam. Całe szczęście później Serena dzięki niej zdecydowała się porozmawiać z Jamesem. Wszystko jest na dobrej drodze, choć jemu ta rozmowa niespecjalnie się uśmiecha. Potter jest idiotą, a jego związek z nauczycielką... znowu źle się czuje. Mniejsza o to. Ostatecznie po krótkim wyznaniu Pottera, Serena mówi mu, że go kocha. I jest to ostatni rozdział, jaki dodałaś. Nie dziwię się, że właśnie tutaj się zacięłaś, bo bądźmy szczerzy - jak wybrnąć z takiego fragmentu, żeby nie było zbyt słodko? Dla mnie nie ma tu już nic do mówienia. Na Twoim miejscu zmierzałabym teraz do końca bloga. Zakończyła wszystkie wątki, napisała epilog. Do Ciebie należy decyzja.

Podsumowując... Nie zanudziłam się, choć czasami wiało nudą. Jest tu zdecydowanie zbyt wiele wątków. Momentami kompletnie się gubiłam. Było całkiem ciekawie, choć trochę się pomęczyłam z tym opowiadaniem.

 20/25

b) świat przedstawiony

Akcja działa się przede wszystkim w Hogwarcie. Przedstawiłaś nam przygody dzieci Harry’ego i ich rówieśników. Opisów nie zabrakło. Ładnie umieściłaś wszystko w czasie, a moja głowa z łatwością tworzyła obrazy opisanych scen. Bez poczucia winy mogę przyznać Ci tutaj wszystkie punkty.

 10/10

c) kreacja bohaterów

Skupiłaś się na wszystkich swoich postaciach. Poznaliśmy praktycznie każdego. Zarówno postacie stworzone przez J.K Rowling, jak i Twoje własne. Opisywałaś ładnie ich wygląd, charaktery i zachowanie. Czasami się w tym gubiłam, bo bohaterów było naprawdę wielu. Mimo wszystko - nie mam Ci nic do zarzucenia.

 10/10

d) opisy i dialogi

Moja ulubiona część każdej oceny. Tobie nie mam nic do zarzucenia, jeśli chodzi o opisy. Są bardzo obrazowe. Nie ciągną się w nieskończoność, przyjemnie się je czyta. Masz dobry, lekki styl, co jedynie ułatwia nam zadanie. Są wyczerpujące, chociaż niedługie. Dokładnie takie, jakimi być powinny. Nie można narzekać ani na ich nadmiar, ani na ich brak.

Dialogi są całkiem w porządku. Przeważnie bardzo naturalne, ale chwilami, kiedy zbiera się na jakieś wyznania... już nie. Bywają wymuszone, bądź przekombinowane. Z ust bohatera czasami wychodzą zdania, które kompletnie do niego nie pasują. Na szczęście zdarza się to stosunkowo rzadko.

 8/10

4. Poprawność językowa

Wypomnę Ci błędy z rozdziałów, które opisałam.

Rozdział X

„Do czasu, gdy przekonała się, że ona, gdy uświadomiła sobie, że zalicza się do grona takich dziewczyn takich dziewczyn” - kompletnie nie pojmuje sensu tego zdania.

„Dobra niczego nie kwestionuję” - Dobra, niczego nie kwestionuję.

„Nie trzydzieści, tylko dwadzieścia pięć - poparła ją Lily.” - poprawiła ją Lily.

„Miał już parę związków za sobą, to wszystko wydawało mu się teraz taki jakieś dziecinne...” - Miał już parę związków za sobą, ale to wszystko wydawało mu się teraz takie jakieś dziecinne...

„Tutaj, zrozumiał, że ,,Al" to niezbyt dobry skrót” - pierwszy przecinek jest zbędny.

„Wybacz mi nie chciałem ci tego zrobić..” - przecinek po „wybacz mi” i jedna kropka więcej, lub mniej na końcu.

„- Temu twojemu Potterowi.- zaśmiała się Tanner.” - zbędna kropka na końcu wypowiedzi.

„gdy próbował z nią negocjować postanowiła jeszcze zarobić ja blondynce Ryana” - ją.

„lepszy humor,.” - takiego znaku interpunkcyjnego to ja jeszcze nie widziałam.

 Rozdział XI

„Poza tym właśnie wtedy zdarzały się najbardziej spektakularne bójki, rozstania, najlepsze imprezy czy najbardziej namiętne randki” - przecinek przed „czy”.

„Spojrzał na stół Gryffindoru i dodał. - Bo umówiłem się już z chłopakami” - zamiast kropki dwukropek.

„Głos Easy'ego był lekko schrypnięty od wypalenia zbyt dużej ilość skrętów, widząc, że przyjaciel, tylko wzrusza ramionami doda.” - dodał, a poza tym podzieliłabym to na dwa zdania.

