511 www.sukcesja-chiyo.blogspot.com

Oceniam: http://www.sukcesja-chiyo.blogspot.com/

Szczerze? Zawaliłam. Wcale nie mam tu na myśli faktu, że zaczęłam pisać ocenę szablonową, choć miała być nieszablonowa. To akurat łatwo można było naprawić. Mój błąd… powstał przez Ciebie. To tylko i wyłącznie Twoja wina, Chiyo. Może lepiej wyjaśnię Ci, co takiego uczyniłaś, że popsułaś mi mój styl oceniania.

Kiedy tylko zobaczyłam odnośnik do bloga w swojej kolejce, od razu wiedziałam, że będzie ciekawie. Adres kazał mi przysiąść i pomyśleć przez chwilę nad nim. Na początku jedynym słowem w adresie, prócz końcówki oznaczającej portal, było „Sukcesja”. Później Blogspot nie pozwolił na zmienienie jedynie końcówki adresu. Tak więc powstała „Sukcesja Chiyo”.

Kot pogrzebany kilka metrów pod ziemią, dokopmy się teraz do niego.

Weszłam na ten blog i on… uderzył we mnie! Pobił mnie bardzo, bardzo mocno, do tego stopnia, że kompletnie zapomniałam o swoim obowiązku. Miałam opisać pierwsze wrażenie, dokładnie tak, jak widzi to potencjalny czytelnik, który pierwszy raz odwiedza Twój blog. Tymczasem owe pierwsze wrażenie sprawiło, że kompletnie zapomniałam o tym, że jestem oceniającą. Że mam pisać ocenę. Dorwałam się do rozdziałów, nawet nie sprawdziłam Menu! Nie interesowało mnie nic, miałam gdzieś, jaka jest tematyka tego bloga. Po prostu wiedziałam, czułam, że będzie idealnie. I nie przeliczyłam się!

Tak więc, bez żadnych wyrzutów sumienia zrzucam całą winę na Ciebie. Mam na myśli fakt, że zabrałam się za ocenę dopiero po przeczytaniu całości, co wydaje mi się nieco nieprofesjonalnym. Ocena miała zawierać w sobie chociaż cień obiektywności i z przykrością stwierdzam, że na ten moment to po prostu niemożliwe. Jeszcze nigdy nic tak na mnie nie wpłynęło i za to pierwsze wrażenie, zwyczajnie padam do stóp i chylę czoła! Sama chciałabym móc oddziaływać tak na innych. W poprzedniej ocenie, w tej szablonowej, którą pisać zaczęłam, dostałaś ekstra punkty między innymi za to, jakie blog wywarł na mnie emocje. Niesamowity nastrój. Ale do rzeczy.

Adres, zacznijmy od adresu, choć na to już, delikatnie mówiąc, za późno. Chiyo jest Twoim nickiem. Nie da się ukryć, że psuje to nieco efekt, który wywołuje „Sukcesja”. W każdym razie znaczeń słowa „Sukcesja” jest całkiem sporo, ale tak przede wszystkim, jak na moją niewielką, co prawda, inteligencję, oznacza to po prostu jakiś tam rozwój.

Na belce widzę tylko trzy słowa: „Piórko na wietrze”. Takie zwyczajne, ale po co się trudzić? Mogłabyś tu zamieścić jakiś cytat, ale czy to ma sens? Teraz praktycznie każdy blog ma jakieś hasło przewodnie, „Piórko na wietrze” i „Sukcesja” są Twoimi. To zdecydowanie wystarczy.

Pierwsze wrażenie jest piorunujące, czego już pewnie domyśliłaś się po moim wstępie. Kiedy tylko tu weszłam, natychmiast uderzył we mnie ten nastrój… Klimat ogarnął mnie w całości. Przed oczyma pojawiły się przepiękne Indie, cała ta kultura i stroje. Zobaczyłam ten taniec, usłyszałam muzykę. Jestem zwyczajnie zachwycona. Nawet teraz, kiedy zaznajomiłam się już z treścią tego bloga, wrażenie jakie wywiera on na mnie, nie zmieniło się ani trochę.

Pisząc ocenę, przekopałam się przez Menu. Miałam zacząć od szablonu, ale zamieściłaś w „Linkach” list do oceniających, w którym prosiłaś, żeby zrobić to na końcu. Niech tak i będzie.

