540 www.road-after-the-peace.blog.onet.pl

Niespodzianka! Nie, nie wracam do roli oceniającej. Po prostu postanowiłam Wam nieco pomóc, bo tak się składa, że to na mnie przypadł obowiązek napisania podsumowania i naprawdę chciałabym, żeby wypadło to jakoś… lepiej. O dziwo chyba najdłuższa ze wszystkich, jakie napisałam. W dodatku po zakończeniu lektury tego bloga, który czekał w kolejce prawie 8 miesięcy, jestem wściekła na autorkę. Ocena momentami może skfikać, albo zdenerwować, albo jeszcze oburzyć. Tak wolę ostrzec ewentualnych przechodniów.

Oceniam: www.road-after-the-peace.blog.onet.pl

Opowiadanie na tym blogu zostało zakończone już dawno, bo siódmego kwietnia. Niewątpliwie długo się naczekałaś, a ja mam wątpliwości, czy w ogóle przyjdzie Ci przeczytać tę ocenę. Mam szczerą nadzieję, że tak.

Nie do końca jestem w stanie zrozumieć, o co chodzi w adresie. Sam fakt, że niespecjalnie lubię mieszaninę języków, pominę. W moim tłumaczeniu „Road after the peace” znaczy „droga po pokoju”, przy czym „after” oznacza „później”, a „peace”… Nie, nie mam zamiaru zgadywać, co autor miał na myśli. Ani mi się śni.

Na nagłówku mamy cytat odnośnie sensu cierpienia i sensu bezsensu. Ładny. Jest podana autorka słów, czyli wszystko jest jak należy. Jednak to, co naprawdę mnie cieszy, to szablon. Można powiedzieć, że jest banalny. Fiolet w połączeniu kremowym prezentują się wspaniale, ale to nie kolorystyka mnie zachwyciła. Nagłówek to najzwyklejsze w świecie zdjęcie, przedstawiające drzewo zimą i jakąś postać. Do tego dodany jest zegarek, oraz rozpoczęcie reszty szablonu, na którym widzimy kolejny cytat. To jedna z prostszych prac, jakie widziałam, ale robi niesamowite wrażenie. Dowód na to, że wygląd bloga wcale nie musi być przeładowany milionem zegarków, kwiatków, kompasów i innych badziewnych ozdóbek, które pojawiają się ostatnimi czasy na każdym szablonie stworzonym przez profesjonalistę niemającego umiaru.  Dla mnie jest różnica pomiędzy ładną pracą z zegarkiem, a chyba-ładną pracą z milionem zegarków, na której panuje jeden wielki chaos. I Twój szablon jest tak prosty i tak ładny, że nie sposób się nie zachwycać, kiedy wszędzie ostatnio widzę nadmiar elementów na stronach. Mam bardzo dobre przeczucia, choć obawiam się, że nie będzie to zbyt wesołe opowiadanie.

Pierwszy rzut oka na menu i już widzę, co mi nie odpowiada. Z księgi gości zrobiłaś spamownik, przez co w kolumnie zrobiło się lekkie zamieszanie. „Cytaty.info” mogłabyś równie dobrze wstawić w „linki”, bo nie jest to strona należąca do Ciebie i nie jest też jakoś szczególnie powiązana z blogiem. W oczy rzuca się duży napis informujący nas o tym, że zawędrowałaś już do wydawnictwa, przez co mam jeszcze lepsze przeczucia odnośnie tego bloga. Zakładka z linkami jest uporządkowana i nie mam żadnych przeciwwskazań. Podstrona poświęcona Tobie zawiera krótki opis. Czytając tak sobie, stwierdziłam, że jesteśmy podobne. Ot, taka uwaga odnośnie niezorganizowana, cudownego świata marzeń, śmiechu i pisania. Takie życie zaczyna się chyba dopiero wtedy, kiedy człowiek mocno wciągnie się w to, co tworzy. Wracając do menu, widzę tu jeszcze stronę, na której możemy zadawać Ci pytania, oraz odnośnik mający na celu zachęcenie nas do przeznaczenia 1% podatku na pewne dziecko z autyzmem. To miłe z Twojej strony.

Zajmijmy się treścią.