„Ach ci mężczyźni!” - przecinek po „ach”.

„Jamesa Pottera jeszcze nie było, a może  ogóle nie przyjdzie?” - w ogóle.

„odrzekł, głośno” - zbędny przecinek.

„Pokręcił głową i wskazała wzrokiem na schodki” - wskazał.

„spytał z zniewalającym uśmiech, w którym miała nadziei, że nie ma fałszu” - ze zniewalającym uśmiechem.

 Rozdział XXXII

„ponieważ wczoraj wpił trzy, nie cztery butelki Ognistej” - niby jest poprawnie, aczkolwiek podejrzewam, że to zdanie nie taki miało mieć sens. Nie chodziło przypadkiem o: „ponieważ wczoraj wypił trzy, nie!, cztery butelki Ognistej!”?

Rozdział XL

„To byłoby niemoralne i miałoby druzgocący wpływ na moralne pozostałej części uczniów Hogwartu... „ - nie pojmuje sensu zdania. Chodzi o to, że miałoby to druzgocący wpływ na moralność pozostałej części uczniów Hogwartu?

„Rose jednak posłała jej jednak jedynie sceptyczne spojrzenie, w którym nie było ani krzty wiary” - powtórzenie.

„Jeszcze większym zdziwieniem byłby, łzy na policzkach dziewczyny” - Z jeszcze większym zdziwieniem spotkały się łzy na policzkach dziewczyny.

Rozdział XLVIII

„Wszystko co się dzieje burzy starannie wypracowaną harmonię” - przecinek przed „burzy”.

„Jest taki piękny dzień Muszę cie jednak coś przyznać” - w pewnym momencie przestałam myśleć, więc nie do końca wiem o co chodzi w tym zdaniu. „Jest taki piękny dzień. Muszę ci jednak coś przyznać”? Nie wiem, sama to popraw, bo będę bawiła się w zastanawianie się co autor miał na myśli.

„Niby co warto??” - jeden pytajnik naprawdę wystarczy.

„W dormitorium znajdowały się obecnie cztery łóżka, nad którym górował baldachim w barwach Gryffindoru” - nad którymi.

„W jednej z poduszek można było bez śladu dostrzec ślad po głowie” - Na jednej z poduszek można było bez problemu dostrzec ślad po głowie.

„Tylko razy odtwarzał to w swojej głowie, że teraz starał się zapamiętać każdy szczegół” - tyle razy.

„Może po prostu nie widzieli od czego zacząć” - wiedzieli.

„Dotknęła jego ramienia, wyrzucając z siebie dwa krótkie słowa, których wypowiedzenie było lekiem na ból jej duszy:

- Kocham cię, Jamesie Potterze” - jak na mój gust to są cztery słowa, ale może się mylę.

Podsumowując - nie jest źle. Natknęłam się na ogromną ilość literówek i błędów stylistycznych. Twoja ortografia jest dobra, interpunkcja też nie najgorsza. Czytasz rozdziały przed ich publikacją? Powinnaś to robić, najlepiej na głos. Niektóre zdania tracą sens, a literówki są Twoją zmorą. Robisz ich naprawdę bardzo dużo. 

 12/20

5. Oryginalność historii

Tu zaczyna się problem. Niby jest oryginalnie, a jednak nie jest. Mimo wszystko - historia jest pisana na podstawie serialu „Brzydula”. Wyłapałam całkiem sporo podobieństw, choć nie pamiętam już zbyt dobrze Marka i Uli. Jest to zabieg celowy, a jednak opowiadanie traci przez to na oryginalności. Z drugiej zaś strony umieszczenie tej historii w Hogwarcie jest bardzo oryginalne. Potrafisz zaskakiwać, ale bywasz przewidywalna. Myślę, że tak będzie sprawiedliwie:

3/5

6. Dodatkowe punkty

Jeden za cytaty na początku każdego rozdziału, drugi za świetny pomysł i trzeci za potworki Pottera, które stworzyłaś.

3/5

Razem: 75/100

Ocena: Zadowalająca

Cóż, niewiele brakowało do Powyżej Oczekiwań, ale moim zdaniem Zadowalający jest dla Twojego bloga bardzo odpowiedni. Powiedziałam już właściwie wszystko, co powiedzieć chciałam. Ocena była dość czasochłonna, toteż zdenerwowałam się, gdy odkryłam zmianę w linkach. Całe szczęście wyszło Ci to na dobre. Popracuj koniecznie nad poprawnością, bo bardzo dużo na tym utraciłaś!

 

~~~

Druga ocena. Mam nieprzyjemne wrażenie, że poszło gorzej niż ostatnio... Ajć, namęczyłam się z nią strasznie XD