569 www.shaman-no-sekai.bloog.pl

Cały szlachetny obiektywizm szlag trafił.

Ech, Neko, Neko… jesteś bardzo podstępnym człowiekiem, wiesz? Miałam taką zasadę, że znajomych nie oceniam, ale dla Ciebie zrobię wyjątek. Szczerze mówiąc właściwie sama nie wiem, dlaczego. W każdym razie postaram się nie zważać na naszą wieloletnią znajomość i ocenić Cię sprawiedliwie… No nic, lećmy.

Oceniam: www.shaman-no-sekai.bloog.pl

Kiedyś tam wiedziałam, co oznacza adres Twojego bloga. Niestety japońskiego nie znam i nigdy nie zamierzałam się uczyć, chociaż to nie wypada, jak się było mangowcem… W każdym razie nie znam znaczenia słowa sekai, a gogle tłumacz nie chce mi powiedzieć.

Już myślałam, że nigdy mi się nie trafi blog o Shaman Kingu. Cóż… za małym fandomem jesteśmy, za bardzo się ze wszystkimi znamy.

Dobra, zostawię ten adres w spokoju. Wolę polskie adresy, ale lepsze już inne języki niż wszechobecny angielski… Pozwolisz, że przejdę do belki? Masz tam cytat autorstwa jednego z moich ulubionych poetów, przy okazji zapisany dokładnie tak, jak cytat zapisany być powinien. Bardzo duży plus za to.

Oceniać Twoich rysunków nie będę. Sama nie umiem nic narysować tak, żebym była z tego chociaż w miarę zadowolona, zatem twórczość innych to sprawa nietykalna. Grafika bloga jest bardzo prosta i nieskomplikowana. Nie wiem, czy robiłaś ten szablon sama, nigdy nie miałam strony na bloog.pl, więc nie wiem, jakie tam są możliwości graficzne. W każdym razie tło w formie nadpalonej kartki daje całkiem przyjemny efekt. Co ja jeszcze mogę napisać? Jest czysto i schludnie, wszystko wygląda na raczej zadbane. Owszem, nic specjalnego, ale najważniejsze, że nic mi nie przeszkadza w odbiorze.

Jak dla mnie, masz tu trochę za dużo dodatków w menu. Po co Ci kalendarzyk i archiwum? Nie wiem, może to ja jestem dziwna, ale nie lubię takich zapychaczy. Jak coś jest niepotrzebne, to trzeba to wywalić. A jeśli ja jako czytelnik nie czuję potrzeby korzystania z czegoś, to znaczy, że jest to niepotrzebne. Zdecydowanie wystarczyłby spis treści.

No dobrze. Przejdźmy może do zakładek. Powiem Ci, że nie przepadam za spisami postaci. Myślę, że opisy powinny znajdować się w opowiadaniu. Nie zadam już pytania, czy widziałaś kiedyś książkę, która miałaby na początku opisy postaci, bo sama taką książkę już widziałam. Poczułam się bogatsza o nowe doświadczenie. W każdym razie jak dla mnie, porażka, ta książka. Przy okazji nie mam pojęcia, w jakim systemie układałaś opisy postaci, ale mam wrażenie, że zakładka jest strasznie chaotyczna. Dlaczego nie ułożyłaś wszystkich piekielnych lordów obok siebie, tylko rozrzuciłaś ich po całej podstronie? No nic. Podoba mi się Twój opis, fajny pomysł z wrzuceniem siebie pomiędzy bohaterów… Również styl opisów jest dość przyjemny. Całe szczęście, że obyło się bez moich ulubionych „metryczek”, zawierających datę urodzenia, wagę, grupę krwi i tak dalej. Zamiast tego są napisane lekkim stylem opisy, z których można wywnioskować, jak jesteś nastawiona do poszczególnych postaci. Całkiem ciekawy efekt.

Jeśli chodzi o resztę zakładek, powiem tylko tyle, że wrzuciłabym linki w zakładkę „promocja innych stron”, ale właściwie nie jest to konieczne. To tylko efekt mojej alergii na wszystko, co znajduje się bezpośrednio w menu i jest widoczne ze strony głównej. Takie tam, niewinne skrzywienie, każdy jakieś ma.

