534 www.hogwarts-friendship.blog.onet.pl

Pierwsza ocena. Mam nadzieję, że nie jest źle. Bądźcie łagodni dla Cat. 

Oceniam: www.hogwarts-friendship.blog.onet.pl

1. Pierwsze wrażenie:

Hogwarts friendship, czyli hogwarcka przyjaźń, tak? Tytuł jasno wskazuje nam na tematykę opowiadania. Ja osobiście lubię wiedzieć o czym będę czytać, aczkolwiek nie każdy podziela moje zdanie. Szkoda, że tytuł jest po angielsku, mamy tyle możliwości w naszym języku, że to chyba nie byłby kłopot wymyślić coś innego. Nie jestem jednak zagorzałą przeciwniczką angielskich tytułów, więc nie będzie to dla mnie aż taki problem. Wiemy, że opowiadanie będzie o jakiejś przyjaźni w Hogwarcie, pytanie tylko – jakiej? Według mnie są dwie opcje – Huncwoci albo Harry, Ron i Hermiona. Jednak bardziej bym stawiała na tą pierwszą. 

Cytat Wiesława Myśliwskiego na belce jest, moim zdaniem, idealnie dopasowany do tematyki. Nieważkość, czyli swego rodzaju beztroska, brak problemów, swoboda, o tym też jest pewnie Twoje opowiadanie: o zwykłych problemach młodych ludzi, którzy za niedługo będą wchodzić w dorosłe życie, a to jest ich ostatnia szansa na niezamartwianie się troskami i problemami. A przynajmniej tak przypuszczam. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z słowami: „Młodość, to stan nieważkości, jedyny w całym życiu” na innych blogach, co niewątpliwie jest dużym plusem. Oryginalność się ceni. Cytat jest ładnie zapisany w cudzysłowie, autor podany, czyli nie ma się do czego przyczepić.

4/5

2. Prezencja strony:

Szablon średnio mi się podoba. Jedno zdjęcie i nic więcej. Osobiście uważam, że mniej znaczy więcej, ale nie przesadzajmy w tym minimalizmie. Szablon, nagłówek, kolorystyka i cała reszta ma za zadanie przyciągać czytelników, jednak u Ciebie nie spełnia to zadania. Jest wiele osób, które mogą Ci pomóc z wyglądem bloga. Nawet samemu można zrobić coś, co nie jest wklejeniem zwykłego zdjęcia i zmienieniem koloru na brązowy. Niemniej muszę przyznać, że fotografia jest nawet interesująca, a ten odcień brązu, choć nie mój ulubiony, wygląda ładnie. Czcionki są dość czytelne, ale powinny być wyjustowane. Gdy jest wyrównanie do lewej wygląda to strasznie nieporządnie i chaotycznie. Niestety w trakcie czytania opowiadania czcionki zaczęły szaleć – raz była czarna, potem szara, niekiedy pogrubiona, a niekiedy… pomarańczowa? Musisz coś z tym zrobić, zwariować można od tych zmian.

Podstron niestety jest niewiele. Właściwie tylko jedna, bo pozostałe to dwa linki do szabloniarni i OL. Szkoda. Po przeanalizowaniu podstrony „o blogu” dowiedziałam się, że moje przypuszczenia były prawdziwe – historia jest o Huncwotach. Informacje o czym jest opowiadanie są bardzo przydatne, fajnie wiedzieć o czym będzie się czytać, dlatego bardzo się cieszę, że u Ciebie się coś takiego znalazło. Szkoda, że nie ma nic o Tobie, droga autorko. Oprócz nicku (Jen), niewiadomo o Tobie nic. A chciałabym się czegoś o Tobie dowiedzieć – dlaczego zaczęłaś pisać, dlaczego akurat Huncwoci, od jak dawna piszesz i takie tam. Niby nic takiego, ale brakuje. Nie posiadasz również strony o bohaterach. Niektórzy uważają, że tak jest lepiej, przecież w książkach nie ma spisu postaci, moim zdaniem natomiast Twój blog prezentowałby się zdecydowanie lepiej, gdyby posiadał kilka informacji o nich. Zauważyłam też, że rozdziały nie są ponumerowane, a powinny być.

Ogólnie nie jest źle, ale mogłoby być lepiej.