Widzę długi, zapisany maleńką czcionką prolog. Nie żeby czcionka mi przeszkadzała, choć inni pewno by narzekali. Cały problem tkwi w tym, że ten prolog jest… długi. Z tym, że to nie mój problem. Słyszałam wiele opinii odnośnie formy tego rozpoczęcia. Ludzie twierdzą, że ma być krótko, bezsensu i ogółem ma nawiązywać dopiero do późniejszych części opowiadania. Bzdura, prawda? Prolog jest przede wszystkim wprowadzeniem. Może być tajemniczy, oczywiście, ale dlaczego miałby po prostu nie zaprezentować nam, z czym będziemy mieć do czynienia? Nie wiem jeszcze, co mnie czeka, ale biorę się za czytanie.

Jezu, ile błędów.

Prolog:

„które czekają tuż za rogiem, jak wąż” - to porównanie, przecinek musi wylecieć.

„Próbujesz wieźć życie” - wieść, cytując Alucardynę, "wieźć to można kartofle na targ".

„Uważasz: „Dlaczego inni mieliby wiedzieć? Wystarczy, że wie moja rodzina”. - Okropnie dużo cytatów, mogłabyś przestać ich używać, ale jeśli już to robisz, to nie zapominaj o dwukropkach. (Dwukropki wyglądają tak: ":", nie tak: "..")

„zapominając o rodzeństwu” - rodzeństwie

„Zniżają człowieka to poziomu zwierzęcia” - do

„Nie ukrywam, że tą opcję”- tę. Tą opcją, tę opcję. Tą margaryną, tę margarynę. Łapiesz?

„Obok siedzi mała blondynka, w czerwonej sukience, z uśmiechem od ucha do ucha” - to miało być wtrącenie? Nie wydaje mi się. 

„Potrafi siedzieć spotkanie, nawet wtedy, gdy wybucha pożar.” - spokojnie. 

Po pierwsze: wyjustuj tekst. A teraz do rzeczy… Jestem pod wrażeniem, jeśli chodzi o prolog. Muzyka, którą dobrałaś, wprowadza nastrój tak idealny, że nie mogę wyjść z podziwu. Pokazuje nam sytuację pewnej nastolatki, która ma dwójkę rodzeństwa i matkę, która niekoniecznie zachowuje się tak, jak dobra matka powinna. Niekoniecznie… Tak, to było bardzo nieodpowiednie słowo. Kobieta próbowała zabić własną córkę. Za co? Za to, że jej druga, młodsza córka, zaczęła płakać i denerwować się i ją obudziła. To jest… przerażające. Dokładnie takie, jakim ma być. Zaczyna się wielka, tragiczna przygoda. Dziewczyna impulsywnie zaczyna działać, momentalnie pakuje torby razem z bratem, a następnie uciekają. Och, nie ma czasu na pisanie! Pędzę do rozdziału pierwszego.

Rozdział I:

 „Przyjemnej bynajmniej” - jak można mylić „bynajmniej” z „przynajmniej”? *Rozgląda się rozzłoszczona dookoła*. Przynajmniej tak, bynajmniej nie.

„Otaczają mnie szare bloki, z brązowym tynkiem” - przecinki skaczą jak szalone.

„Dochodzę do wniosku, że podjęłam tą decyzję zbyt pochopnie.” - tę.

„Przezieram się przez tłum ludzi” - przedzieram.

„Moja przemyślenia przerywa postać brata”- moje.

Twoja bohaterka, Lucy (wreszcie znam jej imię!), ma wielkie serce. Coraz lepiej poznaję jej charakter. Jest rozgoryczona, ale nie denerwuje się na wszystkich dookoła, nie ma w niej nienawiści. Chce przebaczyć wszystkie krzywdy i złe myśli, bo musi to zrobić, sumienie jej o tym podpowiada. Całą winę bierze na siebie, czuje się odpowiedzialna za wszystko, a jej rodzeństwo utwierdza ją w tym przekonaniu. Właśnie zorientowałam się, że narracja jest pisana w czasie teraźniejszym. Bardzo nie lubię tego typu pisaniny, ale tutaj… nawet nie rzuciło mi się w oczy! Świetnie operujesz językiem, tak, że nie tylko czyta się przyjemnie, ale i wczuwa w sytuację. Mam mocne przeczucia, co do końcowej oceny.