No. A teraz, proszę państwa… przechodzimy do oceny treści. Starałam się jak najbardziej przyłożyć do tej oceny, mam nadzieję, że poczujesz się usatysfakcjonowana. Streszczać fabuły nie zamierzam. Zakładam, iż wiesz, co napisałaś. Reszta zapewne i tak nie zna kanonu…

A zatem jazda z tym koksem.

Tylko trzy rozdziały i to nierównej długości. Podzielone na krótsze części. Moim zdaniem bardzo wygodny pomysł, ale ja patrzę tylko z punktu widzenia autora. Wnioskując po długości pierwszych partów, czekanie na kolejną część musiała być dla czytelników prawdziwą torturą. To tak, jakby ktoś pozwolił mi przeczytać jeden akapit pierwszego rozdziału książki, po czym oddał książkę dopiero za tydzień na przeczytanie kolejnego akapitu. Nie wiem, czy można się w ten sposób naprawdę porządnie wkręcić w akcję. Ale zobaczymy…

Po przeczytaniu ze zrozumieniem pierwszych pięciu partów pierwszego rozdziału pozwolę sobie się wypowiedzieć na ten temat. Czytałam je już wcześniej, zatem sama akcja zbytnio mnie nie zaskoczyła, jednak mogę bez wyrzutów sumienia stwierdzić, że wspaniale sobie radzisz z budowaniem napięcia. Nie wiem, co najbardziej na to wpłynęło, jednak wydaje mi się, że narracja z perspektywy Hao. Takie „wchodzenie” w myśli bohatera to bardzo ciekawe doświadczenie, jeśli ktoś to dobrze zrobi. Przede wszystkim czytelnik czuje się równie zdezorientowany, co Hao, bo nie może mieć pojęcia, co planują Marco i Żelazna Dama. Ja już wiem, ale i tak ciągle dostrzegam tam ten niepokój i niepewność, a przede wszystkim bezradność głównego bohatera.

Jeśli chodzi o poprawność, na razie wkradły Ci się dwa błędy. W parcie 03 napisałaś dziele się zamiast dzielę się. Natomiast w parcie 04 wystąpiła fraza nie pójdzie mu to na zdrowie, przy czym zdecydowanie powinno być nie wyjdzie.

Zastanawiam się też, czy w parcie 05 Jeanne miała wypowiadać się przy pomocy takiej hmm… nietypowej składni, czy to efekt nieudanej archaizacji. W każdym razie raczej średnio to wygląda. Jak zauważyła Spokoyoh w komentarzu pod notką: ona mówi jak Yoda. To chyba niezbyt dobrze.

A teraz idźmy dalej.

Party 06, 07 i 08 są już dłuższe. Opowiadanie czyta się na tyle dobrze, szybko i lekko, że zupełnie nie odczuwam tych zmian. Podejrzewam, że czytelnikom nie było przykro, że mogą dostać coś więcej niż minimalną próbkę Twojej twórczości. Bardzo mi się podoba przeskok narracji, chociaż w tym momencie coś we mnie gwałtownie zaprotestowało. Jak to, teraz nie wiem, co będzie z Hao?! Zrobiłabym to dokładnie tak samo. Urwanie akcji w odpowiednim momencie to bardzo ważna sprawa. Wydaje mi się, że jeszcze chwilę popisałabyś o Hao i cała rzecz stałaby się przegadana i przez to mniej atrakcyjna. Operowanie niepewnością drugiej strony to wyjątkowo przydatna umiejętność, kiedy chce się pisać.

Z tego, co mi się nie podobało, powiem, że trochę mi przeszkadza nadużywanie skróconej formy zaimka dzierżawczego „mój”. Takie to nienaturalne jakieś… Może i w szczątkowej ilości dałoby całkiem fajny, archaiczny efekt, ale tak to mi niespecjalnie pasuje. Za dużo, po prostu.

