485 www.musivum.livejournal.com/profile

Oceniam: musivum.livejournal.com

Chciałabym Cię jeszcze na początku przeprosić za taką zwłokę w ocenianiu, chaotyczność, ale mam nadzieję, że zrozumiesz: obowiązki, brak czasu, nauka i brak klawiatury w laptopie robią swoje.

Z portalem LiveJournal spotkałam się chyba po raz pierwszy tak na dłuższą metę, ale już mogę powiedzieć, że ani trochę mi się nie podoba. Jest nieprzejrzysty, niewygodny i jakiś taki… zbyt prosty w wyglądzie. Co więcej, wydaje mi się, że nie ma w nim żadnych bardziej wymyślnych funkcji, więc nie mam najmniejszego pojęcia, dlaczego wybrałaś akurat tę stronę – według mnie, chociażby taki blogspot.com albo blox.pl prezentują się lepiej.

W przypadku Twojego bloga nie mogę mówić o jakimkolwiek pierwszym wrażeniu – takiego nie ma, a jeśli kiedykolwiek było, to dawno, dawno temu. Nie mam też pojęcia, czy w ogóle stronę, na której umieszczasz swoje opowiadania, mogę nazwać „blogiem”, ale pozwolisz, że będę to robiła – tak dla wygody.

Poudawajmy jednak, że nic nigdy się nie stało, a ja jestem musivumową dziewicą.

Jak już powiedziałam wcześniej, nie podoba mi się tutaj. Jest zbyt biało, potem jest zbyt granatowo, a Barack Obama po mojej prawicy też mnie jakoś nie zachęca do zagłębienia się w gąszczu kolejnych literek i odnośników. Ale przypomina się, że przecież yes, I can, więc cóż mi pozostaje?

Musivum to jakże tajemnicze i pięknie brzmiące słówko – jak wszystko po łacinie zresztą. Lubię łacinę, a mozaika też może być ładna. Poza tym, mozaika to arcydzieło, to układanka. Zadziwiające, jak jeden element w złym miejscu może wszystko popsuć, prawda? Reasumując: jest dobrze, prosto i zapada w pamięć. Punkt dla Ciebie.

W kryteriach oceniania zazwyczaj bierze się też pod uwagę tak zwaną „belkę”, ale jakoż że takowej u Ciebie nie ma, pozwolisz, że pod uwagę wezmę podtytuł, czyli, jak podejrzewam: „Szczecińską mozaikę humanistyczną”. Już od dawna wiem, dlaczego akurat szczecińską, wiem też, dlaczego mozaika. Bosko, iż bystrzy ludzie mogą wywnioskować kilka faktów z tych trzech zaledwie słówek.

Powiedziałam już wcześniej o kolorach, które są przecież częścią szablonu, ale do tego jeszcze wrócę, jeśli pozwolisz. Do niego zaliczę także zdjęcia, które umieściłaś na stronie powitalnej. Choć na samym początku nie przypadły mi do gustu, z biegiem czasu doszłam do wniosku, że jednak podzielenie się nimi było całkiem dobrym posunięciem. Miło jest wiedzieć mniej więcej, gdzie rozgrywa się akcja Twoich opowiadań. A na marginesie wspomnę też, że najlepsze zdjęcie, to zdecydowanie to z latarnia uliczną na pierwszym planie. Te kolorowe kamieniczki są wprost przeurocze! I te „nocne” też są niczego sobie, ale ja mam słabość do miast o nocnej porze.

Kiedy jednak jeden z linków przeniesie mnie na którąkolwiek z podstron, wita mnie niezbyt piękny nagłóweczek – granatowy napis na czarnym tle. Zapamiętaj, że choćby nie wiem, jak piękny miałby być ten napis, nigdy nie łącz granatu i czerni, nigdy! Szczególnie nie w tych odcieniach. Wygląda to brzydko, tańczy przed oczyma, zlewa się.