Linki ładnie posegregowane. Trzeba się nieco naklikać, kiedy przechodzę do kategorii „Oceny”, ale jestem w stanie to przeboleć.

Co prawda, doskonale wiem już, o czym jest opowiadanie (Twoja wina! Moja słaba wola nie ma tu nic do rzeczy, nie wykłócaj się, bo i tak zwalę to na Ciebie), ale i tak zaglądam do tego, co sama o nim napisałaś. Piosenka będąca motywem przewodnim dla tego opowiadania, jest doskonale dopasowana. Idealnie zgrywa się z moim wyobrażeniem Twojego świata. Co do samego opisu… krótki i na temat, dokładnie to, czego oczekiwałam. Na ten moment wiem o opowiadaniu zbyt wiele i z trudnością przychodzi mi utrzymanie języka za zębami, bo o pewnych rzeczach należy wspomnieć dopiero później, więc może ja już przejdę do następnej zakładki.

„Wymowa”. To jest dopiero ciekawy pomysł! Imiona faktycznie spadły z bananowca, ale Ty dokładnie objaśniłaś nam, jak je traktować powinniśmy. Tak też nie muszę martwić się wymową dziwnych nazw, imion i nazwisk. Mój błąd, że zajrzałam tu dopiero pod koniec.

Kolejną zakładką są „Mapy”. Najwyraźniej bardzo Ci się nudziło. Albo też chciałaś w pełni oddać świat, który stworzyłaś. Tymczasem ja wpatruję się w niektóre z tych planów i kompletnie niczego nie pojmuję. Nie mnie to jednak oceniać, bo nigdy nie miałam orientacji w terenie. Studiowanie map nie jest moją dobrą stroną. Swoją drogą, plan Barathy nie chce mi się załadować, sprawdź to koniecznie.

Dopieszczasz to opowiadanie! Przyglądam się źródłom i jestem zaskoczona, że znalazły się tu nawet te anglojęzyczne. Musiałaś sporo naszukać się, by znaleźć odpowiedzi na niektóre pytania. Umieszczając „Źródła” w Menu, nie tylko pokazałaś, że bardzo dbasz o poprawność całego opowiadania, ale i zaprezentowałaś nam kolejny objaw swojej pracowitości. Te zakładki są naprawdę dobrze zbudowane. Dążysz do perfekcji.

Jest i muzyka. Ostatnimi czasy pojawia się niemalże na każdym blogu, ale nie mam nic przeciwko niej. Indyjska muzyka, mmm, stwierdzam, że moja wyobraźnia ani przez chwilę się nie myliła, kiedy czytałam pierwsze rozdziały tego opowiadania.

Dodatki! Tailerami jestem najzwyczajniej w świecie zachwycona. Mam swoje Indie! A właściwie to Twoje Indie. Wciąż zapominam, że to świat stworzony przez Ciebie. Coś podobnego do Indii, ale to nie są Indie, prawda? Niemniej jednak jestem zachwycona, bo klimat jest niesamowity.

Kolejna zakładka, to stare szablony. Moim faworytem zdecydowanie jest ten aktualny.

Jest i subskrypcja. Coś czuję, że wkrótce mój nick znajdzie się w tej zakładce.

Brakuje mi tu jedynie strony poświęconej bohaterom. To coś, co spotykam niemalże na każdym blogu i od pewnego momentu zaczęło mnie to zwyczajnie irytować. Dlaczego? Opisy często kompletnie nie zgadzają się z treścią opowiadania. Widzę, że wolisz, aby czytelnik poznał Twoje postaci czytając. Wiesz co? W pełni to popieram. To hipokryzja z mojej strony, bo sama stworzyłam taką zakładkę dla swojego opowiadania.

Teraz zajmijmy się szablonem, nie chcę tego odkładać na sam koniec oceny. Widzę stopę i dłoń. Obrazek ma złotawe elementy, wśród nich przede wszystkim biżuteria. Widać też coś, co przypomina tatuaże. Albo to są tatuaże? Nagłówek jest naprawdę niezwykły, stwarza niesamowity klimat. Mam ochotę zatańczyć i posłuchać indyjskiej muzyki. Kolory są do siebie dopasowane, wszystko wygląda idealnie. Jestem jedynie zdania, że „Sukcesja” mogłaby być zapisana inną czcionką, ale ta nie jest jakaś zła. Po prostu niespecjalnie mi się podoba.