A teraz błędy, które znalazłam w trzech wspomnianych wyżej partach. Postanowiłam omawiać je od razu, masz tyle treści na blogu, że później mi gdzieś umkną…

Zniszczę twą duszę tak, abyś nikt nigdy nie mógł złożyć ją w jedną całość – abyś nigdy nie mógł złożyć jej w jedną całość/aby nikt nigdy nie mógł złożyć jej w jedną całość(part 06, roz. 1)

bowiem nieuniknieni zbliża się twój koniec… - zbliża się twój nieunikniony koniec? (part 06, roz. 1)

Przechylałem głowę, by obrzucać Jeanne pogardliwym spojrzeniem – jednym? (part 07, roz. 1)

zmusili mnie, żebym chodził do te głupie rozmowy – może „na te głupie rozmowy”? (part 08, roz. 1)

zmusili mnie, żebym chodził do te głupie rozmowy – machnąłem się? Chyba raczej „targnąłem”… (part 08, roz. 1)

Po przeczytaniu reszty partów do końca rozdziału pierwszego mogę stwierdzić, że narracja ze strony Hao jakoś bardziej mi się podoba. Oczywiście ta ze strony Yoh też nie jest zła, ale z Hao bardziej się utożsamiam, że tak to ujmę. Jeśli chodzi o akcję, to muszę przyznać, że jak na pierwszy rozdział to dzieje się wybitnie dużo… Ale w końcu to trochę inny sposób tworzenia rozdziałów. Nie wiem, czy do końca podoba mi się zróżnicowanie długości partów. Osobiście wolę, kiedy długość poszczególnych części jest bardziej regularna. Właściwie sama nie wiem, dlaczego… Chyba przez to, że kiedy czytało się książki i chwaliło znajomym, ile rozdziałów się przeczytało danego dnia, rozdział liczący trzydzieści stron nie był równy temu, który ciągnął się zaledwie przez sześć.

Tradycyjnie wymienię błędy z tej części rozdziału:

Zauważyłeś, że dla psycholożka zawsze siada na krześle? – pani psycholog i bez dla. Teoretycznie psycholożka może być, ale to jakoś tak nieładnie brzmi (part 09, roz. 1)

nie czekając na odpowiedz – odpowiedź (part 12, roz. 1)

Po posadzce kręciły się pary w barwnych, można by rzecz, pstrokatych strojach i weneckich maskach na twarzy. – twarzach. No, chyba, że mieli jedną wspólną (part 13, roz. 1)

Każdy z siedemdziesięciu-pięciu lordów – a ten myślnik to tam po co? (part 13, roz. 1)

A teraz pozwolę sobie krótko podsumować rozdział pierwszy. Tytuł brzmi „umrzeć i zostać demonem”. Cóż, bardzo adekwatnie, zważywszy na to, że właśnie dokładnie to stało się z Hao. Nie jestem pewna, czy to dobrze, że na koniec rozdziału okazuje się, co spotkało ognistego szamana. Może trzeba było wrzucić to na początek następnego? Niemniej stwierdzenie, że Hao jest teraz demonem też pozostawia wyobraźni pole do popisu…

W rozdziale występują dwie Twoje własne postacie (pani psycholog, opiekunowie i lekarze się nie liczą). Jeśli chodzi o Orenji, jest ona tak niesamowicie cudowna, że pokochałam ją od pierwszego wejrzenia. Dosłownie. Bardzo lubię postacie dziewczyn, które towarzyszą głównym bohaterom i zabawiają (lub zamęczają) ich swoją paplaniną. Po pierwsze to bardzo realne, bo pełno jest takich właśnie dziewczyn. A po drugie takie czyjeś gadanie jest w sumie bardzo sympatyczne… No, zależy dla kogo, powiedzmy. Drugą postacią jest Dentrigus. Ciekawy… eee… facet. Chciałam napisać człowiek, ale to by nie pasowało. Podkreślony wyraźnie „fatalny gust” wyżej wspomnianego bardzo go przybliżył czytelnikom. Cieszę się, że nie jest on tak mroczny, że latarnie gasną na jego widok. Uzyskałaś bardzo przyjemny efekt, dodając mu groteskowe cechy. Demon ma jednak jedną bardzo uciążliwą cechę… Wiesz co? Zdążyłam przynajmniej trzy razy zapomnieć jego imienia. I musiałam dwa razy sprawdzić, czy na pewno dobrze je zapisałam… To chyba dość niepokojący objaw…

I w ten oto sposób mogę spokojnie przejść do analizy rozdziału drugiego. Tytuł brzmi „Czym więc jest sprawiedliwość?”, a rozdział zawiera cztery party. Trochę mało, nie sądzisz? Taki miałam… delikatny niedosyt po jego przeczytaniu.