                                                                                                                         

Rozdział II:

Odnośnik do muzyki jest niewidoczny. Wstawiasz przecinki wszędzie tam, gdzie nie trzeba i nie ma ich tam, gdzie być powinny. Nie będę Ci wypisywała tych błędów.

„Przez okno wpada jasny promień słońca, oświetla moją twarz..” - Sprawę dwukropków już wyjaśniłam. Kropka ma być nad kropką. Mogą być trzy kropki koło siebie. Ale nie ma dwóch kropek obok siebie, i czterech, i sześciu też nie.

„Za niedługo lekarze sprawdzą, co ci jest. – informuję małą, by nie była zaskoczona, kiedy ktoś zacznie pobierać jej krew.”

„- Przepraszam – odchrząkam – Jaki mieszkanie ma pan na myśli? – raz kozia śmierć.” - Od czego zacząć? Od "kozia", od "jaki", czy od kropek? A tam. 

Nie no, nie, nie będę bawiła się, w wklejanie tu każdego dialogu, na którego końcu nie ma, albo jest kropka. Miałam nie tłumaczyć, ale zrobię to. Widzisz, to całkiem proste. Kropka na końcu dialogu jest wtedy, kiedy po myślniku zaczynamy nowe zdanie. Nie ma jej, kiedy to, co jest po myślniku, jest jego kontynuacją - niekoniecznie wypowiedzią.

- Ania nie żyje - powiedziała dramatycznie.

- Ania nie żyje. - Kasia zniżyła głos.

- Czekolada to nie jedzenie, to styl życia! - zawołała oburzona emilyanne.

- Czekolada to nie jedzenie, to styl życia! - Emilyanne zaczęła się denerwować.

- Masz jakieś pytania odnośnie tej zasady? - spytała powoli.

- Masz jakieś pytania odnośnie tej zasady? - W spokoju oczekiwała odpowiedzi.

Widzisz różnicę? Mam nadzieję.

„- To chyba wykluczona” - wykluczone. 

„mężczyzna sięga do kieszeni i wydobywa z niej małą karteczkę, którą podała mi do ręki” - podaje.

Błąd logiczny, taksówkarz powiedział, że najpierw musi zawieźć na miejsce biznesmena, tymczasem to Lucy pierwsza wysiada z samochodu. Druga rzecz, nie rozumiem, co się dzieje. Lucy z rodzeństwem wsiadła do pociągu, w pewnym momencie, kiedy wysiadali, była już noc. To oczywiste, że są daleko od domu. Gdzie w takim razie pracuje Lucy? Jak dojeżdża do pracy? Byli w obcym mieście, przynajmniej tak to odebrałam.

„cienka riposta” - jesteś pewna, że riposta była cienka?

„Nie miłe uczucie” - nie+przymiotnik=nieprzymiotnik, jaśniej mówiąc: "nie" z przymiotnikami piszemy razem. 

Załatwiłaś mnie tym rozdziałem. Jest ciężko, coraz ciężej. Wiesz, co mnie najbardziej w młodych ludziach irytuje? Nie będę ukrywać, sama jestem bardzo młoda i wśród takich żyje. Denerwuje mnie beztroska moich rówieśników, którzy robią sobie żarty z poważnych spraw i nie rozumieją, jak czasem ciężko w życiu bywa. James jest dokładnie taki, jak oni. Jestem niemalże pewna, że wkrótce zajdzie w nim jakaś zmiana, zorientuje się, że nie jest tak łatwo, bo Lucy po prostu nie wytrzyma. Nie przekonuje mnie za to fakt, że dziewczyna znalazła się w pracy. Po pierwsze: nie mam pojęcia jakim cudem. Po drugie: liczyłam, że naprawdę będzie zmuszona zaczynać wszystko od nowa.

Rozdział III:

Kolejny błąd, tym razem rzeczowy. Cornelia miała mieć pięć lat, tymczasem tutaj dajesz jej siedem.

„- Co to zrobiłaś?! – odzywa się. – Mogłaś ją wypuścić!” - Biorąc pod uwagę kontekst tej wypowiedzi, wychodzi na to, że to mucha się odzywa. Może taka personifikacja byłaby całkiem ciekawa, gdyby nie fakt, że mucha została bezczelnie zamordowana przez Lucy. Takie zmartwychwstanie raczej do mnie nie przemawia. Rozbawił mnie ten fragment.