„Żądza władzy jest gwałtowniejsza od innych namiętności”, głosi napis na pod tytułem. Podoba mi się, oddaje charakter opowiadania.

Tekst przejrzysty, choć tych Twoich „aktualności”, że tak to nazwę, jest całkiem sporo.

Krótko mówiąc: jestem na tak. I to wielgaśne tak!

Nie lubię Cię. A tak szczerze, to chylę czoła i całuję stopy! Mówił Ci ktoś, że jesteś genialna? Jeśli nie, to ja to mówię. A jeśli tak, to podpisuję się pod tym rękami, nogami i całym, całym serduchem, niezmywalnym piórem z Parkera. Jestem zauroczona tym opowiadaniem. Jest tu ledwo osiem rozdziałów podzielonych na części. Mogłabym opisać każdy, ale kiedy je czytałam, nie to było w mi w głowie. Dlatego podsumuję wszystko teraz.

Najbardziej zainteresowała mnie postać Mistrza Endrasha. Anavati swoją drogą, ale Mistrza po prostu uwielbiam. Czegokolwiek by nie zrobił, po prostu zyskał moją sympatię na samym początku i jego niecne plany nie są w stanie jej przegonić. Momentami miałam wrażenie, że pomiędzy nim a jego uczennicą do czegoś dojdzie, ale chyba się lekko przeliczyłam. Niespecjalnie lubię chłopaka Anavati i z pewnością nie przeszkadzałoby mi, gdyby Endrash wyszedł na pedofila. Wręcz przeciwnie, śmiałabym się wniebogłosy i jeszcze skakała entuzjastycznie po tapczanie. Jestem jedynie niezmiernie ciekawa, co takiego chciał powiedzieć Anavati Jesharas przed egzaminami. Mam nadzieję, że wkrótce wyjawisz nam tą tajemnicę.

Byłam zachwycona występem Anavati na Dniach Otwartych Akademii. Moja wyobraźnia się rozbrykała. Zaplanowałaś to wszystko idealnie! I zaskoczyłaś mnie, bo nie spodziewałam się, że dziewczyna jednak wystąpi. Aż słyszałam w myślach, jak dziewczyna śpiewa tą, swoją drogą, bardzo pomysłową piosenkę. To zdecydowanie mój ulubiony fragment w całym opowiadaniu.

A przechodząc do wątku Upasnej… Jej imię kojarzy mi się ze świnią i nic na to nie poradzę. Jakoś mnie nie zachwyciła, ale bardzo polubiłam jej starszą siostrę. To ciekawy wątek. Ogółem, całe opowiadanie jest ciekawe! Kurcze, dziewczyno, na Twoim miejscu skończyłabym to, dopracowała i spróbowała szczęścia w wydawnictwie! Twórczość własna w końcu, prawda? Na dodatek naprawdę świetna. Mogłabym się rozpływać godzinami nad tym opowiadaniem.

Żałuję, że uśmierciłaś ojca Upasnej. Ten człowiek był sympatyczny, w dodatku bardzo troskliwy. To był punkt kulminacyjny, który odmienił całe życie Upasnej (tak w ogóle, przez cały czas zastanawiam się, czy dobrze odmieniam to imię). A jednak… żal. Wolałabym, gdyby padło na matkę dziewczyny, jej postać nie była tak zarysowana. Albo i była, tylko ja większą uwagę zwróciłam na tego mężczyznę. Opisy po tym, co się stało, nie były jakimiś wyciskaczami łez, ale mnie wzrusza praktycznie wszystko, więc łzy i tak miałam w oczach.

Koniec. Koniec o fabule, przejdźmy dalej, nim rozpłynę się do końca.

Czytając, poczułam, jak bardzo wpasowałaś się w pisanie o tym świecie. Twój styl w pełni oddaje ten klimat. Doskonale dobierałaś słowa, świetnie układałaś zdania. Co z tego, że wszystko prowadziłoby do Twojej Barathy, gdyby styl pisania kompletnie od niej odbiegał? Nie wyobrażam sobie tego opowiadania napisanego językiem, którego inni używają do pisania o współczesności. Nawet, gdyby już napisać takowym językiem opowiadanie o podobnej fabule, to drugie nie umywałoby się do Twojego. Postarałaś się, zobaczyłaś ten świat, opisałaś go. I raz jeszcze chylę czoła, i raz jeszcze padam do stóp! Wiem, że to miała być część projektu, ale w tym momencie tego nie uznaję. Wszystko się na czymś opiera, a to, co napisałaś, jest w pełni Twoje. Koniec i kropka, Twoje opisy, Twoje wyobrażenie - inaczej być nie może. Wyszło… magicznie.