Z rozdziału wiem, że Hao faktycznie stał się demonem i że zyskał bardzo fajny gadżet pod postacią skrzydeł. Tak sobie to skojarzyłam z moimi dziecinnymi marzeniami, które ciągle wracają, kiedy tak bardzo nie chce mi się gdzieś iść, a mam w zasięgu wzroku cel wędrówki. Tak się odbić od ziemi i w kilka machnięć skrzydłami być na miejscu, jak by było pięknie... Cóż, pomysł z Hao – demonem wydaje mi się dość dobry, chociaż można powiedzieć, że lekko… hm… kontrowersyjny? Zaraz mi się przypomina, jaki sprzeciw wzbudził mój Yoh – wampir. W każdym razie, mi ten pomysł odpowiada.

Coraz bardziej lubię Orenji i jej paplaninę. Ona jest świetna, taka przesympatyczna postać – maskotka fabuły. A już określenie „skolioza kręgosłupa moralnego” rozbawiło mnie tak, że aż się współlokatorka dziwnie spojrzała… Bardzo podobała mi się rozmowa Yoh z Orenji na temat Hao. Dziewczyna wie, co mówi, chociaż tak naprawdę pojmuje sprawę, jak dziecko.

Jeśli chodzi o stosunek poszczególnych bohaterów do Hao, to bardzo złe wrażenie zrobił na mnie Manta. Jak można tak spłycić całą sytuację? W ogóle, co to za tekst „nie zadręczaj się tym”? Nie chodzi przecież o niezaliczone kolokwium, a o zabójstwo!

A teraz standardowo błędy:

odginając głowę do tyłu – odchylając. A tak w ogóle, to czy można coś odchylić do przodu? (part 01, roz. 2)

Odczuwam silne wrażenie – odnoszę (part 01, roz. 2)

zza – za (part 02, roz. 2)

Posadzka wykonana była z tworzywa zwanego przez ludzi nocą Kairu – nie jestem pewna, czy minerał można nazwać „tworzywem”… chyba raczej „kruszcem”, hm? (part 03, roz. 2)

o różnych, niezobowiązujących rzeczach – nie pisałabym przecinka (part 04, roz. 2)

regularnie powracała do kwestii… Śmierci mojego brata – „śmierci” małą literą (part 04, roz. 2)

Kroiłem warzywa i… Wciąż myślałem o jednym – jak wyżej (part 04, roz. 2)

A teraz pozwolę sobie skomentować pięć pierwszych partów z rozdziału trzeciego. Są to party poświęcone w całości piekłu, zatem chyba wymagają odpowiedniego potraktowania. Zacznę może od tego, że bardzo mi się podoba pomysł, żeby otchłanią rządzili różni, odpowiedzialni za poszczególne rzeczy lordowie. Z początku nie byłam do tego przekonana, ale teraz wydaje mi się, że to świetny zabieg. Numer lorda, zdaje się, odpowiada jego miejscu w hierarchii?

Podoba mi się sposób przedstawienia piekła jako tworu dość niejednolitego. Co kraj, to obyczaj, że tak powiem. W odpowiadającym danemu lordowi kawałku panują takie warunki, jakie sobie lord stworzy, zatem mamy tu do czynienia ze sporą różnorodnością.

Najbardziej przypadło mi do gustu „królestwo” Welesa. Może to ze względu na moje słowianofilstwo, a może dlatego, że jest najlepiej przedstawione. W każdym razie postać samego lorda jest bardzo dobrze skrojona. Swoją drogą, ja tam umiem sobie go wyobrazić, nie mam pojęcia, o co ci ludzie się czepiają… Jeśli chodzi o Marzannę, to jej sposób mówienia jest przeuroczy. Szkoda tylko, że taki wredny z niej babsztyl. Natomiast strzygi i inne sympatyczne rzeczy, które się tam pojawiły to wprost miód na me serce. Zwłaszcza, że ostatnio zaliczyłam serię wykładów dotyczących demonologii i muszę przyznać, że Słowianie byli niesamowicie kreatywni. Jak dla mnie, pojawienie się stworów i ich działania przeciwko Hao były wystarczająco drastyczne. Nie można przecież przesadzać, prawda?