Znowuż błąd logiczny. Cornelia zemdlała na ulicy, czuła się bardzo źle, tymczasem już następnego dnia z badań wynika, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Takie rzeczy nie dzieją się bez przyczyny, a mała nie była jakoś specjalnie zestresowana, żeby na świeżym powietrzu doświadczyć niedotlenienia mózgu. Musi być jakiś powód, niewielki, ale musi.

„porozmawiać z matką o wszystkim, co się stało o wybaczyć jej błędy.” - usuń to "o".

Co z Tobą? Nagle, niewiadomo skąd, na roiło się od głupich błędów logicznych, odbierających sens nie tylko pojedynczym zdaniom, ale całości. Lucy właśnie rozmawia przez telefon i nie wiadomo skąd wyciąga kartkę z długopisem. Mam mówić o tym, że z kolejnych zdań wywnioskowałam, iż Lucy chciałaby mieć piękny dworek z ogródkiem, psem i dwójką dzieci? Bo zastanawiam się właśnie, czy te dzieci to mają być z psem. Chociaż może Lucy nie wie, skąd się biorą małe człowieczki… W sumie nic o ojcu nie wspominała.

„Tymczasem on spada na mnie jak grom z jasnego nieba” - pies czy życior (nie wiem, jaka będzie forma męskoosobowa od słowa „życie”)?

Mój Boże. Matura w Szwecji? Jak długo zastanawiałaś się nad tym, co masz zamiar napisać? Stop, czy Ty się w ogóle zastanawiałaś? Czytałaś te rozdziały przed publikacją? Broń honoru, powiedz, że nie! I to nie był żart. Wyobraź sobie, że szkolnictwo w krajach skandynawskich wygląda inaczej. Właściwie w każdym kraju wygląda inaczej. Z innej beczki… Popraw mnie, jeśli się mylę, ale Lucy poszła do pracy w tym samym czasie, w którym powinna być też w szkole… Mieszasz się w zeznaniach, bardzo się mieszasz.

No, myślałam, że się nie doczekam. Lucy ze swoimi przemyśleniami wreszcie zaczęła mnie denerwować. Nie chodzi o to, że przewiduje najgorsze, lecz o to, że przewidując zachowuje się tak, jakby była swoich wróżb całkowicie pewna. Straszliwie filozofuje. Natomiast przez te błędy czuję się, jakbym czytała kiepskie tłumaczenie wspaniałej książki.

Wiesz do czego służy wykrzyknik? Kiedy Lucy coś krzyczy, słyszę w głowie jej spokojny, opanowany głos. Dobrze by było, żebyś zaczęła używać tego znaku interpunkcyjnego. Jego nadmiar nie jest dobry, ale kompletny brak nie pozwala odczuć należycie emocji budujących opowiadanie.

Czternastolatka wydała książkę. Serio? Tak, jestem zazdrosna. Sam fakt, że buchnęłam głośnym śmiechem, kiedy doszłam do tego fragmentu o urodzinach, pomińmy. Jestem cholernie zaskoczona. I wybaczam Ci te durne błędy logiczne… ale obawiam się, że na ocenę będą miały wpływ.

Rozdział IV:

„tą okazję” - tę okazję.

Mam mieszane uczucia. Lucy wykazała się wyjątkową głupotą, podpisując tę umowę i nie sprawdzając nawet, jakie będą konsekwencje jej zerwania. Dziwi mnie też fakt, że nikt nie zainteresował się tym, kto to taki wypisał dzieciaka ze szpitala. Zero komplikacji z tego powodu. Jestem niezadowolona. Prolog i pierwszy rozdział naprawdę zrobiły doskonałe wrażenie, tymczasem tu jest tak… nijak. Absurd goni absurd.

Rozdział V:

„dzieci musza spać...”.- muszą.

Tak na marginesie, masz kolorowy tekst.