6/10

3. Treść:

Przechodzimy do najciekawszej części. Mam nadzieję, że ten zwykły, minimalistyczny wygląd skrywa intrygujące, bogate wnętrze.

a) fabuła opowiadania:

Jest to opowiadanie o Huncwotach, więc nie ma tu zbyt wielkiego pola do popisu. Zauważyłam, że starasz się wprowadzać wątki nieoklepane i rzadko pojawiające się w przygodach Starego Pokolenia. Fabuła z pewnością nie jest mocną stroną Twojego opowiadania, sama nawet napisałaś żeby nie spodziewać się zaskakujących zwrotów akcji i skomplikowanych, zawiłych wątków. Miałam wrażenie, że Twoje opowiadanie to zlepek różnych historii – zabawnych, ciekawych, lecz niestanowiących spójnej całości. W późniejszych rozdziałach pojawiła się intrygująca postać pana Burnsa oraz barwna ciotka Alex, ożywiło to zdecydowanie całe opowiadanie, ciągłe skupianie się na jednej grupce Gryfonów było zbyt monotonne. Muszę Cię pochwalić jednak za znakomity dobór adresu bloga. Bardzo często spotyka się ciekawe tytuły, które jednak nijak mają się do treści, są po prostu tajemnicze i przykuwające wzrok. U Ciebie natomiast spotkałam się dokładnie z tym, czego oczekiwałam po adresie bloga. Twoje opowiadanie jest lekką historią o dorastaniu, miłościach, pierwszych wyborach i przyjaźni właśnie. Szkoda, że nie opisałaś szerzej tego kontrastu pomiędzy beztroskim życiem w Hogwarcie i wojną za jego murami, który pojawił się przy okazji festynu dla par, na który James wybrał się z Lily. Przez całe opowiadanie miałam wrażenie, że posiadasz wiele ciekawych pomysłów, ale nie potrafisz ich do końca zrealizować, wszystko zostało tylko trochę napoczęte, a można było to dokładniej opisać. Nie zagłębiasz się też w psychikę bohaterów, ale o tym może później.

Jak już wspominałam, niezmiernie podobał mi się wątek pana Burnsa, zapowiada się on nawet ciekawie, więc mam nadzieję, że nie zostanie on szybko zakończony, lecz bardziej go rozwiniesz. Pomysły z balami są naprawdę banalne, pojawiają się one w niemalże każdym opowiadaniu. Podobnie jak częste imprezy. Czy naprawdę sądzisz, że Gryfoni urządzali wielkie przyjęcia za każdym razem, gdy ktoś miał urodziny? Po kilku miesiącach zabrakłoby im Ognistej Whisky i kremowego piwa. Poza tym, nawet jeśli Huncwoci zorganizowaliby imprezę ot tak, to z pewnością nie w Pokoju Życzeń. Wiesz dlaczego? Oni po prostu o nim nie wiedzieli, a nawet gdyby, to przecież nie powiedzieliby o nim połowie Hogwartu. Jen jako początkująca uzdrowicielka pomagająca pani Pomfrey wydaje się być ciekawym pomysłem, nie spotkałam się jeszcze z takim rozwiązaniem, jednak trochę to dziwne, że szesnastoletnia uczennica potrafi w pełni zastąpić wykwalifikowanego uzdrowiciela. W jednym z ostatnich rozdziałów zauważyłam coś, co albo świadczy o moim kompletnym braku wiedzy z zakresu medycyny, albo zapomniałaś o czym pisałaś na początku, przez co zaprzeczyłaś sama sobie. W rozdziale „Plan, który nie mógł zawieść” Lily dostaje „ataku astmy wywołanego kontaktem z alergenem” po tym jak budzi obsypana kwiatami, zaś w rozdziale „Gorączka piątkowej nocy” panna Evans najspokojniej sobie leży na łóżku tonącym w płatkach róż, a po astmie nie zostało ani śladu. Wyleczyła się? Jeszcze jedna rzecz, której nie znoszę, a która pojawia się w prawie każdy opowiadaniu, także w twoim – czy gdy ktoś płacze, zawsze po jego policzku musi spłynąć „pojedyncza łza”?! Nie, nie może się zwyczajnie rozpłakać, z jego oka musi wypłynąć majestatycznie jedna łza, ewentualnie „słona kropelka”, co automatycznie powoduje u mnie chęć wypróbowania moją głową, jak trwała jest najbliższa ściana.