Przeniesienie linków było dobrym pomysłem. Kiedy pisałam tę ocenę po raz pierwszy, właśnie wspomniałam w niej o tym problemie. Wcześniej wszystko było bardzo poupychane i nieczytelne, a teraz przynajmniej w jakimś stopniu wiem, co gdzie jest. Myślę jednak, że warto zrobić to samo z kolumną, w której są Twoje inspiracje. Albo chociaż fajnie by było poszerzyć tę kolumnę, jeśli się da.

Ogólnie, to jak na taką stronę, teraz wszystko prezentuje się dobrze, może nawet bym powiedziała, że profesjonalnie. Ale jakoś nie łapie za serce i nie zdycham z zachwytu.

Odwiedzając sobie po raz kolejny zakładki ze słowem wstępnym i tę z krótkim opisem Ciebie, stwierdzam, że w zupełności mi to wystarcza. Mówisz, co trzeba, nie lejesz wody, wszyscy są zadowoleni, nikomu niczego nie brakuje. I pozdrów, proszę, Andrzeja. Tak po prostu.

Czytać zaczęłam od „Kiedy zapominam, że widzę Innego”, a było to bardzo dawno temu. Pamiętam jednak, że akcja całego tworu rozgrywała się głównie na imprezie, a więc niespecjalnie porywała. Bardziej w sumie skupiłaś się na przeżyciach bohaterów – co się chwali, oczywiście! – jednak wydaje mi się, że momentami było nieco nudnawo i jakoś tak nie unosiło. Najzwyklejsza grupa osób, najzwyklejsza sytuacja, najzwyklejsze zachowania. Myślę, że warto byłoby ubogacić nieco to wszystko. Jednak z drugiej strony…

Muszę jednak uwagę zwrócić na postaci w Twoim opowiadaniu. W części A można było poczytać o Michale i Lali, i na nich głównie się skoncentrowałaś. Bardzo ładnie pokazałaś ich uczucia, co właśnie pozwoliło stworzyć nić sympatii do nich. Oboje są niezwykle realistyczni, podobnie zresztą jak i Paweł czy Dominika. Co jeszcze? W kryteriach napisane jest coś o oryginalności, więc i ją spróbuję już poruszyć. Nie wiem, czy jakaś tutaj jest – jak powiedziałam już wcześniej, to wszystko wydaje się niesamowicie normalne. Gdyby jednak popatrzeć na całość z innej strony, to teraz przecież nie tak łatwo natrafić na opowiadania osadzone w naszych polskich realiach. To właśnie mi się bardzo spodobało już od pierwszej chwili.

Co jeszcze? Ach, no tak. Michał jest gejem. Lala nie znała nigdy żadnego geja. Michał jest zdegustowany, a Lala zakłopotana. Okej.

Miałam już okazję czytać opowiadania z wątkami homoseksualnymi, co więcej, zauważyłam, że takich ostatnio pojawiło się niesamowicie wiele. Nie mogę więc powiedzieć, że tym wybiłaś się ponad całą resztę. Aczkolwiek w takich utworach geje czy lesbijki zwykle są ukazywani jako ktoś „normalny”. Oczywiście, nie chodzi mi tutaj o to, że osoby o odmiennej orientacji powinny być dyskryminowane czy coś w ten deseń, nic z tych rzeczy! Po prostu zazwyczaj takie postaci są jakby akceptowane przez cały ogół i nikt nie ma z tym problemu – co naturalnie jest wierutną bzdurą w zwykłym świecie. Ładnie pokazałaś to zawstydzenie Lali w stosunku do Michała. Bądź co bądź, nie każdy może czuć się swobodnie w towarzystwie geja, choć teoretycznie nie powinno to robić nikomu żadnej różnicy. Ale cóż na to.