O, to Lucy jednak miała ojca. Szczerze powiedziawszy wreszcie zabrakło mi języka i nie wiem, co powiedzieć. Moje odczucia odnośnie tego opowiadania uległy diametralnej zmianie. Podeszłam do tego z entuzjazmem. Nie czytam zbyt często opowiadań, w których są ukazane tego typu problemy, ale kiedy już się za nie biorę, to uważam przy wyborze. Nie lubię nieścisłości i nie znoszę, kiedy ktoś nie wie, co pisze. O ile w innych tworach idzie to jeszcze jakoś przeżyć, o tyle opowiadania mające taką problematykę po prostu muszą być dopracowane, bo wymaga się od nich o wiele więcej. Po prologu byłam święcie przekonana, że podołasz. Mam nadzieję, że do ostatniego rozdziału wszystko jeszcze się zmieni.

Rozdział VI:

„nieusłyszane” - niesłyszane.

„Ciągle pozostaje we mnie nadzieja”

Uwaga, uwaga! Najbardziej epicki błąd opowiadania. Ręce mają oczy.

„Przecieram oczy rękom”  - a w następnym zdaniu masz powtórzenie słowa „oczy”.

„Przez resztę dnia spędzam w łóżku”

Cholera, tak, miała dwie minuty na pozbieranie swoich rzeczy i wzięła wszystko, od butów począwszy, na podręcznikach skończywszy. Prawie jak antylopa.

Nie ma matury w Szwecji.

Uderzyła nogą w ścianę. Skręciła kostkę? Skręciła kostkę uderzając nogą w ścianę?

Lucy brak wiary w ludzi, toteż dziwi się, kiedy nowa współlokatorka nie ucieka z krzykiem. A tam… Wybacz, ale nawet nie chce mi się komentować tego rozdziału. Lucy przez cały dzień leżała na kanapie, a co robiło jej rodzeństwo? Na bank caluteńki dzień wykłócało się o to, kto pierwszy idzie się kąpać, zapominając o tym, że nie jadło obiadu. Amen.

Rozdział VII:

Nie no, przepraszam, Lucy stwierdza, że kiedyś będzie szczęśliwa, bo Scarlett się nie przestraszyła? Będę płakać. Na plus ode mnie jest fakt, że trzymasz charakter Lucy i ukazujesz nam jej zniszczoną psychikę.

Ma skręconą kostkę, ale w środku nocy bez problemu dostaje się do kuchni.

Nie da się cicho krzyczeć. Można syknąć, warknąć, ale nie cicho krzyczeć.

Ej, jej poważnie kostka się odkręciła.

Z moich wyliczeń wynika, że James ma piętnaście lat. I właśnie został przyjęty na okres próbny do pracy w księgarni. W księgarni. Piętnastoletni chłopak.

„Widzę, że mój brat jest równie bardzo oburzony.” - ? Nie no, może czegoś nie zrozumiałam...

Rozdział VIII:

Boziu, żeby jeszcze te jej filozofowania były na temat… Wydaję jej się, że ma super moc i skacze z wysokości… Świetnie, tylko, do licha, jaki to ma związek z opowiadaniem?

Ukazujesz relacje Lucy z bratem. Podoba mi się to. I wygląda na to, że dzieciak wreszcie zaczyna dojrzewać. No, wydaje nam się tak do chwili, w której okazuje się, że ktoś ukradł z księgarni pieniądze. Nie wierzę, że to James.

Śmiech a uśmiech - jest różnica.

Rozdział IX:

„skomentowała moją wypowiedz”- kreseczki nad zet brakuje.

Nie… Masz dar do psucia wszystkiego. James był aż tak głupi, tak naiwny? A tak na marginesie, piętnastoletniego chłopaka nie zamkną w więzieniu na długie lata.

Rany boskie. Kobieta ma na nogach kozaki. Przepraszam, czym według Ciebie są przykrótkie jeansy? Szorty? Wiesz, można by uznać, że nie włożyła spodni w buty, ale wtedy znowuż nie wiedzielibyśmy, że to są kozaki sięgające kolan. Nie wiem, może Lucy ma jakiś rentgen w oczach. W sumie w mojej karierze oceniającej już raz natknęłam się na taki przypadek, kiedy to dziewczyna widziała wszystko przez drzwi. Ale tam niebieskie poduszki były złote, a Kinga gryzła Anię w szyję, więc może nie wracajmy do przeszłości, bo zacznę bełkotać.

O, matka naszych bohaterów już całkiem odleciała.

Rozdział X:

„czy nadal byli by tacy sami” - czasownik+by=czasownikby, jaśniej mówiąc: czasowniki z "by" piszemy razem.