W tym miejscu czuję się również zmuszona stwierdzić, że niezmiernie mnie ciekawi, co będzie dalej. Muszę też powiedzieć, że po Twojej fabule widać, że jest zaplanowana i przemyślana. Jest dobrze, kiedy coś sobie swobodnie idzie w którą stronę chce, ale bardzo fajnie jest móc odczuć, że autor wie, co pisze i wie, co z tego wyniknie.

Błędy wśród tych pięciu partów:

czterdziestym-siódmym lordem – ej, już to przerabiałyśmy! Po co myślnik? (part 01, roz. 3)

posiatkowała – a nie… poszatkowała? (part 02, roz. 3)

Po przeczytaniu kolejnych pięciu partów nasuwają mi się dwa stwierdzenia. Po pierwsze, zdecydowanie za mało Yoh w rozdziale trzecim. Po drugie… Twoja wizja podzielonego piekła dalej mi się bardzo podoba.

Zacznę może od Lucyfera. Mam nadzieję, że w dalszych częściach będzie go dużo, gdyż gość mnie po prostu oczarował. Niezmiernie podoba mi się sposób jego przedstawienia, robi bardzo dobre wrażenie. Tak właśnie wyobrażam sobie ważną piekielną osobistość (dla mnie piekło zawsze miało mimo wszystko jednego władcę).

Muszę przyznać, że bardzo mi się podoba również trzydziesty pierwszy lord. Mąż Marzanny? Ciekawe, co teraz… Oczywiście jestem fanką wszystkiego, co słowiańskie, zatem ponownie sprawiasz mi ogromną przyjemność. Przy okazji, drugi Słowianin robi dużo sympatyczniejsze wrażenie niż pierwszy. Wydaje się bardziej ugodowy… Mam nadzieję, że nie da się zwieść żonie zołzie?

Faktycznie, postawiłaś przed Hao za dużo przeciwności. Jasne, że nie wszystko mogło pójść jak po maśle – w końcu to piekło, a dogadywanie się z zadufanymi w sobie demonami nie może być łatwe, lekkie i przyjemne, aczkolwiek przez te ciągłe porażki i trudności, pobyt Hao w piekle straszliwie się ciągnie i powoli zaczyna nudzić.

No i powtórzę jeszcze raz, co już napisałam – zdecydowanie brakuje mi w tym rozdziale Yoh. On też jest głównym bohaterem i jednak poświęciłabym mu więcej uwagi… Ta szczątkowa informacja o podróży Yoh do rodzinnej posiadłości i jego przemyślenia w związku z tym to dla mnie za mało…

Podsumowując ten fragment oceny, w pięciu kolejnych partach rozdziału trzeciego znalazłam tylko jeden błąd… Chociaż nawet nie wiem, pod jaką kategorię błędu to podciągnąć. Sama zobacz:

Skutki tego czynu uświadomiłem sstanowczo zbyt wąskie… - A co to zdanie miało oznaczać? Poczułam się ograniczona, ale nie rozumiem… (part 09, roz. 3)

W kolejnych częściach dalej za mało Yoh, ale to nie zmienia faktu, że dobrze mi się czytało. Niestety, jakoś nie przepadam za podejściem Hao do życia. Owszem, jego sytuacja nie jest zbyt wesoła, ale zgadzać się na comiesięczne składanie ofiary jakiemuś piekielnemu bufonowi, który ma tylko trzydziesty pierwszy stopień? Chociaż dobra… To Hao, on ma skoliozę kręgosłupa moralnego.

Pomysł ze sprawdzianem naprawdę dobry. Jasna sprawa, że nie może być zbyt łatwo… Jeśli chodzi o dobór… hmm… broni, to jestem pod wrażeniem pomysłowości demonów. Naprawdę nikt przy tym nie majstrował? W każdym razie bardzo, ale to bardzo się cieszę, że Hao nie trafił jednak na łyżeczkę.

Podobają mi się delikatne elementy czarnego humoru. Aż się złośliwie uśmiechnęłam, kiedy to Czernobuh zepchnął Hao ze skarpy i poradził mu, żeby machał skrzydłami. No i oczywiście Marzanna, grożąca mężowi, że nie będzie obiadu – no majstersztyk! Humor jest, ale zupełnie nienachalny, bardzo subtelny i niezakłócający powagi sytuacji. 