Osobiście historia nawet mnie zaciekawiła, aczkolwiek mnie nie porwała. Była to miła rozrywka i nienajgorszy sposób spędzenia nudnego wieczoru, ale nie zainteresowała mnie na tyle, bym z niecierpliwością czekała na kolejny rozdział. Muszę jednak przyznać, że na tle setek innych opowiadań o Huncwotach Twoje wypada całkiem przyzwoicie. Widać pewne braki w fabule, ale nie jest ona taka sama jak wszędzie, co jest ostatnio sporym sukcesem. Aby poprawić swoje opowiadanie, mogłabyś wprowadzić jakiś jeden główny wątek, który przewijałby się przez kilka bądź kilkanaście rozdziałów i opowiedzieć nieco więcej o Alex, ciotce Jen, która jest ciekawie zapowiadającą się postacią.

18/25

b) świat przedstawiony:

Niestety wiemy o nim niewiele z Twojego opowiadania. Tylko dzięki pani Rowling mogę wyobrazić sobie wygląd dormitorium Jen, pokoju wspólnego czy Wielkiej Sali. Pojawia się niewiele opisów miejsc. Opisanie miejsca randki to stanowczo za mało! W ogóle też nie czuć magii Hogwartu. Gdzie podziały się majestatycznie płynące po korytarzach duchy, prowokujący wszystkich Irytek, postacie na obrazach? I gdzie zgubiłaś Grubą Damę? Dlaczego Twoja Wielka Sala jest niemalże taka sama jak zwykła stołówka? Gdzie jest sowia poczta? A lekcje? W całym opowiadaniu mogłabym policzyć je na palcach jednej ręki. A przecież uczniowie musieli na nie uczęszczać, podobnie jak robić zadania, uczyć się, ale u Ciebie prawie w ogóle tego nie było. Z umiejscowieniem wydarzeń w konkretnym czasie też było mi trudno. Gdy zaczęłam czytać pierwszy rozdział, miałam wrażenie, że zostałam brutalnie wepchnięta w sam środek zdarzeń. Nie było żadnego początku, wprowadzenia do historii.