Styl? Z tego co do tej pory przeczytałam, to mogę powiedzieć, że piszesz dobrze – a jakże. To pewnie wiesz. Ładnie dopasowałaś styl najpierw do charakteru Michała, a następnie do Lali. Czasami jednak odniosłam wrażenie, że piszesz tak, jakbyś tego wszystkiego się nauczyła. Te chwile jednak nastąpiły bardzo, bardzo rzadko.

Co dalej? Dalej mamy opowieść o tym, jak to nie powinno się ludzi szufladkować i jak stereotypowo ich oceniamy. Piszesz o spotkaniu Lali z Michałem i ich pierwszej, prawdziwej rozmowie. O mętliku w głowie i pewnym zawstydzeniu, jakie wywołał fakt, że ma się złe zdanie o osobie, której tak naprawdę się nie zna. I o błędzie, jaki robimy, kiedy nie pozwalamy sobie zagłębić się w duszę drugiego człowieka.

Ja sama uważam problem szufladkowania ludzi za naprawdę poważny i mimo wszystko wciąż istniejący na świecie. Trudno się go pozbyć i podejrzewam, że nigdy to się nie stanie. Dobrze, że poruszyłaś akurat ten temat, bo przecież powinno się przypominać o wadach, jakie w nas siedzą, a nie je tuszować. Sądzę jednakże, że wszystko opisałaś tak… normalnie.

Masz naprawdę ładny styl pisania. Tworzenie czegoś przychodzi Ci z łatwością i przyjemnością, to widać wszystko podczas czytania. Uważam jednak, że żeby naprawdę podbić czytelnika, musisz się jeszcze bardziej postarać.

Oprócz „Kiedy zapominam, że widzę innego”, przeczytałam też „Bo to twój dobry kumpel”. Wiem, że nieco nie po kolei, ale jednak jestem zadowolona, że się wróciłam. Bo te części podobają mi się o wiele bardziej.

Już na samym początku spodobało mi się to, jak wypróbowałaś inną narrację, która, nie ma co ukrywać, sporo wniosła do tekstu i nadała mu charakteru. Nie wyszła sztucznie, jak mogłoby się wydawać – wręcz przeciwnie, gdybyś użyła inną, wtedy dopiero wyszłoby sztucznie. Niesamowicie przyjemnie czytało się o historii przyjaźni, która przecież dużo zniosła. W ogóle miło się czyta o przyjaźniach, a Ty przedstawiłaś to w dodatkowo ładny sposób. Myślę, że udanym pomysłem było to, że pokazywałaś życie Dzidy i Skały w takich częściach i z tak różnych stron, i z tak różnych lat. Rozciągnięcie akcji w czasie pozwoliło czytelnikowi nie tylko na oswojenie się z bohaterami, ale przede wszystkim na ich zrozumienie. Nie ukrywam więc, że z jakimś tam smutkiem i niewielkim wewnętrznym buntem przyjęłam ostatnie akapity. To było pożegnanie, a ja pożegnań nienawidzę – tak po prostu.

Pozwolę sobie wrócić do samego początku – do sceny w McDonaldzie. Chcę tylko powiedzieć, że wyszła Ci ona niesamowicie realistycznie. To właśnie podoba mi się w Twoim pisaniu, że mogę sobie wszystko dokładnie wyobrazić i nie mam z tym najmniejszych problemów. Myślę, że naprawdę niewiele osób zareagowałoby spokojnie na myśl, że ich dobry kumpel jest gejem. Dlatego doceniam fakt, że Paweł się wkurzył, a nie rzucił tekstem w stylu „Wiedziałem!”.

Czytając najpierw „Kiedy zapominam…”, już tam dowiedziałam się, że Paweł i Monika z jakichś powodów nie są parą. Tutaj jednak dowiedziałam się z jakich powodów. Może wydawać się to niezwykle śmieszne, ale po prostu fakt, że jednak ci dwoje potrafili się dogadać, podniósł mnie na duchu.