Z opisu wnioskuję, że twarz Elisabeth (nie rozumiem, jak mogłaś dać tej kobiecie to piękne imię *śmieje się*) wygląda jak mordka Nirvany . Jeśli chciałaś rozbawić czytelnika, to, jak najbardziej, udało Ci się. Problem w tym, że chyba nie taki był Twój cel. Cornelia jest wyjątkowo podobna do swojej matki, teraz to widzę. Dobra, kiedy fala śmiechu się rozeszła, przyszło to, na co czekałam. Niedowierzanie Lucy, błaganie Elisabeth.

„Wytarte zwroty, których zawsze używać” , używać, Kali, rozumieć? Używać!

„tą rutynę” - tę.

Pięknie, cudownie, genialnie. A co z Jamesem? Wyjdzie z tej celi? Siedzieli tam przez godzinę i nikt nie przyszedł ich poinformować odnośnie tego, co załatwiła matka?

Rozdział XI:

„zniweczający wszelkie nadzieje” - niweczący. Słowotwórstwo pierwsza klasa.

„kocham Cię” - popraw mnie, jeśli się mylę, ale to nie był list. W opowiadaniach "cię"; "ciebie"; "tobie" zapisujemy z małej litery.

Bal maturalny. Będę płakać. O czym Ty mówisz? O studniówce? O studniówce w Szwecji, w której nie mają matury? Jeszcze jedna wstawka odnośnie matury w Szwecji i chyba przeprowadzę wykład odnośnie szkolnictwa tego kraju.

Rozdział XII

„wynoszę ja z budynku” - ją.

Głębokość tego opowiadania mnie powala. Lucy zostaje ogłoszona filozofem dwudziestego pierwszego wieku. Albo Windy, jak wolisz.

Po dwunastu rozdziałach wreszcie dowiadujemy się, jak wygląda Lucy. I z przykrością stwierdzam, że wyobrażałam ją sobie nieco inaczej. Ma za to całkowitą rację, przynajmniej do póki nie zerknie w lustro. Scarlett chyba jest ślepa, wybierając taką a nie inną sukienkę dla rudowłosej, chudej jak patyk dziewczyny. Teraz podnosi włosy do góry i wygląda, jakby miała koka. Po podniesieniu włosów. Włosów długich do pasa. Wiesz, nie wiem, jak Twoje włosy, ale moje sięgają prawie do pasa i po uniesieniu ich do góry są niewiele krótsze. Jedno jest pewne: teraz Scarlett będzie chciała kupić sukienkę Lucy, dziewczyna odmówi i dostanie ją pod choinkę.

O, miałam rację! Przynajmniej częściowo, zobaczymy, co będzie z choinką.

„Biorę do rąk najbardziej przydatne najpotrzebniejsze produkty spożywcze” - po raz kolejny nie wiem, o co chodzi.

„Rozsiadam się wygodnie na kanapie w salonie, który udostępniła nam Scarlett” - mam deja vu.Wcześniej było identyczne zdanie.

Scarlett na bank jest kulturystką! Sama przyniosła choinkę i to tak wielką, że trzeba było zmierzyć, czy nie jest czasem za duża. Pudzian w żeńskiej wersji.

Wzruszyłam się.

Rozdział XIII:

Ogółem niezmiernie cieszy mnie fakt, że nie urwałaś wątku kradzieży i że wiemy, czy James ma pracę. Ojej… urwałaś ten wątek?

Wspominałam już, że mieszasz się w zeznaniach? Kilka rozdziałów temu Lucy powiedziała, że zabrała tylko kilka bluzek i spodnie. Skąd więc, do licha, wytrzasnęła spódnicę?

Lucy jest ślepa. „Gdyby ktoś kazał mi opisać charakter mojego brata lub siostry”? Naprawdę wydaje Ci się, że dziewczyna ich nie zna? Przecież to z jej pomocą wykreowałaś te postaci. Zna ich doskonale, przewiduje ich zachowania i widzi, co się dzieje. Skoro ja mogłabym teraz opisać ich charaktery, dlaczego ona miałaby nie umieć tego zrobić?

Mmm, teraz już tylko czekać na happyend.

Rozdział IX:

Na pierwszy rzut oka widać, że przeklejałaś tekst w Worda. Nie będę tu wypominać błędów, bo co chwilę mamy jakieś posklejane słowa. Tak, kochamy Cię Onecie.