4/10

c) kreacja bohaterów

Sposób przedstawienia Jennifer Johnson, dość interesującej głównej bohaterki, nie usatysfakcjonował mnie. Nie zagłębiłaś się w tę postać, chociaż sama ją wymyśliłaś i miałaś spore pole do popisu. Wiem, że była niska, miała ciemne oczy i najprawdopodobniej czarne, kręcone włosy. Grała jako pałkarz w drużynie Gryfonów, choć na początku nie była najlepsza, dopiero przez swój upór i determinację stała się całkiem dobrym zawodnikiem. Lubiła pomagać, nie mogła przejść obojętnie obok kogoś, kto cierpiał. Chciała zostać uzdrowicielką. Była pewna siebie, posiadała poczucie humoru, lubiła docinać Syriuszowi i potrafiła prowadzić nawet inteligentne rozmowy. Wiem, co robiła, jaka była, ale nie mam pojęcia dlaczego. Brakowało mi przemyśleń Jen, co myślała, jak się czuła. Co prawda pojawiały się refleksje bohaterki, ale były one zbyt powierzchowne, niezadowalające. Mimo iż dziewczyna, moim zdaniem, posiada pewne cechy naszej ulubionej Mary Sue(ładna, dość inteligentna, przyjaźni się z najpopularniejszymi chłopakami w Hogwarcie, jest świetną uzdrowicielką w wieku szesnastu lat), nie jest typowym ideałem. Przeczytałam dziesiątki opowiadań o Lily i Huncwotach, więc każdy oryginalniejszy bohater mnie niezmiernie cieszy – mam już dość tych wszystkich pięknych, czarnowłosych, łamiących serca Dorcas, łagodnych, nieśmiałych, złotowłosych Mary i niestabilnych emocjonalnie Lily. Twoja panna Evans była łagodna, wrażliwa i, co najważniejsze, nie wyzywa i policzkuje Jamesa na każdym kroku. Pokazałaś jej wahanie, niepewność w stosunku do Pottera, ale i tak brakowało mi jakiś głębszych przemyśleń. Twoje Lily nie była tak denerwująca jak większość, z którymi miałam nieszczęście się spotkać, lecz miałam wrażenie, iż jest bezbarwna, mdła, nijaka. Brakowało jej charakteru, czegoś, co by ją wyróżniało na tle innych bohaterów. Z czasem odrobinę się poprawiła, ale ogólnie jej postać mnie nie zachwyciła. James mnie za to irytował. „Aniołów nie zabiera się światu, a ja chciałem ją mieć tylko dla siebie…” Serio? Gdy czytałam jak wychwalał wspaniałość Lily, miałam ochotę znów przetestować wytrzymałość ściany. A potem te jednorożce, och!, ach!, jak wspaniale. Zawsze uważałam się za romantyczkę, ale nawet u mnie taka ilość cukru powoduje cukrzycę. Randki w Zakazanym Lesie to jeden z największych banałów jakie można wymyślić. Aż zjem sobie grejpfruta przez te słodkości. A fuj! Podobało mi się za to, że nie pominęłaś postaci Petera i pojawiał się on, robiąc cos więcej niż jedzenie. Często Pettegrew jest zalewie wspominany, gra nieistotną rolę, a przecież Glizdogon był Huncwotem i nie można temu zaprzeczyć. To, że ktoś nie lubi tego bohatera nie znaczy, że może go po prostu wyrzucić z historii, w której gra jedną z najbardziej znaczących ról. Dlatego też cieszy mnie, że, mimo iż nie pojawiał się jakoś wybitnie często, był, a to bardzo ważne. Podobnie jest z Remusem, wielki plus dla Ciebie za powierzenie mu ważniejszej roli w twoim opowiadaniu(i to wcale nie dlatego, że osobiście uwielbiam Lunatyka) niż czytanie książek i bycie głosem rozsądku Huncwotów. Wykreowani przez Ciebie bohaterowie wypadliby nienajlepiej, gdyby nie postać Alex Ross. Ciotka Jen wprowadza trochę życia w opowiadanie. Wątek jej i pana Burnsa, który, nawiasem mówiąc, też jest dość barwną postacią, zapowiada się ciekawie i ma niemały potencjał, więc nie zmarnuj tego.

Ogólnie postacie nie są złe. Mają pewne charakterystyczne cechy, nie są płaskie i bezpłciowe, ale można było lepiej zagłębić się w ich psychikę. Wykreowanie ciekawych postaci jest niezwykle ważne. Wiesz, wyznaję zasadę, że nawet najnudniejszą historię jest w stanie uratować intrygujący bohater. Postaraj się, bo widzę, że potrafisz stworzyć coś niebanalnego.

6/10

 d) opisy i dialogi:

Dialogi z pewnością są jedną z mocnych stron opowiadania. Wypowiedzi bohaterów są realistyczne, nie wydają się być na siłę wciskane w usta bohaterów, wypadły naturalnie. Czasem bywały zabawne, a humor, co mnie bardzo cieszy, nie był żenujący. Czasem naprawdę się uśmiałam i to szczerze. Najlepiej wyszły rozmowy pomiędzy Jen i Syriuszem.

Opisy zaś… no właśnie. Przemyśleń bohaterów było niedużo, a opisów przyrody, miejsc jeszcze mniej. Dla mnie zawsze najtrudniejsze w pisaniu było zobrazowanie miejsc, natury w ciekawy i nietuzinkowy sposób. Nietrudno przecież przedstawić pomieszczenie wyliczając co się w nim znajduje i gdzie. Takich opisów nikt nie chce czytać. Sztuką jest ukazać świat w taki sposób, by nie zanudzić czytelnika. I pokaż magię Hogwartu! Przecież to nie jest zwykła szkoła, jest najbardziej niezwykła spośród wszystkich. Pobaw się trochę słowem, wiem, że potrafisz. Twój styl jest niezły, nie męczy, płynnie czyta się to, co napiszesz. Masz możliwości, więc zrób coś więcej. Zwykłych opowiadań jest wiele, spraw, by Twoje się wyróżniało.