Podziwiam Twoje dialogi, które pomimo języka, nadal powalają prostotą i naturalnością. Wszystkie te „oj!” dodają charakteru opowiadaniu. Opisy są rozbudowane, ale nie ciągną się. Raz jeszcze powtórzę: ten styl idealnie oddaje świat przedstawiony, który zresztą przedstawiony został idealnie.

Wykreowałaś wielu, wielu bohaterów. Rozglądam się w poszukiwaniu chociażby jednej przeidealizowanej postaci - nie widzę takowej. Postaci, których losy śledzimy, są odpowiednio zarysowane. Mają stałe, niezmienne cechy. Jedynie Upasna, która pod wpływem pewnych wydarzeń, zmieniła się. Choć nie można powiedzieć, że nie do poznania! Utrzymujesz swoje charaktery, narysowałaś szkice, które teraz pięknie kolorujesz. Potrafię sobie wyobrazić wygląd bohaterów, wiem, jak zachowaliby się w niektórych sytuacjach. I moim ulubionym bohaterem wciąż pozostaje Mistrz Endrash.

Błędy? Brak. No, może jeden, ale nie jestem pewna, czy to przypadkiem nie było zamierzone. W końcu czego można się spodziewać po Upasnej?

Gliniane ręce, część pierwsza:

„Kogo podsłuchowujesz? — szepnęła” - Oddziałowywujesz na mnie bardzo, bardzo dobrze, ale to jest śmieszne i nic na to nie poradzę. Oświeć mnie, błagam! Czy to było zamierzone? Bo ja nie wiem, co Ty zamierzowywujesz, mam jedynie swoje domysły. Aj tam, i tak opowiadanie nic na tym nie traci! Obstawiam, że jednak to zamierzywuwywałaś, ale popraw mnie, proszę, jeśli się mylę.

W każdym razie jesteś zaskakująco poprawna. Nie mam niebieskiego pojęcia, jak tego dokonałaś, ale jestem zachwycona!

Moja droga, tak jak już wspominałam wcześniej, po kretyńsku zaczęłam pisać ocenę szablonową. Chciałabym jedynie wspomnieć, że nie szczędziłam Ci w niej punktów dodatkowych. Za klimat i pierwsze wrażenie przede wszystkim. Nadal nie mogę wyjść z podziwu dla obu tych rzeczy, które sprawiły, że ja, po prostu, pożarłam to opowiadanie!

Wybitny z wielgaśnym plusem ode mnie! Nie chciałaś, żeby głaskano Cię po główce, ale… nie sposób nie głaskać! Nie mam się do czego przyczepić i nic mnie bardziej w tym momencie nie cieszy. Dawno nie wpadłam na taką perełkę w Internecie i jestem Ci za nią niezmiernie wdzięczna! Prośbę o powiadamianie mnie o nowościach zostawiłam już w subskrypcji, więc na tej ocenie moja przygoda z tym blogiem z pewnością się nie skończy. Moje gratulacje i, i, i pozdrawiam bardzo cieplutko! Mam nadzieję, że kiedyś zawędrujesz ze swoimi dziełami do jakiegoś wydawnictwa - i tego też Ci życzę! 
Ach, jeszcze nim zapomnę! W aktualnościach napisałaś, że w opowiadaniu mogą pojawić się wulgaryzmy. I tu czas na pierwszą, jakąś porządniejszą radę ode mnie - nie rób tego. Są opowiadania, do których wulgaryzmy pasują, ale to zdecydowanie nie jest jedno z nich. Zapisując tu przekleństwa niewątpliwie odejmiesz uroku całości i zepsujesz nieco charakter opowiadania. 

Raz jeszcze - pozdrawiam! :)

Dziewczyny, kiedy najdzie Was ochota, żeby coś poczytać, ot tak sobie, to bardzo polecam Wam tego bloga :) 

A jak tam przygotowania do szkoły? Dobra, ja już się zamykam, bo wyczuwam, że zaraz wszystkim popsuję humory :D