BAL MATURALNY. Zagryzę Cię, zagryzę! Proszę:  szkolnictwo w Szwecji. Przeczytaj to, nim postanowisz napisać kolejne opowiadanie osadzone w tym kraju!

„- Obiecałam, że się poprawię! - A ty obiecałaś (…) - Jesteś pewna, że ten dialog miał tak wyglądać?

Elisabeth na ulicę i pewnie zaraz trzepnie ją samochód.

O kurcze… nie mówiłam tego poważnie! Bardziej jednak zastanawia mnie, skąd tam nagle wziął się James i Cornelia.

„Poruszanie tematów, o których nie ma się pojęcia nie jest takie łatwe, jak się wydaje” - myślę, że każdy, absolutnie każdy, kto czytał to opowiadanie, szybko zaczynał zdawać sobie sprawę z Twojej niewiedzy. Udowodniłaś to zbyt wiele razy błędami, które mogłabyś teraz poprawić. Może warto ruszyć jeszcze tę starą pracę i zrobić z tego coś naprawdę fajnego?

Epilog:

Nie ma krwi?

Dlaczego nie próbują jej reanimować? Dlaczego pozwalają jej odejść?

Nienawidzę Cię! Rozpoczęłaś pięknym prologiem i spieprzyłaś resztę opowiadania, kończąc je… czymś takim. Nienawidzę Cię, bo to z pod Twojego pióra wyszedł najlepszy przykład tego, że żeby poruszyć spieprzonym opowiadaniem, wystarczy dodać przy końcu coś budzącego takie emocje... Nie mogłam pohamować łez. Śmierć kończąca ostatni rozdział nie przekonała mnie, ale James… Jak mogłaś tak spieprzyć coś takiego? Ojej, serce bije mi jak szalone i czuję niesamowite rozżalenie, patrząc na ten cholerny epilog. On i prolog są Twoimi największymi dokonaniami! Cholernie wiarygodnymi, nawet jeśli nie wierzę w umiejętności dziewczyny do pisania pierwszoosobówki oczyma chłopaka. Zabiłaś mnie tym i gdybym wystawiała ocenę tylko za te dwa fragmenty tekstu, jak nic, dostałabyś Wybitny. Nie wiedziałam za co się biorę, kiedy zaczynałam pisać tę ocenę. I, cholera, nie, nie żałuję.

To najbezczelniejsza ze wszystkich moich ocen, ale sama jesteś sobie winna, tak gwałtownie zmieniając charakter opowiadania. To musiało wywołać takie a nie inne emocje. Nie pamiętam, kiedy ostatnio płakałam przy opowiadaniu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio czytałam dramat. Za to przypominam sobie, dlaczego tak bardzo ich nie lubię.

Wybacz. Nie wiem, co mam dalej pisać w tej ocenie. Wykreowałaś pięknie postaci, co innego, jeśli chodzi o świat przedstawiony. Mam przyjemne poczucie, że te ostatnie zdarzenia nie miały miejsca i były tylko złym snem bohaterów. Dlaczego? W Szkocji nie ma matury. Popełniłaś makabrycznie dużo błędów i spieprzyłaś połowę opowiadania. A wszystko po to, żeby tym złym snem wywołać w nas takie emocje. We mnie, przynajmniej. Ja nie dam Ci więcej niż Nędzny (3) z tym dużym plusem za epilog. Cóż mam Ci radzić? Pisz dalej? To chyba oczywiste. Jeśli jeszcze kiedyś w przypływie dziwnych chęci porwę bloga z wolnej kolejki, najpierw upewnię się, czy nie jest dramatem. Jestem okropnie zła na Ciebie, Windy. Mam nadzieję, że ruszysz tę pracę jeszcze, pozmieniasz co nieco. Wkręcisz nas bardziej w tę Szkocję i nadasz opowiadaniu więcej sensu. Tak, wiem, że moje słowa momentami były bezczelne, ale należało Ci się. Nigdy nie spodziewałam się, że powiem komuś wprost, iż spieprzył opowiadanie, ale od najlepszych wymaga się więcej. Upraszam się o wybaczenie, jeśli kiedyś przyjdzie Ci to przeczytać.