7/10

4. Poprawność językowa:

„Deszcz meteorytów”:

„Oczywiście, mógł ją zawiesić lub ukarać w jakiś inny sposób, ale odbyłoby się to kosztem drużyny. Jen bywała niezdyscyplinowana, ale była nieodłączną częścią drużyny” – powtórzenie

„Zresztą miał trochę racji, na początki Jen dość słabo latała, z koordynacją też nie było najlepiej, o krzepie, którą powinni mieć pałkarze, nawet nie wspominając”- powinien być przecinek, jest to bowiem wtrącenie

„Wieczór pełen magii, nieprawdaż? – Uśmiechnęła się Jen, gdy dotarli wreszcie na błonia, zdjęci pelerynę-niewidkę i spojrzeli w niebo usiane gwiazdami. Mieli szczęście – tak czyste niebo nie zdarza się często jesienią.” – powinna być wielka litera; powtórzenie

„I chociaż oboje lubili astronomię i zachwycali się wspaniałością kosmosu, to w tych wypadach chodziło o coś więcej.” – przecinek

„A co z rzeczami, na które nie mamy wpływu, których nie damy rady zmienić, choćbyśmy nie wiem, jak się starali?” – przecinek

„Nie wiem, co zrobię, jeśli komukolwiek, a szczególnie jeśli komuś z was, stanie się krzywda” – przecinek i wywaliłabym drugie „jeśli”

„Gdy usłyszałam go po raz pierwszy, przez następny tydzień nie mogłam zasnąć – powiedziała swoim normalnym, pełnym energii i uśmiechu głosem. Remus uśmiechnął się.” – przecinek; głos pełen uśmiechu?; powtórzenie

„Dziękuję – odezwał się w końcu, czując, że to słowo to za mało, lecz nie mogąc zdobyć się na nic więcej” – literówka, brakuje c

„Gdy wstał, objęła go ramieniem.” – przecinek

„Aniołów nie zabiera się światu”:

„Nie zmuszaj mnie, bym tam po ciebie wchodził!” – przecinek

„Wychodząc, wpadła na Jamesa, który właśnie miał zamiar znów zadudnić w drzwi.” – przecinek

„Z początku zastanawiał się, czy nie przesunąć godziny sobotniego treningu na nieco późniejszą(…)” – przecinek

„Johnson! Potter! Znowu spóźnieni! – wykrzyknął Michael, gdy tylko zobaczył na skraju boiska dwie znajome sylwetki. – Patrząc na twoją fryzurę, wnioskuję, że to twoja wina, Johnson!” – przecinek; przecinek

„Zanim zaczęli grać, Michael podleciał jeszcze do Jamesa(...)” – przecinek 

„Gdzie niby znajdziesz na tyle walniętą osobę, która będzie chciała grać w parze z Teddy’m? – zapytała ze śmiechem, podlatując do drugiego pałkarza(…)” – przecinek

„Kiedy jakiś czas później wyszła, tylko odprowadził ją spojrzeniem” – przecinek

„McGonagall chciała, abyśmy do niej przyszli po śniadaniu – zawołał, zrywając się z miejsca.” – przecinek

„Tradycje należy respektować”:

„Wychodząc z Wielkiej Sali, podeszła do Huncwotów” – wielka litera – Wielka Sala to nazwa własna; przecinek

„Jeśli chodzi o moje, i nie tylko moje, osobiste odczucia, to jestem pewna, że ten pudding to wasza sprawka.” – przecinek

„Lily szła właśnie w kierunku Wielkiej Sali na kolację.” – wielka litera

„Jeden deszczowy wieczór”:

„Ich spojrzenia się spotkały, lecz Syriusz szybko odwrócił wzrok, na co ona oczy wbiła najpierw w podłogę, a gdy, zerknąwszy na Blacka, zobaczyła, że ten wciąż ją ignoruje, znów skupiła się na widokach za oknem.” – przecinki, bo imiesłów

„Śmierciożerca, widząc jego ruch, zacisnął palce na własnej różdżce(…)” – przecinki, bo imiesłów

„Nie oglądając się za siebie, wyszedł na zalaną deszczem ulicę” – przecinek

„Szedł przed siebie, nie zważając na nic, mokre od deszczu włosy przykleiły mu się do czoła, ubranie lepiło się do ciała.” – przecinek

 „Czuł, że zrobił odpowiednią rzecz, właściwie to powinien był zrobić to już dawno temu.” – powtórzenie

