535 www.niebieskie-marzenia.blogspot.com

Nareszcie udało mi się dokończyć tę ocenę. Myślałam już, że się nigdy nie zbiorę, żeby to zrobić, ale na szczęście dzisiejsze komentarze od autorki bloga zasadziły mi kopa w mój leniwy zadek i wreszcie chwyciłam się za robotę. No. To dzięki za tego mentalnego kopniaka ^^

Oceniam: www.niebieskie-marzenia.bogspot.com

Hm, niebieskie marzenia? Tytuł dość średni. Nie mówię, że zły, po prostu taki jakiś… nijaki. Nie sięgnęłabym z własnej woli ani po książkę, ani po bloga zatytułowane w ten sposób. Właściwie sama nie wiem, dlaczego tak. Mam wrażenie, że tytuł jest wymyślany mocno na siłę, a do tego nadmiernie poetyzowany. W końcu „niebieskie marzenia” to metafora (marzenia nie mają koloru), ale taka, która niczemu nie służy.

Cytat na belce oczywiście mi się podoba, mam go nawet w moim kajeciku z cytatami. Myślę jednak, że wskazanie autora powinno być właśnie na belce obok cytatu, a nie zakopane gdzieś w którejś zakładce. Akurat Joseph Conrad zasłużył na coś więcej niż czeluści zakładek.

Jeśli chodzi o wygląd bloga, natężenie jego błękitu nieco mnie przytłacza. Muszę jednak rozwinąć się na ten temat. O ile dziewczyna na pierwszym planie nie budzi szczególnej sympatii i ma głupią minę, tak tło za nią… cóż, zachwyciło mnie połączenie staroświeckich wież Hogwartu z nowoczesnym, urbanistycznym krajobrazem Nowego Jorku. Pięknie to wyszło. Szkoda, że tego nie widać, trzeba się naprawdę porządnie przyjrzeć. Natomiast twarz głównej bohaterki jest za wielka i nieco nieswojo się przez to czuję. Podejrzewam, że niezbyt estetyczne przesuwanie się szablonu to wina mojego monitora, więc zostawiam to w spokoju. Czytania to nie utrudnia, jedynie patrzenie.

Myślę, że przydałoby się też skomentować zakładki.

Po pierwsze, zakładka „sceny niepublikowane” wydaje mi się naprawdę świetnym pomysłem. Osobiście w każdym folderze z jakąkolwiek fabułą, obok rozdziałów jest plik o nazwie „części awaryjne”. Zwykle są to sceny zmienione lub wycięte. Zamierzam to wydać jako dodatek do właściwej powieści. Moim zdaniem coś takiego ma wiele zalet. Pozwala lepiej poznać historie bohaterów i jest po prostu ciekawe. Zgadzam się z Tobą, że sceny te nie miałyby prawa bytu, gdybyś wplotła je w rozdziały. Przede wszystkim, opowiadanie by się mogło mocno rozciągnąć, a poza tym wplatanie tego wyszłoby trochę nienaturalnie. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, czego czepiali się przeciwnicy tego pomysłu. W końcu większość fabuł posiada jakieś sceny wycięte i opublikowanie ich to wyraz sympatii i zaufania wobec czytelników. Mam co do tej zakładki tylko jedno zastrzeżenie. Publikujesz te sceny, więc nie są one „niepublikowane”. Napisz „sceny wycięte” i wszystko będzie się zgadzać.

Za wartą omówienia uważam też zakładkę „niebieskie marzenia”, czyli opis opowiadania. Przeczytałam go w całości, chociaż strasznie ciężko mi to szło. Całość jest za długa, za dużo zdradza i jest napisana strasznie chaotycznie. Chcesz zawrzeć tam wszystkie informacje, ale zawierasz je bez  ładu i składu, jakbyś pisała to, co Ci się akurat przypomni. Opis opowiadania powinien zainteresować i zachęcić do czytania, a nie opowiedzieć pół fabuły i zanudzić na śmierć. Wyobrażasz sobie tył okładki książki z takim monstrualnym opisem?

Istnienie podstrony „postacie”… niestety uważam za całkowicie bezsensowne. Nie ma tam nic przydatnego, po prostu wymieniona masa imion, nazwisk i dat urodzenia. Nie da się ani tego zapamiętać, ani nijak wykorzystać. Szczerze mówiąc, nawet nie czytałam tych wszystkich nazwisk. Na co mi to? Nie znoszę czytać angielskich słów, a szczególnie, kiedy są to nazwiska. Większości nie potrafię nawet wymówić, a co dopiero zapamiętać. Szkoda miejsca w htmlu na taką podstronę.