A teraz kolejny jeden błąd:

 Chce należytego procederu śmierci – Chcę. (part 11, roz. 3)

I tym właśnie pozytywnym akcentem pozwolę sobie zakończyć analizę treści. Mam nadzieję, że była ona dla Ciebie wystarczająco wnikliwa i że się nie zawiodłaś. Opowiadanie mi się podoba i nie da się ukryć, że wciąga. Na pewno miałaś ciekawy pomysł i muszę przyznać, że interesuje mnie, co będzie dalej.

A teraz, jak obiecałam, opiszę jeszcze one-shoty.

Pierwszym z nich jest „Honor” – krótkie opowiadanko o dość nieprzyjemnym zabarwieniu. W sam raz pasuje do mojego dzisiejszego wieczoru, ale niestety jakoś średnio mi się podoba. Po pierwsze, niezupełnie wiem, o co chodzi. Rozumiem, że miało być dramatycznie i jest, przedstawienie emocji wyszło Ci bardzo dobrze. Ale co dokładnie się stało, tego już nie mogę stwierdzić. Co zrobili bracia i dlaczego Hao popełnił samobójstwo? Z mojej perspektywy wyglądało to trochę jak takie „na złość babci odmrożę sobie uszy”. Zabiję się, bo tak. Z jakiegoś powodu nie miał innego wyjścia, ale skoro to one-shot to chyba warto by wyjaśnić czytelnikom, czemu tak. W ten sposób to rzuca taki niefajny cień na całe opowiadanie.

Drugim one-shotem jest „Posiadłość Asakurów” i ten podoba mi się dużo bardziej. Bardzo się cieszę, że ktoś tak szczegółowo przedstawił posiadłość rodziny głównych bohaterów mangi. Nie wspomnę już o tym, że i mnie przyda się taka wiedza w pigułce. Mnie również zawsze podobało się, że większość miejsc istnieje naprawdę, zresztą nie tylko w Shaman Kingu, a we wszystkim, co czytałam i oglądałam. Za tą notkę masz ogromnego plusa i wiedz, że ja jestem jak najbardziej za, żebyś opisała szczegółowo pomieszczenia w posiadłości.

Dobrze. Podsumowując, Twój styl wymaga trochę pracy. Unikaj nadmiernej archaizacji i uważaj na zbytnią górnolotność. Piszesz w narracji pamiętnikarskiej, wchodzisz w głowę bohatera. W miarę możliwości żadnego „jakoby” i skróconych zaimków dzierżawczych. Poza tym niektóre dialogi powinny być bardziej naturalne… Pisz bardziej tak, jak się mówi i będzie super.

Bardzo się cieszę, że czytając Twoje opowiadanie od pierwszego zdania partu wiem, kto jest narratorem. Gratuluję osiągnięcia takiego efektu, dokładnie tak ma być!

Jak już wspominałam, szczególnie przemawia do mnie lekko humorystyczne zabarwienie całości. Jak najbardziej czuć, że opowiadanie jest poważne, a jednak wplatasz tam takie delikatne akcenty, które sprawiają, że na mojej twarzy wykwita mały uśmieszek. Trochę złośliwy, ale zawsze.

O tym, że wciąga już wspominałam… Zatem chyba będę powoli kończyć.

Ode mnie dostajesz Powyżej Oczekiwań. Wcale się nie cieszę, że oceniałam Twojego bloga, strasznie dziwnie się z tym czułam… Dobra, ale moje osobiste odczucia nie mają chyba wielkiego znaczenia. Obiecuję, że już zawsze będę komentowała Twojego bloga i nie dam się więcej wmanewrować w takie coś. Tymczasem dziękuję za uwagę i życzę miłego wieczoru.

Tak, tak, dobrze widzicie, Alucardyna dodała ocenę. Nie, to nie cud. To sesja…

Nie przyzwyczajajcie się za bardzo…

Pozdrawiam!

PS Ludzie! Pododawać mi etykiety przy ocenach i odmowach, kto tego nie zrobił, ordnung must sein... Eee... bardzo proszę ;]