Myślę, że wyjątkowo pozytywnym aspektem całego opowiadania jest to, że każdy bohater wywarł na mnie jakieś wrażenie. Podziwiam Michała za odwagę, Pawła za to, że jednak wrócił, Monikę za zdecydowanie; Lala natomiast wzbudziła trochę współczucia. A to wszystko dlatego, że idealnie wykreowałaś ich charaktery. Brawa dla Ciebie.

Lubię w Twojej twórczości to, że nie boisz się różnych tematów, że ich nie omijasz. Czy to w „Kiedy zapominam…”, albo „Bo to twój…”, albo w „W co się bawiły małe dziewczynki”. Z jednej strony gryziesz feminizm, z drugiej tępisz stereotypy, z trzeciej chwytasz się homoseksualizmu, który pokazałaś w bardzo naturalny sposób, że pozwolę sobie jeszcze raz do tego wrócić. Nie opisałaś po prostu migdalenia się dwóch osób tej samej płci, jak zwykle robią to autorzy na swoich blogach. Po prostu poświęciłaś im emocje, co było najlepszym wyjściem.

Chciałabym jeszcze zwrócić uwagę na świat, w którym umieściłaś opowiadanie – czyli na rzeczywistość. Bardzo cieszę się z faktu, że Musivum to nie jest kolejne fantasy osadzone w wyimaginowanym mieście, albo że nie jest to opis życia kilku bohaterów w jakimś obcym kraju. Uważam, że w ten sposób jeszcze lepiej mogłam zrozumieć postaci. I choć nigdy w Szczecinie nie byłam, to wierzę Ci, że Michał mógł przebiegać taką a taką ulicę, a Paweł siedzieć na tym czy innym przystanku.

Reasumując: piszesz dobrze, naprawdę dobrze. Jesteś odważna w tym co robisz i starasz się przekazać kilka mądrości – masz cel w tym, co robisz, co naprawdę doceniam. Masz też umiejętności, czego nie można wykluczyć, masz łeb na karku i świetne pomysły. Tak trzymaj. Wiesz, co robisz, a zgłoszenie Musivum do oceny miało tylko Cię w tym upewnić, jak sądzę. A więc – upewniam Cię, że jesteś na dobrej drodze. Jesteś też niesłychanie oryginalna w tej prostocie – bo niby akcja dzieje się w normalnym Szczecinie, wśród normalnych ludzi, to jednak, o dziwo, pierwszy raz coś takiego czytam. Mam jednak jedno „ale”: gdybyś chciała kiedyś wydać książkę, do czego serdecznie Cię namawiam, bo masz ku temu predyspozycje, musiałabyś się bardziej postarać, wymyślić coś jeszcze. Bo wierzę, że mogłabyś wykrzesać z siebie jeszcze więcej.

Nie popełniasz błędów, za co jestem Ci wdzięczna. Owszem, zdarzyło się kilka literówek (najwięcej chyba w „Kiedy zapominam, że widzę innego”), ale to może zdarzyć się każdemu. Więc gdyby kiedyś Ci się nudziło, to możesz po prostu jeszcze raz przeczytać swoje teksty i to popoprawiać.

I pozwolisz, że na tym będę już kończyć. Powiedziałam, co miałam do powiedzenia, swoją robotę skończyłam. Pozwolisz więc, że Musivum dostanie ode mnie Wybitnego, a  jakżeby inaczej, ale z dolnego progu punktacji. Dlaczego? Ano dlatego, że wierzę, że możesz więcej. Radziłabym też zmienić portal, na jakiś bardziej przyjazny, a jeśli nie chcesz – to wyremontować jego wygląd. I powiększyć czcionkę, proszę Cię. Cholernie źle się  czyta takie małe literki.

Przepraszam jeszcze raz za to, że dopiero teraz wstawiam tę ocenę – mam nadzieję, że nie jest najgorsza. I życzę Ci wszystkiego, co dobre – rozwijaj się w najlepsze.

I z tego miejsca pozwolę sobie też zaprosić wszystkich do Prozaików, a nuż się komuś spodoba.