Nie widzę konieczności omawiania opisu autorki. Jest dość konwencjonalny, dupska nie rozrywa, mówiąc stylem akademickim. Ale jest poprawny stylistycznie i językowo, i tego właśnie się trzymajmy.

I tak oto czas przejść do tego, co bezapelacyjnie najważniejsze, czyli oceny treści.

Jak tego dokonałam, nie wiem, ale przeczytałam wszystko.

Przeczytałam i wiesz co? Myślę, że znienawidziłam do reszty słów „panienka” i „twarzyczka”. Przysięgam, że jeszcze raz zobaczę gdzieś jakąś twarzyczkę i z ogromną przyjemnością wgniotę ją w ścianę. A panienkę wypcham i powieszę sobie nad łóżkiem. Może te słowa nie raziłyby tak bardzo, gdyby były użyte w francuskim romansie z okresu klasycyzmu. Może. Ale do młodej Grant nie pasują ani trochę! Ludzie, ta dziewczyna ma niebieskie włosy, ubiera się w wytarte, upaćkane farbą spodnie i jeździ na desce. A z czym kojarzy się „panienka”? No raczej nie z Evelyn.

Idąc dalej tropem zgrzytów i niedociągnięć… Nie jest źle, ale jakoś nie wciąga. Pamiętasz nasze wcześniejsze spotkanie przy okazji omawiania ohydnie nudnej Laurie Riley? Nie, nie, tu nie jest nudno, ale mimo to… Coś mi nie gra. Długo zastanawiałam się, co właściwie. Bądź co bądź, nie znalazłam w opowiadaniu błędów. Powiedziałabym wręcz, że jest wypieszczone i dopracowane w każdym calu. Pod względem zapisu, idealne, powinno być obowiązkową lekturą dla przyszłych językoznawców albo podręcznikiem do gramatyki i interpunkcji języka polskiego. Co więc jest nie tak? No to ja Ci zaraz powiem co.

Tekst źle się czyta. Opornie, nie da się w niego wciągnąć. Owszem, o ile akcja jest ciekawa i mogłaby być wciągająca, o ile bohaterowie są żywi i nietuzinkowi… stylowi pisania mówię zdecydowane NIE! Do tej pory nie wiedziałam, że opis tortur (Evelyn zaatakowana na Pokątnej) może mnie znudzić. A może! Bo widywałam więcej emocji w opisie pokoju w podręczniku z rosyjskiego. Wiesz co, nie mam pojęcia, w jaki sposób ja to dostrzegam, ale po prostu czuję, że nic nie czuję. Dialogi są tak sztuczne i drętwe, że w ogóle nie potrafię się na nich skupić. Ludzie w „Nad Niemnem” byli bardziej przekonujący z tym swoim „kuzyneczkowaniem” niż Twoja Evelyn w wypowiedzi „Najpierw mam dwie godziny eliksirów, a ty, Alexandro?”. A przepraszam, gdzie ten jej osławiony bunt? Gdzie luz? Gdzie temperament? O nie, ta dziewczyna potrzebuje więcej barwy, nie wystarczy określić tej barwy w adresie bloga. Bardziej pasowałoby mi coś w stylu „- Dwie godziny eliksirów… Uczy tego chociaż ktoś normalny, czy kompletny sztywniak? – rzuciła niechętnie, mlaskając mugolską gumą do żucia. – A ty co masz?”. Bardziej podkreśl jej inność, jej podejście do życia. Z resztą, jak przy każdym. Czytając wypowiedź mam wiedzieć, czyje to słowa, bez czytania o tym, jasne? Mam wrażenie, że z Twoich postaci jedynie Leslie Lovegood jest naturalna i przekonująca, chociaż może zbytnio wzorowana na Lunie. Oprócz niej, większość Twoich postaci zlewa mi się ze sobą. Owszem, są różne, ale za mało wyraziste. Za mało jest kontrastu, najbardziej widać to właśnie w dialogach pomiędzy nimi.

Podobają mi się opisy miejsc. Są szczegółowe i pełne, bardzo dobrze spełniają swoją funkcję. Pod tym względem nie śmiem mieć zarzutów, bo moje zdolności w tym kierunku często ograniczają się do „ściany były zielone”. Jeśli chodzi o Twoje opisy miejsc, mogłyby spokojnie być podstawą do stworzenia tła do filmu, bez najmniejszych poprawek. Brawo!