„Jennifer stała za kulisami, starając się dojrzeć w tłumie sylwetkę ojca.” – przecinek

„(…)powiedział i, zobaczywszy kogoś za plecami dziewczyny, uśmiechnął się i skłonił lekko” – przecinki

„Zupełnie nie rozumiała, dlaczego miałoby mu zależeć na jej przeprowadzce do Włoch, a najwyraźniej właśnie na tym mu zależało.” – powtórzenie

„Głupi drobiazg”:

„Spojrzał kątem oka na Rose, która wyglądała jakby miała ochotę uciec z krzykiem, i ścisnął mocniej jej dłoń, by po chwili ją wypuścić.” – przecinek

„Gdy Puchooni odeszli, Jenny najpierw uniosła ręce w triumfalnym geście, po czym, uśmiechając się szeroko, dała Remusowi kuksańca w bok.” – przecinek; przecinek

„Tytuł Kretynki Roku”:

„Całowaliście się? – wypalił bez ogródek, a ona aż podskoczyła w miejscu, słysząc tak bezpośrednie pytanie.” – przecinek

„(…)mruknął ze zniecierpliwieniem i, łapiąc ją za ramiona, przekręcił plecami do siebie.” – przecinek

„Gdyby wiedziała, że pani Pomfrey nie uznała za stosowne poinformowanie jej, że eliksiry, które przyjmowała w Skrzydle, na jakiś czas obniżyły jej tolerancję alkoholu, na pewno by jej nie wychyliła.” – brakuje słowa „stosowne’; pojawiła się literówka – brakuje litery m w wyrazie „poinformowanie”; przecinki

„Patrzył na śpiącą dziewczynę, nie wiedząc, czy woli po prostu przyglądać się jej długim rzęsom i słuchać spokojnego oddechu, czy raczej chciałby, aby się w końcu obudziła.” – przecinki; przecinek

„Rozdziawiła usta. Przez chwilę tylko osiedziała z dłonią przytkniętaą do ust(…)” – powtórzenie; literówka – niepotrzebna litera a na końcu wyrazu „przytkniętą”

„Nie potrafił się nie uśmiechnąć, słysząc tę sugestię z jej ust” – przecinek

„Zrobiło się jeszcze gorzej, kiedy zdała sobie sprawę, że to w co jest ubrana, zdecydowanie nie jest tym, w czym wyszła ze Skrzydła.” – przecinek; przecinek

„Położyła głowę na poduszce i przymknęła oczy.” – literówka – brakuje litery n

Sporo błędów interpunkcyjnych, aż nie miałam siły wypisywać ich wszystkich. Musisz pamiętać, że imiesłów przysłówkowy zawsze trzeba oddzielić przecinkami, podobnie wtrącenie. Pojawiło się kilka powtórzeń i literówek, ale nie było źle. Za to błędów ortograficznych nie znalazłam. Albo byłam nieuważna, albo to Ty pod tym względem jesteś bardzo uważna. Stawiam na to drugie, bo zawsze wierzę w ludzi.

16/20

5. Oryginalność historii:

Jest to fanfiction i to w dodatku na podstawie „Harry’ego Pottera”, więc nie mogę dać maksymalnej ilości punktów. Twoje opowiadanie nie wyróżniało się bardzo spośród wielu historii o Huncwotach. Na plus na pewno jest to, iż nie pojawiały się wątki oklepane, banalne. No nie jest najgorzej, ale chyba sama wiesz, że dobrze też nie.

2/5

6. Dodatkowe punkty:

- za kota Bidziila i pewność Jen, że to idealne imię dla zwierzątka;

- za jemiołę na antence;

- za przyjaźń Jen z Remusem, bo go uwielbiam;

3/5

Razem: 66/100

Ocena: Zadowalający

Ocena wyszła idealnie taka jak chciałam, zdecydowanie nie zasługujesz na niżej niż Zadowalający. Twoje opowiadanie jest niezłe. Ale wiesz, co Ci powiem? Dobre opowiadania powodują, że czytam je do końca mimo późnej godziny, genialne – sprawiają, że nie umiem zasnąć. Po przeczytaniu Twojego, spałam jak dziecko.

Pisz dalej. Powodzenia!