Jeśli chodzi o fabułę, powiedziałabym, że jest dość ciekawa, chociaż niewątpliwie nawiązuje do kilku utartych schematów. Z poszczególnych elementów najbardziej podoba mi się motyw tęsknoty bohaterki za miejscem, w którym się urodziła i wychowała. To taka miła odmiana po utożsamianiu Hogwartu z domem i innych bzdetach. Ktoś wreszcie podszedł do tego po ludzku i powiedział wyraźnie, że Hogwart to SZKOŁA, w której nieco ogranicza się wolność uczniów i preferuje się staroświecki styl życia. Hogwart mógł być drugim domem, mógł… ale dla Harry’ego i Toma Riddle’a. Argument, że szkoła z internatem to nieco inna sprawa też upada, bo wynikałoby z niego, że jadąc do akademika, student się czuje, jakby wracał do domu, a zapewniam, że tak nie jest. Oprócz tego motywu, fabuła jest spójna, logiczna, choć nie jakaś banalnie prosta i ogólnie udana. Trochę mi brakuje wątków pobocznych. Czytanie wiecznie i cały czas tylko o Evelyn trochę męczy i czyni fabułę nieco jednotorową. Wiem, że to ona jest główną bohaterką, ale albo zbyt mdłą by siedzieć cały czas w jej głowie, albo nie wiem, co jest już ze mną nie tak. Wiesz co? Polecałabym narrację pamiętnikarską. Przy takiej narracji mogłabyś mówić językiem Evelyn, a bohaterka stałaby się dużo bardziej wyrazista. Chciałabym znać jej myśli słowo w słowo. Przy trzecioosobówce tego nie czuję, ale już sobie wyobrażam ją w akcji, kiedy na przykład w myślach ostro najeżdża na Brandona i używa przy tym słownika nie tak literackiego, jak obiektywny narrator (nie, nie wulgaryzmów). Pasowałoby mi też do niej jakieś własne powiedzonko. Jakaś cecha, która w mowie wyróżniałaby właśnie ją. Z pewnością zauważyłaś z życia, że ludzie mają różne „swoje” słowa, takie kotwice. Ktoś po każdym stwierdzeniu dodaje „no nie?”, ktoś inny każde zdanie rozpoczyna od „no”, ktoś jeszcze ma jakieś ciekawe słowo do określania rzeczywistości (np. moja współlokatorka każdego, kogo uważa za sztywniaka, nazywa „przytrzymanym” i nikt nie wie, dlaczego właśnie tak). Jak myślisz, czy Evelyn nie byłoby do twarzy z taką kotwicą?

No dobrze. Kończąc już ten wywód, wspomnę jeszcze o jednej rzeczy. Powiedz mi, proszę, co też takiego trzyma cię za ogon w tematyce potterowskiej? Piszesz fanfiction, ale poza tym, że dzieje się ono w potterowskim (czy może bardziej rowlingowskim) świecie magii… nie ma tam nic potterowskiego. Silisz się na oryginalność poprzez nietypowy czas akcji, a ja pytam szczerze: po co ci to? Wymyśl coś swojego, stwórz własny świat! Dlaczego nie stworzysz zupełnie nowej jakości, czemu nie zrobisz czegoś lepiej niż zrobiła to Rowling? Nie wiem, co zrobisz z tą radą, ale moim zdaniem powinnaś puścić tego biednego Pottera i napisać coś własnego. Dręczysz ten kanon i dręczysz, a i tak wiele z niego już nie wyciśniesz.

Oprócz wymienionych niedociągnięć, uważam, że Twój blog zasługuje na spore uznanie. Niewątpliwie wkładasz w niego serce i ogrom pracy. Ani chwilę w to nie wątpiłam. Myślę jednak, że serce nie jest w stanie funkcjonować w połączeniu jedynie z rozumem. Całości potrzebna jest jeszcze dusza, która ożywi to wszystko. Potrzebne jest zróżnicowanie, potrzebny jest mniej górnolotny, a bardziej podwórkowy styl.

Podsumowując całość, ode mnie dostajesz Zadowalający z plusem. Mam nadzieję, że ta ocena Cię satysfakcjonuje. Na koniec dodam, że naprawdę wierzę w Twoje możliwości i wierzyć w nie nie przestanę, bo je masz!

Tymczasem pozdrawiam serdecznie Ciebie i wszystkich Twoich czytelników, którzy na pewno mają za co uwielbiać Twoje opowiadanie.